→Η πρόεδρος Ρούσεφ, καταδίκασε την καταστολή και τις προκαταλήψεις που αντιμετωπίζουν οι έγχρωμοι νέοι
Της Χριστίνας Πάντζου
Ξεκίνησαν σαν ένα flashmob περιθωριοποιημένων νέων από τις φαβέλες που ήθελαν να διασκεδάσουν με τον δικό τους τρόπο στα μεγάλα εμπορικά κέντρα, μπροστά στις πολυτελείς βιτρίνες ενός καταναλωτικού κόσμου που έως πρόσφατα τους ήταν απρόσιτος. Τα «ρολεζίνιος» (οι «βόλτες με παρέα») συνάντησαν μέτρα αποκλεισμού που επέβαλαν πανικόβλητοι έμποροι και αστυνομική καταστολή και αυτό που ξεκίνησε σαν πλάκα μεταμορφώθηκε σε ένα καινούργιο νεανικό κίνημα διαμαρτυρίας κατά του ρατσισμού και των διακρίσεων που μεταδίδεται σαν ιός στις βραζιλιάνικες μεγαλουπόλεις.
Παρότι παρόμοιες εκδηλώσεις έχουν υπάρξει εδώ και δύο περίπου δεκαετίες, τα πρώτα μαζικά ρολεζίνιος ξεκίνησαν τον περασμένο Δεκέμβριο στο Σάο Πάολο, όταν ένα κάλεσμα που κυκλοφόρησε από το facebook για μια «διασκεδαστική βόλτα» στο εμπορικό κέντρο Metrô Itaquera συγκέντρωσε 6.000 νέους. «Σχετίζονταν περισσότερο με την καταναλωτική εμμονή μιας υποτιθέμενης νέας μεσαίας τάξης που γεννήθηκε στη διάρκεια των κυβερνήσεων Λούλα, και η οποία κατά τον κοινωνιολόγο Τζουζέπε Κόκο είναι μάλλον μια εργαζόμενη πλην φτωχή και καταχρεωμένη τάξη, παρά μεσαία», γράφει ρεπορτάζ της εφημερίδας «Folha de Sao Paolo»: «Δίψα για χρήμα, ακριβά ρούχα και σαγήνη υπό τους ήχους των αστεριών της βραζιλιάνικης ραπ μπροστά στους ναούς της κατανάλωσης που ελάχιστη σχέση είχαν με τον ακτιβισμό ή την κοινωνική καταγγελία». Και θα έμεναν εκεί αν -έντρομοι μπροστά στα πλήθη των έγχρωμων νέων που κατέκλυσαν τα εμπορικά κέντρα με τις μουσικές και τους χορούς τους- οι καταστηματάρχες δεν κινητοποιούσαν σεκιουριτάδες για να τους ακολουθούν κατά πόδας ή δεν έκλειναν ερμητικά τις πόρτες τους για να αποτρέψουν την είσοδό τους και αν η στρατιωτική αστυνομία δεν τους διέλυε με χημικά και πλαστικές σφαίρες.
Η απάντηση ήταν το ίδιο εκρηκτική. Μέσα σε λίγες ημέρες, δεκάδες ρολεζίνιος με συμμετοχή χιλιάδων νέων συγκαλούνταν στα πολυτελέστερα εμπορικά κέντρα πολλών Πολιτειών, και κατέληγαν με το σύνθημα–έμβλημα των λαϊκών κινητοποιήσεων των τελευταίων μηνών στη Βραζιλία «Δεν θα γίνει Μουντιάλ». Το κίνημα μεταλλάχθηκε, συνάντησε τους αγανακτισμένους και απέκτησε ένα μαχητικό προφίλ που καταγγέλλει τόσο τον απερίφραστο ρατσισμό και το ιδιότυπο απαρτχάιντ που επιφυλάσσει η κοινωνία στους πιο φτωχούς νέους, ιδίως τους μαύρους, όσο και την αστυνομική βία. Είναι ενδεικτικό ότι δύο από τα πιο πρόσφατα ρολεζίνιος του Σαο Πάολο έγιναν με πρωτοβουλία της Ενωσης Εργαζόμενων Αστέγων της πόλης.
Πολιτικοποίηση
Τα ρολεζίνιος διεκδικούν τον εκδημοκρατισμό των δημόσιων χώρων κατανάλωσης και διασκέδασης σε μια κοινωνία όπου οι λευκές ελίτ θεωρούν τη μαζική παρουσία έγχρωμων νέων ακόμη και στις παραλίες ως «κίνδυνο ταραχών και προάγγελο κλοπών». Με την πολιτικοποίησή τους απειλούν να γίνουν ένας ακόμη πονοκέφαλος για την κυβέρνηση.
Η πρόεδρος Ρούσεφ, που διεκδικεί τον ερχόμενο Οκτώβριο την επανεκλογή της και αντιμετωπίζει ήδη διογκούμενη δυσαρέσκεια για την τεράστια σπατάλη του Μουντιάλ, νέες διαδηλώσεις οργισμένων πολιτών για τις αυξήσεις των τιμών των λεωφορείων και επικρίσεις για κλιμάκωση της αστυνομικής βίας, καταδίκασε την καταστολή και τις προκαταλήψεις που αντιμετωπίζουν οι έγχρωμοι νέοι. Η δε υπουργός Πολιτικών Φυλετικής Ισότητας, Λούιζα Μπάριος, δήλωσε πως τα ρολεζίνιος είναι ειρηνικές εκδηλώσεις και ότι είναι απαράδεκτο να συσχετίζουν τους μαύρους με το έγκλημα, ξεκαθαρίζοντας: «Τα προβλήματα αρχίζουν όταν οι λευκοί… τρομάζουν από την παρουσία αυτών των νέων».
