Του Γιώργου Σταματόπουλου
Είναι παρατηρημένο ότι όσο πλησιάζει ο καιρός για τη διεξαγωγή των εκλογών τόσο συρρικνώνεται η πολιτική σκέψη, εγκλωβίζεται μάλλον στις μικροπολιτικές ζυμώσεις που θα γεννήσουν σταυρούς και σε συζητήσεις καφενείου. Εκεί έχουμε καταλήξει, ενώ την ίδια ώρα κοκορευόμαστε ότι είμαστε ο πιο πολιτικός, ίσως, λαός. Εάν αυτή είναι η πολιτική, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Αλλά, ναι, αυτή είναι η πολιτική και είμαστε άξιοι της μοίρας μας, μεταθέτουμε όμως τις ευθύνες μας στους διεφθαρμένους κυβερνήτες και, σαν τον Φρόιντ, καθαρίσαμε με τη συνείδησή μας.
Οσοι επιμένουν να ισχυρίζονται ότι αλλού είναι η πολιτική, στην καθημερινή π.χ. παρουσία του πολίτη στον τόπο όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις, ή στη μεταμόρφωση του χώρου όπου ο καθείς κινείται, στη διαμόρφωση δηλαδή αυτού του χώρου κατά τέτοιον τρόπο ώστε να εμφανιστεί το νόημα της πολιτικής, η ουσία της, ψιλοχλευάζονται από τους καθεστωτικούς της πολιτικής και της δημοσιογραφίας. Ο χλευασμός αυτός είναι μεταδοτικός· εισχωρεί στον απλό πολίτη ο οποίος ζητάει απλά πράγματα (και ας μετανοεί οικτρά γι’ αυτήν την απλότητα μετά τις εκλογές). Τα απλά πράγματα είναι το εξής: θα νικήσουν οι «δικοί» μας, ναι ή όχι; Θα βολευτούμε εμείς, ναι ή όχι; Ολα τα άλλα τα αφήνουν σε αγνούς ιδεολόγους (καλά τα λέει το ΚΚΕ αλλά είναι στον κόσμο του, λένε οι περισσότεροι και άντε να βγει άκρη…). Μπορεί να φαίνεται χαμηλής εμβέλειας αυτή η μικροεπιθυμία, δεν παύει εντούτοις να καθορίζει τη στάση μας και γενικότερα τη συμπεριφορά μας στις καθημερινές κοινωνικές σχέσεις. Στο τέλος δηλαδή συμφωνούμε με τη λογική των πολιτικών κομμάτων, αυτήν που έως πρόσφατα μισούσαμε και αποστρεφόμασταν. Συνορχηστές στον κύκλιο του παραλόγου χορό, σέρνουμε τα βήματά μας, άνευρα ίσως, αλλά συνειδητά· μερικοί προχωρούν και σε τσαλιμάκια, έρχονται στο κέφι, τι να κάνουμε; Ετσι και βγεις έξω από τον χορό ουδείς σου δίνει σημασία, σε ξεχνάνε στο τέλος.
Δεν θα έπρεπε, άρα, να μας ξενίζει όλο αυτό το προεκλογικό αλαλούμ με τις υποψηφιότητες, τις αντιδράσεις των κομματικών στελεχών, που τινές τις αποκαλούν υγιείς, με τον ζήλο των μέσων ενημέρωσης να αναδεικνύουν την ελαχιστότητα που συνέχει όλες αυτές τις φαιδροπροεκλογικές διαδικασίες.
Α, ναι, οι πολλοί συμφωνούμε ότι το θέαμα καταχωνιάζει τη ζωή, ότι δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, με τη ζώσα ζωή. Και αφού συμφωνούμε, αμέσως μετά υπηρετούμε τις βουλές του θεάματος. Βοήθειά μας.
