Κοιτούσα προχθές το σκίτσο του Κουντούρη στην ένατη σελίδα της εφημερίδας μας. Ο Μιχάλης δεν έχει ανάγκη ούτε συστάσεις ούτε την έσωθεν καλή μαρτυρία· έχει κατακτήσει την έξωθεν με αλλεπάλληλα διεθνή βραβεία. Πάντα προσέχω τη δουλειά του. Επιβεβαιώνει κάθε μέρα την πανάρχαια κινεζική ρήση: Με μια εικόνα χωρίς λόγια αρθρώνει υψηλής αισθητικής και ποιότητας λόγο· χίλιες λέξεις και βάλε. Οποιος δεν έχει φυλάξει το φύλλο της Τετάρτης (12-2) ας αναζητήσει τη γελοιογραφία στην ιστοσελίδα www.efsyn.gr.
Αναπαριστά τον εκ μεσσηνιακής Μάνης ορμώμενο εθνοσωτήρα Αντωνάκη Σαμαρά, που πολιτεύεται ερμηνεύοντας το συνεταιρίζεσθαι με τον λαό ως αποφασίζομεν και διατάσσομεν, και τους συν αυτώ -δύο όλοι κι όλοι- φοβισμένους και κάθιδρους σε μια σχολική αίθουσα. Σκιάζονται τη βέργα του δασκάλου, εν προκειμένω τις επιταγές των δανειστών. Τρέμουν μη γίνουν ρεντίκολο μπροστά σ' όλη την τάξη και δεν βγαίνουν στο μάθημα· δεν το ξέρουν καλά, παρά τα τόσα φροντιστήρια. Ανεπίδεκτοι, ανεπεξέργαστοι, ανεπαρκείς.
Λογαριάζουν τα πεπραγμένα τους, βρίσκουν λειψά τα σκαλαθύρματά τους, έχουν επίγνωση ότι ρίχνουν το καράβι στα βράχια. Αυτοί όμως εκεί. Τους έγινε εφιάλτης ο Αλέξης Τσίπρας. Σωστός βραχνάς. Τον βλέπουν παντού· και στον ξύπνιο τους. Ενας επείσακτος αριστερίζων που εποφθαλμιά τον άβολο θώκο τους. Γατζώνονται στο μπράτσο, τη ράχη, την ταπετσαρία και τα ποδάρια της φθαρμένης πολυθρόνας. Γνωρίζουν πως κάθονται παράνομα. Για άλλα εκλέχτηκαν κι άλλα κάνουν. Ακόμα και τα ελατήρια ξεσηκώθηκαν και τους καρφώνονται στα πισινά. Δεν εννοούν μολαταύτα να απολέσουν τα επίπλαστα μεγαλεία. Πρώτα θα βγει η ψυχή τους και έπειτα θα ξεκατσικωθούν.
Παγιδευμένοι στη μετριότητά τους, όμηροι της αλαζονείας τους, βλέπουν τις φάτσες των συμμαθητών, τους οποίους υποτίθεται ότι εκπροσωπούν στο δεκαπενταμελές, να παίρνουν τα χαρακτηριστικά του μισητού αντιπάλου. Οποιος τους φέρνει αντίρρηση αναγορεύεται παραχρήμα σε εχθρό. Μιλούν σε ολοένα λιγότερους. Εμφανίζονται σπανίως στη χώρα. Προτιμούν την ασφάλεια των Βρυξελλών, αλλά και στην αλλοδαπή τρώνε τη μια μετά την άλλη τις καρπαζιές. Κρύβουν, λοιπόν, κάτω απ' το θρανίο τις αξιολύπητες μουτσούνες τους, λες και μόλις κεραυνοβολήθηκαν απ' τον Εγκέλαδο.
Ηοροφή της τάξης ωστόσο έχει μια σχισμή, απ' όπου εισέρχεται απειλητικά ένας κλειστός φάκελος. Μα για στάσου! Πρόκειται για ψηφοδέλτιο. Το έσχατο καταφύγιο των ολίγιστων αρχόντων μας δεν αποτελεί παρά μια κάλπη που εις μάτην ελπίζουν ότι θα τους βγάλει ασπροπρόσωπους. Εχουν απόλυτη συναίσθηση ότι στη συνείδηση των πολιτών είναι μαυρισμένοι με φούμο. Σενεγαλέζοι σωστοί· κι ας με πουν ρατσιστή. Οι ψηφοδόχοι, εν τούτοις, είναι άτιμα αντικείμενα. Πας για μαλλί και βγαίνεις γουλί. Ποτέ δεν ξέρεις τι κυοφορούν. Μοιάζουν σαν δίδυμες αδελφές με τα μετέωρα, που προμηνύουν καρεκλοπόδαρα στα δυτικά, τα νότια και το ανατολικό Αιγαίο.
Μετέωρος [email protected]
