361ο δελτίο θυελλωδών φαινομένων σήμερα. Πίσω έχει η κάλπη την ουρά, που λέγαμε χθες. Απεχθάνομαι παιδιόθεν τα ιωβηλαία· αργυρά, αδαμάντινα και χρυσά. Παραπέμπουν σε βασιλείς, υποτελείς και αφελείς. Εφευρέθηκαν οι επέτειοι για να ντύνουμε γιορτινά την κενοδοξία μας· να μεταφέρουμε την πλήξη μας από τον καναπέ στην πολυθρόνα, ξαναθωρώντας την σε μαγνητοσκόπηση. Η πραγματική ζωή είναι κλάσμα με αριθμητή τα φτερά μας και παρονομαστή τις ρίζες μας. Ξεμυαλιζόμαστε μολαταύτα απ' τους ακέραιους. Οι στρογγυλοί αριθμοί λειαίνουν τις γωνίες μας, λεπταίνουν τις αγωνίες μας, λιπαίνουν τον πάγο στις Παταγονίες μας. Το δέκα, το είκοσι, το πενήντα, το εκατό φουσκώνουν σαν μπαλόνι την ψευδαίσθηση μιας αβέβαιης πληρότητας, εδραιώνουν την αυταπάτη της πιο απατηλής ολοκλήρωσης. Διατείνομαι ότι ο στρογγυλότερος των αριθμών δεν μπορεί παρά να είναι το 360. Αντιστρέφει τον κόσμο και τον ξαναβάζει στη θέση του. Συνιστά τον τέλειο κύκλο. Στις καμπύλες του αναπαύεται το τέρμα και επωάζεται η αρχή. Αν ο χθεσινός Μετέωρος αντιστοιχούσε σε ψηφοδέλτιο, ο σημερινός οφείλει να είναι εξομολόγηση.
6μέρες τη βδομάδα, εδώ και δεκαπέντε σχεδόν μήνες, σας ταλαιπωρώ με τις ανορθόδοξες καιρικές προγνώσεις μου. «Μου 'λαχε το τελευταίο θρανίο και σε τούτο το “σχολειό”, την “Εφημερίδα των Συντακτών” για να σχολιάζω το εφήμερο» έγραφα στις 5 Νοεμβρίου 2012. Φυλάω τα θλιβερά μου πονήματα σε εξηντάφυλλα ντοσιέ, όχι μόνο από φιλαρέσκεια. Ανατρέχω πού και πού στα γραφτά μου, ιδίως όταν εντοπίζω τον κίνδυνο να επαναληφθώ. Χθες γέμισε και το τρίτο κλασέρ. 360 κομμάτια, 150.000 λέξεις· μάλλον έχω χρεία αγρανάπαυσης. Μου προτείνουν να τα κάνω βιβλίο, αλλά πώς να φυλακίσεις το καθημερινό στο ενιαύσιο, το στιγμιαίο στο διαρκές, το προσωρινό στο αδιάλειπτο, το μετέωρο στο οριστικό;
Ο χρόνος έχει κυλήσει κι η εφημερίδα με τα τόσο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά καθιερώθηκε στη συνείδηση των αναγνωστών. Μολονότι αντιπαθώ τις αναδρομές, συγχωρήστε μου ακόμα μία παρέκκλιση: «Συνεταιριζόμαστε και, χωρίς χρηματοδότες, μακριά από συμφέροντα και διαπλοκή, αμειβόμενοι με τον κατώτερο μισθό της ΕΣΗΕΑ, εκδίδουμε την εφημερίδα που κρατάτε στα χέρια σας. Στόχος μας, να ξαναδώσουμε στο τυπωμένο χαρτί τη χαμένη του αξία. Για όλους εμάς τούτο το φύλλο είναι πρωτίστως μια άσκηση ελευθερίας… Μια ελευθερία που νοηματοδοτείται μόνο αν τη μοιραστούμε μαζί», έλεγα στις 10/11/12. Πρόκειται για το στοίχημα που πασχίζουμε να κερδίσουμε. Η εμπειρία αρκετών συνεταιρισμών στην Ελλάδα έχει δείξει πως στα συλλογικά εγχειρήματα της κοινής προσπάθειας, των ίσων μεριδίων σε προσφορά και ανταμοιβή ορισμένοι περνιούνται πιο ίσοι απ' τους άλλους. Χτίζουν τείχη με εύθραυστα υλικά από ένα διογκωμένο υπερεγώ που τυφλώνει. Δεν τους αφήνει να δουν ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός και πως η μοναρχία καταργείται με δημοψηφίσματα σε τούτον τον τόπο. Ευτυχώς εδώ οι αραιές νεφώσεις έχουν μικρή διάρκεια και μια δροσερή τραμουντάνα ανεμίζει στις γκλάβες μας.
Μετέωρος [email protected]
