Του Γιώργου Σταματόπουλου
Αλλοι τρελαίνονται από τις μυρωδιές της άνοιξης και άλλοι από τις «μυρωδιές» των εκλογών. Σαφώς παίρνουμε τη θέση των πρώτων, αλλά οι δεύτεροι είναι αυτοί που μονοπωλούν το ενδιαφέρον της επικοινωνίας. Τους βλέπεις ανήσυχους, κορδωτούς, περιποιημένους να βολτάρουν στους δρόμους των πόλεων, να σταματούν τους δυνάμει ψηφοφόρους τους, να χαμογελάνε με τη βία, να φορούν τελοσπάντων τη μάσκα του οικείου, του διπλανού, αυτού που μιλάει στον λαό. Μερικοί απ’ αυτούς (εξ όσων τινές μού έχουν εξομολογηθεί) γνωρίζουν το θέατρο που παίζουν, αλλά δεν φαίνεται να τους πολυγνοιάζει· έτσι λειτουργούν τα πράγματα αυτά, αποφαίνονται με περηφάνια και αυτοπεποίθηση.
Είναι μορφή ασθένειας, αλλά ποιας ακριβώς ασθένειας ουδείς διαγιγνώσκει. Νομίζουμε ότι καταλαβαίνουμε (αρχομανία, ματαιοδοξία, απληστία και λοιπά), αλλά δεν είμαστε εντελώς βέβαιοι. Είναι, απλώς, πιο ψωνισμένοι; Ποιος ξέρει. Και τι σημαίνει οψώνιον; Είναι κοινωνική έννοια; Μήπως αυτοφυής και, αν ναι, γιατί; Αλλά δεν απαντάμε στα ζητήματα του DNA, όσο κι αν νομίζουμε ότι έχουμε καταλάβει τους επιστήμονες. Τα ψωνισμένα παγόνια έχουν μια δική τους αντίληψη για την πολιτική. Εχουν τόσο πολύ πιστέψει στον εαυτό τους ώστε δεν ενδιαφέρονται εάν στη μία εκλογική αναμέτρηση είναι με τους μεν και στην επόμενη με τους αντίπαλους. Τους βοηθάει σ’ αυτό το ότι οι εκλογές είναι αυτοδιοικητικές (τρομάρα σε όλους μας) και, άρα, οι μεταστροφές τους -λένε- είναι υπέρ του καλού της κοινωνίας και πολλά έτερα φαιδρά (και ανυπόληπτα). Ομως, δεν κάνουν πίσω. Μεταλλάσσονται κάπως (σηκωμένο φρύδι, επιμήκυνση γλώσσας, ιθυμορφική κορμοστασιά, απαίσιο χαμόγελο), αλλά θεωρούν τη μετάλλαξη τούτη ηρωική και υπεύθυνη, ισότιμη της λαχτάρας της κοινωνίας για μια κάποια ελάχιστη βελτίωση της δημοτικής τους καθεμέρας. Τα πιο πολλά τα γνωρίζουμε. Μνημόσυνα, κηδείες, γάμοι, βαφτίσια, παρουσιάσεις βιβλίων (ναι, πάνε και σε τέτοιες εκδηλώσεις, προεκλογικά, όπως και σε θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες κ.ά.), όλα είναι στην καθημερινή τους ενασχόληση. Ο «πολιτισμός» του εκφυλισμού της προσωπικότητας, οι δικοί μας άνθρωποι.
