H περίπτωση της ελληνικής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Διεθνές Κέντρο Αποναρκοθέτησης» (ΔΚΑ) που φέρεται να καταχράσθηκε τεράστια ποσά του Δημοσίου για την αποναρκοθέτηση περιοχών της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης έχει κι άλλα παρακλάδια εκτός από την οικονομική βλάβη του Δημοσίου.
Οπως προκύπτει από τα δημοσιεύματα, οι ελληνικές αρχές φέρεται να εστιάζουν το ενδιαφέρον τους αποκλειστικά στην οικονομική παρανομία και να μην ενδιαφέρονται για τη βαθύτερη πολιτική διάσταση του θέματος.
Tο γεγονός δηλαδή ότι ένα μέρος των χρημάτων αυτών διοχετευόταν στον Σερβοβόσνιο εγκληματία πολέμου Ράντοβαν Κάρατζιτς, που τότε ήταν φυγόδικος και προσπαθούσε να αποφύγει τη σύλληψή του από τις δυνάμεις της διεθνούς ειρηνευτικής δύναμης SFOR.
Σήμερα καταβάλλεται προσπάθεια να περιοριστεί το θέμα σε μια απλή υπόθεση κατάχρησης δημόσιου χρήματος, ενώ η άρνηση των αρχών να διερευνήσουν τη σχέση παραγόντων του ΥΠΕΞ με τους εγκληματίες πολέμου στη Βοσνία ισοδυναμεί με συγκάλυψη ενός τεράστιου πολιτικού σκανδάλου.
Οπως ακριβώς συνέβη και με την άρνησή τους να διερευνήσουν τον ρόλο των Ελλήνων εθελοντών στον πόλεμο της Βοσνίας, τη στρατιωτική βοήθεια που παρείχε η Ελλάδα στη Σερβία κατά παράβαση του διεθνούς εμπάργκο και τους τραπεζικούς λογαριασμούς του Μιλόσεβιτς στην Ελλάδα.
Με άλλα λόγια, το ουσιαστικό θέμα που τίθεται με τις πρόσφατες αποκαλύψεις δεν είναι μόνο αν η συγκεκριμένη ΜΚΟ «τα έφαγε», αλλά αν η συγκεκριμένη ΜΚΟ αποτελούσε τον δίαυλο μέσω του οποίου παράγοντες του ΥΠΕΞ χρηματοδοτούσαν τον «μεγάλο φίλο» Κάρατζιτς, διευκολύνοντάς τον με αυτόν τον τρόπο να ξεφεύγει από τις διεθνείς διωκτικές αρχές. Αυτό που, κατά την άποψή μου, είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ιστορίας είναι ότι οι ελληνικές δικαστικές αρχές δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον να διερευνήσουν και περιορίζουν το θέμα σε μια συνηθισμένη ιστορία διαφθοράς.
Ο Κάρατζιτς, κατά την περίοδο που βρισκόταν στην «παρανομία», περιβαλλόταν από έναν κύκλο αφοσιωμένων οπαδών και φίλων του που είχαν δημιουργήσει ένα προστατευτικό δίχτυ γύρω του: του έβρισκαν ασφαλή κρησφύγετα, τον πληροφορούσαν για τις κινήσεις των διωκτικών αρχών και πάνω απ’ όλα τον προμήθευαν με χρήματα για τα όχι ευκαταφρόνητα έξοδά του.
Το κεντρικό πρόσωπο αυτού του προστατευτικού δικτύου ήταν ο Ντούσαν Τέσιτς, σωματοφύλακας και «κολλητός» του Σερβοβόσνιου ηγέτη. Το 2005 η ειρηνευτική δύναμη SFOR συνέλαβε τον Τέσιτς στην πόλη Πάλε που ήταν η πρωτεύουσα του σερβοβοσνιακού μορφώματος.
Η νέα τακτική της SFOR στόχευε στη σύλληψη όλων όσοι αποτελούσαν τον προστατευτικό θώρακα του Κάρατζιτς.
Ο Τέσιτς «άρχισε να κελαηδάει σαν πουλάκι»! Ομως εκείνο που προκάλεσε τη μεγαλύτερη κατάπληξη των ανδρών της SFOR ήταν όταν έμαθαν ότι ο «κολλητός» του Κάρατζιτς είχε και μια άλλη, λιγότερο γνωστή, ιδιότητα, εκείνη του συμβούλου μιας ελληνικής ΜΚΟ που ασχολούνταν -εικονικά φυσικά- με την αποναρκοθέτηση της περιοχής!
Επρόκειτο για τη γνωστή ΔΚΑ που σήμερα βρίσκεται στο επίκεντρο της δημοσιότητας. Με άλλα λόγια, μια ελληνική οργάνωση χρηματοδοτούμενη από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών χρηματοδοτούσε τον άνθρωπο που έπαιζε τον κύριο ρόλο στη μη σύλληψη του φυγόδικου Κάρατζιτς! Και μάλιστα, όλα αυτά συνέβαιναν επί «φιλοευρωπαϊκής», «εκσυγχρονιστικής» κυβέρνησης Σημίτη. Αρμόδιος υφυπουργός για τις ΜΚΟ ήταν ο Ανδρέας Λοβέρδος. Να σημειωθεί ότι τον Τέσιτς έφερε στην ελληνική ΜΚΟ ο διευθυντής της στη Βοσνία, Πάνος Κάστορας.
Η ελληνική ΜΚΟ μπήκε στο στόχαστρο της SFOR. Σε επικοινωνία μου τότε με την εκπρόσωπο του Διεθνούς Δικαστηρίου, Φλόρενς Χάρτμαν, μου εξέφρασε την τεράστια απορία της για το γεγονός ότι ελληνικά κρατικά χρήματα δίνονταν για να μη συλληφθεί ο φυγόδικος Κάρατζιτς.
Σύμφωνα με δηλώσεις που έκανε σε τοπικά ΜΜΕ ένας Βόσνιος πρώην απασχολούμενος στην ελληνική ΜΚΟ, ο Τέσιτς είχε πολύ στενές σχέσεις με τον διευθυντή της οργάνωσης -και υπόδικο σήμερα- Κωνσταντίνο Τζεβελέκο. «Οποτε ο Κωνσταντίνος μιλούσε με τον Τέσιτς, χρησιμοποιούσε έναν διαφορετικό μεταφραστή που ερχόταν από την Αθήνα. Κανείς άλλος δεν επιτρεπόταν να είναι παρών στις συναντήσεις».
Να σημειωθεί ότι η ελληνική ΜΚΟ είχε στενές σχέσεις και με την εταιρεία UNIPAK που είχε έδρα της το Πάλε και η οποία προμήθευσε μεταξύ άλλων στην ελληνική ΜΚΟ εργατικό προσωπικό.
Να σημειωθεί ότι κανένα από τα παραπάνω γεγονότα δεν αναφέρθηκε ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ.
Ολα αυτά όμως είναι απόλυτα κατανοητά στο πλαίσιο της λογικής του ελληνικού κράτους. Οι περισσότερες λεγόμενες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις είναι μόνο κατ’ ευφημισμόν «Μη Κυβερνητικές», όταν δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό και εξυπηρετούν τα «εθνικά συμφέροντα», τα οποία στην προκειμένη περίπτωση συνεπάγονταν τη διατήρηση των καλών σχέσεων με τους «παραδοσιακούς» συμμάχους των Ελλήνων στην περιοχή, δηλαδή με τον Κάρατζιτς και την παρέα του.
Τάκης Μίχας
