Του Γιώργου Σταματόπουλου
Αποπροσανατολίζει ο ήλιος του Φλεβάρη. Γι΄ αλλού ξεκινάς το πρωί κι αλλού καταλήγεις· πάντα υπάρχει ένα αύριο για το σήμερα για όσους τελοσπάντων δεν είμαστε πιστοί του προγράμματος και της τάξης. Και ο γιατρός μπορεί να περιμένει… λέμε εμείς οι τάχα μου ανένταχτοι. Ποιος ζει, ποιος πεθαίνει και λοιπά. Τόσες δεκαετίες έχουν παρέλθει και τα μυαλά δεν λένε να βάλουν μυαλό. Το απροσδόκητο ή το εμφανές του ήλιου να εμφανίζεται στους σφιγκτήρες των χειμερίων τόπων, να αλαφιάζει τους ευένδοτους στην περιπέτεια, τους καψοκαλύβες, τους απροσάρμοστους σε νόμους και κανονισμούς. Το αλάφιασμα γίνεται γιορτή, χορός ξέφρενος, οίνος θαλερός· έρμαια, αρκετοί, των φλεβών του Φλεβάρη της νεολαίας και της αντίστασης. Δαίμονες παιχνιδιάρηδες εμφανίζονται στις νύχτες του, άυλοι, ανθρωπόμορφοι, ονειρικοί. Ζιζάνια που ξεμυαλίζουν τους οικογενειάρχες και τους φύλακες της αδράνειας, της σιωπής. Το ψωμί, αρκεί, να ΄ναι στο τραπέζι και το φως των φίλων πάνω από τη σκιά του συστήματος. Οι κλίμακες που οδηγούν στους καρπούς στην κορυφή των δέντρων θα κατασκευαστούν από τις αχτίδες του ήλιου.
Εμ, δεν είναι και πολλοί οι τόποι όπου σμίγουν ερωτικά ο Φλεβάρης και η άνοιξη (το κίνητρο για μια διαφορετική όψη της ζωής) και ας μην εκληφθεί αυτό από ορισμένους ως πολιτικώς μη ορθόν. Υδατα φωτός ξεχύνονται μ΄ ορμή στους κάμπους της αδελφοσύνης (καμιά σχέση με το φως των υδάτων) και μας λούζουν με τη στυφότητα της ηδύτητάς τους. Καλέ, καθαιρόμεθα· τι μαγεία! Ωσπου να καταλάβουμε ότι αυτό το φως δεν είναι παρά η σκιά της εξουσίας (το νέον αυτής) έχει πετάξει το πουλάκι, η ποίηση, η ομορφιά και αχ, η δημοκρατία (μας). Θρήνος. Καλά, δεν λέμε «όχι» στις αρχές, το «όχι» απευθύνεται στους άρχοντες (που βεβαίως έχουν τις δικές τους κανονιστικές αρχές), σ΄ αυτούς τους παιδοβούβαλους της αισθητικής και του φαίνεσθαι, οι οποίοι, βεβαίως πάλι, ουδόλως αισχύνονται για την ασχήμια τους (τη θεσμική, όχι την προσωπική). Κι αν δεν μας ενδιαφέρει τι ήταν ο Διόνυσος, δεν πειράζει (μα, μήπως ενδιαφερόμαστε για τον Απόλλωνα;).
Πρωί πρωί με τη δροσούλα θα πάμε στην κεκανονισμένη εργασία μας και θα ξεχαστούν ήλιοι, θεοί, δαίμονες. Αυτή η λήθη ίσως να μας σώζει, λέμε τώρα…
