ΙΤΑΛΙΑ – Ο φιλόδοξος Ματέο Ρέντσι ελπίζει να καταφέρει να προκαλέσει ένα «θετικό σοκ» στην οικονομία, με περισσότερες μόνιμες θέσεις εργασίας αλλά και πιο εύκολες απολύσεις, σταδιακή μείωση της φορολογικής πίεσης και περιορισμό της γραφειοκρατίας

Του Θεόδωρου Ανδρεάδη Συγγελλάκη

Ο Ματέο Ρέντσι, ύστερα από μία εβδομάδα προσπαθειών, ανέλαβε πρωθυπουργός της χώρας και ξεκίνησε την περιπέτειά του. Οχι με μονοκομματική κυβέρνηση -όπως ο ίδιος έλεγε ότι επιθυμούσε να πράξει, μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες- αλλά με τις ίδιες, ακριβώς, δυνάμεις που στήριζαν την κυβέρνηση Λέτα.

Αυτό όμως προφανώς, στη συγκεκριμένη φάση, θεωρείται περίπου λεπτομέρεια. Ο 39χρονος τέως δήμαρχος της Φλωρεντίας έχει θέσει ως ορίζοντα για τη νέα κυβέρνηση το 2018, χρονιά δηλαδή που συμπίπτει με τη φυσική λήξη της νομοθετικής περιόδου. Περιττό να υπογραμμίσει κανείς ότι για τα ιταλικά δεδομένα μια κυβέρνηση τόσο μεγάλης διάρκειας -χωρίς, μάλιστα, να έχει προηγηθεί «νομιμοποίησή» από εκλογική αναμέτρηση- θα αποτελούσε πραγματικό ρεκόρ.

Μένει να δούμε, λοιπόν, τι θα καταφέρει να κάνει ο φιλόδοξος Ματέο. Κύριο στήριγμά του θα είναι, σαφέστατα, ο πρώην δήμαρχος του Ρέτζιο Εμίλια, Γκρατσιάνο Ντελρίο – πρώην αναρχικός και προοδευτικός καθολικός στη συνέχεια, πατέρας εννέα παιδιών, θεωρείται «η σκιά», ο πιο έμπιστος συνεργάτης του νέου πρωθυπουργού.

Σύμμαχοι

Σε ό,τι αφορά τους απαραίτητους συμμάχους, τις ημέρες που μας πέρασαν ο ηγέτης της Νέας Κεντροδεξιάς, ο Αντζελίνο Αλφάνο, θέλησε να εμφανιστεί σκληρός και ανυποχώρητος διαπραγματευτής. Ζήτησε να αναβληθεί η οριστική έγκριση της αλλαγής του εκλογικού νόμου, να διατηρηθεί η ευελιξία στην αγορά της εργασίας, να μη δοθεί άμεση συνέχεια στο αίτημα για την έγκριση των συμφώνων συμβίωσης.

Πολιτικοί αναλυτές εκτιμούν ότι ο Αλφάνο μπορεί και να περιορίσει, σταδιακά, τις απαιτήσεις του, διότι γνωρίζει καλά ότι αν προκηρυχθούν πρόωρες εκλογές, το κόμμα του μπορεί και να μην καταφέρει καν να εισέλθει στο νέο Κοινοβούλιο.

Η συμμαχία αυτή των «Δημοκρατικών», όμως, με τον πρώην δελφίνο του Μπερλουσκόνι θέτει εκ των πραγμάτων ουσιαστικά πολιτικά προβλήματα. Πρώτον και κύριον, πώς θα μπορέσει να είναι «ανατρεπτική» ή έστω άκρως παραγωγική (όπως υπόσχεται ο Ρέντσι) η πορεία της νέας αυτής κυβέρνησης, τη στιγμή που σε ένα αρκετά σημαντικό ποσοστό της απαρτίζεται από άτομα που έχουν συγκυβερνήσει τη χώρα τα τελευταία είκοσι και πλέον χρόνια;

Το άλλο θέμα αφορά τις εσωτερικές ισορροπίες της Κεντροαριστεράς: μεγάλο μέρος των προοδευτικών ψηφοφόρων συνεχίζει να νιώθει βαθιά αποπροσανατολισμένο από τις κινήσεις του Ματέο Ρέντσι, από την επιλογή του να ανέλθει «πάση θυσία» στην εξουσία. Ο εκπρόσωπος της αριστερής πτέρυγας των «Δημοκρατικών», ο Πίπο Τσιβάτι, δεν έχει ακόμη αποφασίσει αν θα δώσει (μαζί με τουλάχιστον άλλους πέντε συναδέλφους του) ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Κάτι που δεν επιτρέπει στον νέο πρωθυπουργό να είναι απόλυτα ήσυχος σχετικά με την έκβαση της σχετικής ψηφοφορίας στη Γερουσία, όπου τα περιθώρια της εκάστοτε πλειοψηφίας είναι, παραδοσιακά, πιο στενά από εκείνα της Βουλής.

Σχετικά με τις άμεσες προτεραιότητες, ο Ρέντσι ελπίζει να καταφέρει να προκαλέσει ένα «θετικό σοκ» στην οικονομία, με περισσότερες μόνιμες θέσεις εργασίας αλλά και πιο εύκολες απολύσεις, σταδιακή μείωση της φορολογικής πίεσης, περιορισμό της γραφειοκρατίας. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι οι Ιταλοί έχουν πάψει να αγοράζουν, οι τράπεζες συνεχίζουν να μη χορηγούν εύκολα δάνεια στις επιχειρήσεις και πολλές εταιρείες «μεταναστεύουν» στο εξωτερικό. Πώς θα μπορέσει να γίνεται αντιληπτό, υπό αυτές τις συνθήκες, το θετικό αυτό σοκ;

Πολλά θα εξαρτηθούν, είναι σαφές, και από τη στάση της Ευρώπης. Η αισιοδοξία των προηγούμενων ημερών, όμως, περιορίστηκε τις τελευταίες ώρες από τις νέες διαθέσεις των Βρυξελλών. «Μπορούμε να αρχίσουμε να συζητάμε τυχόν υπέρβαση του ορίου του 3% στη σχέση δημοσίου ελλείμματος-ΑΕΠ μόνον αν η Ιταλία εφαρμόσει, το συντομότερο, μια νέα σειρά μεταρρυθμίσεων», είναι το μήνυμα. Μία ακόμη παραλλαγή, δηλαδή, της γνωστής, πικρής συνταγής.