Του Γιώργου Τσιάρα
Τι συνδέει το Κίεβο με το Καράκας; Η απάντηση είναι εύκολη: Η… Ουάσινγκτον και η συνεχιζόμενη εμμονή της στην αποκαλούμενη regime change, τη βίαιη αλλαγή καθεστώτων! «Πότε είναι νόμιμη η προσπάθεια ανατροπής ενός δημοκρατικά εκλεγμένου καθεστώτος;» αναρωτήθηκε πριν από λίγες μέρες ο βαθύς γνώστης των λατινοαμερικανικών θεμάτων, Μαρκ Βάισμπροτ, στην «Guardian». «Η απάντηση είναι απλή: Οταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ λέει πως είναι νόμιμη»…
Ο παραπάνω «ορισμός» δεν είναι ζήτημα συμπάθειας ή αντιπάθειας προς αμφιλεγόμενους ηγέτες σαν τον Γιανουκόβιτς ή τον Μαδούρο, αλλά ζήτημα στοιχειώδους δημοκρατικής αντίληψης και σεβασμού στο διεθνές δίκαιο. Και στις δύο αυτές πρωτεύουσες, τις τόσο μακρινές, βλέπουμε τις τελευταίες εβδομάδες οπλισμένες παρακρατικές ομάδες που υποστηρίζονται από το εξωτερικό, εκμεταλλευόμενες την (υπαρκτή και σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένη) αγανάκτηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού για τη διαφθορά και την αναποτελεσματικότητα των ντόπιων ελίτ, να επιχειρούν να ανατρέψουν με τη βία δύο «ενοχλητικές» για τα δυτικά συμφέροντα, αλλά σε κάθε περίπτωση εκλεγμένες δημοκρατικά από τον λαό και άρα νόμιμες, κυβερνήσεις. Φυσικά οι εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές που βγήκαν στους δρόμους των δύο πόλεων δεν είναι ούτε φασίστες, ούτε πράκτορες. Ομως, κρυμμένοι μέσα στο ανώνυμο πλήθος, άγνωστοι κουμπουροφόροι προβοκάτορες εκτελούν εν ψυχρώ διαδηλωτές -και των δύο «παρατάξεων»- και αστυνομικούς, με μοναδικό σκοπό την κλιμάκωση της εμφύλιας βίας και την ανατροπή των ενοχλητικών κυβερνώντων: την ανατροπή που δεν μπόρεσαν να φέρουν σε πέρας με «δημοκρατικά» μέσα, και τώρα επιχειρούν να εξασφαλίσουν με τα όπλα.
Μια γρήγορη βόλτα στη νεότερη ιστορία της Βενεζουέλας αποδεικνύει περίτρανα του λόγου το αληθές: ο μακαρίτης Τσάβες κυβέρνησε για σχεδόν 14 χρόνια τη Βενεζουέλα, κερδίζοντας με μεγάλες διαφορές τους αντιπάλους του, αλλά η αντιπολίτευση -που υποστηρίζεται με κάθε μέσο από τις ΗΠΑ- δεν αποδέχτηκε ποτέ την ήττα της στις κάλπες. Αντιθέτως, προσπάθησε με κάθε μέσον να ανατρέψει τον άτακτο «κομαντάντε»: αρχικά με το πραξικόπημα του 2002, το οποίο φυσικά παρουσιάστηκε και τότε ως… δημοκρατικό από τα χαλκεία των κυρίαρχων ΜΜΕ, μετά με τη μεγάλη απεργία στον πετρελαϊκό κλάδο, που «γονάτισε» την οικονομία, και κατόπιν μποϊκοτάροντας τις βουλευτικές εκλογές το 2006.
Εις μάτην: παρά τη δικαιολογημένη δυσαρέσκεια, ο Τσάβες παρέμεινε κυρίαρχος στη χώρα του μέχρι την τελευταία του πνοή. Αλλά και μετά τον πρόωρο θάνατό του, η προσπάθεια της αντιπολίτευσης και των ξένων προστατών της να αμφισβητήσουν τη νίκη τού κάθε άλλο παρά χαρισματικού διαδόχου του, Μαδούρο, στις εκλογές του περασμένου Απρίλη, παρά το ότι αυτές αναγνωρίστηκαν ως «καθαρές» ακόμη και από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, έπεσε στο κενό…
Ο λαός της Βενεζουέλας έχει κάθε λόγο να διαμαρτύρεται για τον υψηλό πληθωρισμό, την εγκληματικότητα, τις ελλείψεις σε βασικά αγαθά, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να δώσει καθαρή εντολή στον Μαδούρο και να χαρίσει στους υποψηφίους του κόμματός του τη νίκη και στις δημοτικές εκλογές του περασμένου Δεκέμβρη. Κι αυτό γιατί, όπως γράφει και ο Βάισμπροτ, οι Βενεζουελάνοι δεν εμπιστεύονται την εξαρτημένη από τις ΗΠΑ δεξιά αντιπολίτευση, που εκφράζει τα συμφέροντα της ντόπιας ελίτ, ούτε πιστεύουν πως μπορεί να καλυτερέψει τη ζωή τους. Λεπτομέρεια που προφανώς έχει διαφύγει την προσοχή ορισμένων σχολιαστών, που στην αγωνία τους να δυσφημήσουν πάση θυσία την εδώ Αριστερά, τσουβαλιάζουν με περισσή ευκολία αλήθειες και ψέματα.
