→Κανένας δεν μπορεί να καταδικάσει τον διαιτητή, αλλά και κανένας να ρίξει άδικο στους παίκτες του Αρη που ξέφυγαν
Του Ν. Ασημακόπουλου
Οσοι έζησαν έστω και από την τηλεόραση το σκηνικό, θα το θυμούνται μια ζωή. Βγάζει την μπάλα ο τερματοφύλακας Διούδης από μέσα ή από τη γραμμή, φεύγει ο βοηθός προς τη σέντρα, κι αμέσως δύο γκρουπ ποδοσφαιριστών αρχίζουν να τρέχουν προς τα αριστερά: οι «κόκκινοι» του Πλατανιά για να προλάβουν τον σκόρερ τους, να τον αγκαλιάσουν και να τον φιλήσουν· οι «κίτρινοι» του Αρη με σκοπό να την πέσουν στους διαιτητές, που μέτρησαν ένα γκολ για το οποίο κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος αν έπρεπε να γράψει ή όχι.
Πέφτουν οι μεν πάνω στους δε, σπρώχνονται και γίνονται ένα κουβάρι, όμοιο μ’ εκείνο που υπάρχει χρόνια τώρα μπροστά στα μάτια όσων παρακολουθούν παιχνίδια στα ελληνικά γήπεδα. Η τέλεια φωτογραφία του ποδοσφαίρου μας!
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…
Κατ’ αρχάς, δεν υπήρχε κάμερα στο σωστό σημείο να δείξει αν πέρασε η μπάλα τη γραμμή. Ο τερματοφύλακας του Αρη, αφού αρχικά έχασε τη φάση, προσπάθησε και κατάφερε να αποκρούσει. Δεν έχουμε εικόνα από την ίδια ευθεία που να πείσει τον οποιονδήποτε αν μπήκε πράγματι δεύτερο γκολ για τον Πλατανιά. Ακόμη, η τηλεόραση δεν βοηθάει να δούμε σε ποιο ακριβώς σημείο βρισκόταν ο βοηθός διαιτητή κι αν είχε τη δυνατότητα να είναι τόσο σίγουρος όσο έδειξε φεύγοντας προς τη σέντρα και μετρώντας το γκολ.
Τα υπόλοιπα, αναμενόμενα… Λογικό, πάνω απ’ όλα, να ξεφύγουν οι ποδοσφαιριστές του Αρη. Με τόση πίεση που τρώνε τον τελευταίο καιρό στο αρρωστημένο περιβάλλον που ζουν, προσπαθώντας να σώσουν κάτι που μάλλον δεν σώζεται, δικαιολογούνται κάτω από τέτοιες συνθήκες να τα κάνουν μπάχαλο, να βρίσουν, να σπρώξουν και να αποβληθούν. Είναι παιδιά που τα έχουν φορτώσει με τόσο άγχος και τέτοιες ευθύνες, που δύσκολο έως αδύνατο να τις σηκώσουν. Πόσο μάλλον όταν βλέπουν ότι για δεύτερη σερί Κυριακή ένας διαιτητής τούς στερεί έναν ή δύο βαθμούς. Τη μια στο 1-1 με τη Βέροια, όταν θα μπορούσαν να πάρουν ένα πέναλτι, και την άλλη προχθές, με το γκολ που έπρεπε ή δεν έπρεπε να το φάνε -κανένας δεν μπορεί να ξέρει.
Προσωπικά αρνούμαι να μπω στη λογική να καταδικάσω και τον διαιτητή που πήρε την τελική απόφαση. Τόσες και τόσες φορές η λάθος οπτική γωνία από την οποία βλέπουμε τα πράγματα ξεγελάει την κρίση μας. Κι εδώ έχουμε μια φάση για την οποία δεν βγάζουμε άκρη δύο μέρες μετά και ύστερα από εκατό ριπλέι. Από τις περιπτώσεις που κάθεται η στραβή και γίνονται όλα μπάχαλο, ειδικά στην περίπτωση του πνιγμένου Αρη που πιάνεται από τα μαλλιά του.
Ξέρω, όμως, πολύ καλά πως εκείνοι που δεν έχουν δικαίωμα να μιλάνε είναι οι παράγοντες του Αρη και ειδικά ο πρόεδρος Σκόρδας, που είχε τη… φαεινή ιδέα να βάλει τους παίκτες να πέσουν κάτω για να διακοπεί εις βάρος τους το ματς, όταν οι μαθηματικές πιθανότητες σωτηρίας είναι ακόμη υπαρκτές.
Ευτυχώς που δεν τον άκουσαν «εν βρασμώ» οι παίκτες κι ο Σούλης Παπαδόπουλος, και δεν έφυγαν προσθέτοντας ακόμη μια ξεφτίλα στην ιστορία της ομάδας που είναι φανερό πως κάποιοι δεν τη σέβονται.
Θέλω να πω με όλα αυτά, ότι στην πραγματικότητα τη μάχη τη δίνουν μόνοι τους οι παίκτες με τη συμπαράσταση πολλών οπαδών. Οι παράγοντες, που έχουν και την υπ’ αριθμόν ένα ευθύνη για το κατάντημα, κάνουν ό,τι περνάει από τα χέρια τους για να ρίξουν την ομάδα. Και καμώνονται πως αγωνίζονται για τη σωτηρία…
