→Από τα διθυραμβικά σχόλια για την κίνηση των «58», η οποία εμφανίστηκε σαν σωτήρας της Κεντροαριστεράς, στο φυλλορρόημά της, με τους αποχωρήσαντες να καταγγέλλουν ως… δάκο την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ

Σαν από μηχανής θεός και για ορισμένους πιο ενθουσιώδεις του χώρου σαν Μεσσίας της Κεντροαριστεράς έκανε την εμφάνισή της η κίνηση των «58» πριν από περίπου τέσσερις μήνες, και πιο συγκεκριμένα στις 14 Οκτωβρίου 2013, με κείμενο-μανιφέστο το οποίο εξηγούσε τους σκοπούς και τους λόγους της πρωτοβουλίας.

Στο κείμενο, που παρουσιάστηκε με πηχυαίους τίτλους από μερίδα του Τύπου και έτυχε διθυραμβικών σχολίων από ραδιοτηλεοπτικά μέσα, όπως εξάλλου και οι υπόλοιπες εκδηλώσεις που ακολούθησαν, χωρίς την ανάλογη δυναμική και συμμετοχή της κοινωνίας, οι «58» καλούσαν όλες τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου, της πολιτικής οικολογίας και του προοδευτικού ευρωπαϊσμού και φυσικά τα δύο κόμματα του χώρου, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, να συνεργαστούν «χωρίς αποκλεισμούς και ηγεμονισμούς».

Δίνοντας το στίγμα τους στον πολιτικό χάρτη σημείωναν ότι τοποθετούνται στον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ, υπογραμμίζοντας ότι πρόκειται για «μικρό δικομματισμό, πολιτικά στείρο, προγραμματικά οπισθοδρομικό και ιδεολογικά συντηρητικό». «Ούτε δεξιά ούτε νεοκομμουνιστική αριστερά» ήταν η ενδεικτική τους αναφορά, ενώ ασκώντας από καθόλου ώς ελάχιστη κριτική στη δικομματική συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ επισήμαιναν ότι «η εποχή των μνημονίων φτάνει στο τέλος της» και η πολιτική αντιπαράθεση δεν θα πρέπει να περιορίζεται στο δίλημμα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο».

Εκτιμούσαν δε ότι η δημιουργία της ευρύτερης κεντροαριστερής παράταξης θα «αποσυμπίεζε» τη σημερινή αίσθηση της «εμφύλιας αντιπαράθεσης» και θα συνέβαλλε στην αποκατάσταση μιας ελάχιστης εθνικής συναίνεσης. Οι «58» είχαν ως αιχμή του δόρατος την πολιτική σταθερότητα και την πολιτική ανανέωση και έθεταν ως ορίζοντα για τη δημιουργία ενός κοινού σχήματος τις ευρωεκλογές. Αν και διευκρίνιζαν ότι δεν αποσκοπούν να αποτελέσουν πολιτικό φορέα, αλλά τον «καταλύτη», πολλοί υποστηρικτές τους εξέφραζαν την προσωπική άποψη για τη συγκρότηση ενός νέου κόμματος, της Προοδευτικής Δημοκρατικής Παράταξης, όνομα που είχε δώσε ο άτυπος συντονιστής της προσπάθειας Γιάννης Βούλγαρης σε ομιλία στο Περιστέρι στις 22 Ιανουαρίου. Τα αποκαλυπτήρια της πρωτοβουλίας έγιναν τον Δεκέμβριο του 2013 στο θέατρο Ακροπόλ στην Αθήνα, σε μια συγκέντρωση με έντονο εκσυγχρονιστικό άρωμα και ισχυρή παρουσία στελεχών του ΠΑΣΟΚ από την περίοδο του Κώστα Σημίτη, ο οποίος στήριξε με μεγάλη θέρμη το εγχείρημα.

Σε πλήρη συνεννόηση με τους «58» από την πρώτη στιγμή ήταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος, που καλωσόρισε την κίνηση, δεχόμενος την έντονη κριτική ότι μέσω του κοινού ψηφοδελτίου επιχειρεί την προσωπική του διάσωση και την αποφυγή ενός εκλογικού ναυαγίου για το κόμμα του, που κατέρρεε δημοσκοπικά.

Πάντως, στο εσωτερικό της Χαριλάου Τρικούπη δεν είδαν όλοι με θετικό μάτι την απόπειρα. Ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου εμφανίστηκε μάλλον αδιάφορος, ενώ η πτέρυγα των υποστηρικτών του στο ΠΑΣΟΚ μέσω της κίνησης των «75» του Μιχάλη Καρχιμάκη επιτέθηκαν με σφοδρότητα, διαβλέποντας σκοπιμότητες με τελικό στόχο τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ. Οι ισχυρές εσωκομματικές πιέσεις οδήγησαν εξάλλου την ηγεσία στην πραγματοποίηση Κεντρικής Επιτροπής λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, προκειμένου να ηρεμήσουν τα πνεύματα και να ληφθεί η απόφαση ότι «τα σύμβολα, το όνομα και η υπόσταση του ΠΑΣΟΚ δεν αμφισβητούνται». «Το ΠΑΣΟΚ δεν αυτοδιαλύεται» είχε δηλώσει ο Ευάγγελος Βενιζέλος στη συνέντευξή του στην «Εφ.Συν.» (1η Φεβρουαρίου).

Πολλά ονόματα και δρόμοι

Την ιδρυτική πρόσκληση της κίνησης είχαν υπογράψει πρώην υπουργοί και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, (Παρασκευάς Αυγερινός, Σταύρος Μπένος, Νίκος Μπίστης, Νίκος Χριστοδουλάκης, Χρήστος Ροζάκης, Αθηνά Δρέττα, Χρήστος Δερβένης), πανεπιστημιακοί (Νίκος Αλιβιζάτος, Γιάννης Βούλγαρης, Γιώργος Παγουλάτος, Γιάννης Καλογήρου, Νίκος Μουζέλης, Μάνος Ματσαγγάνης), συγγραφείς και καλλιτέχνες (Σώτη Τριανταφύλλου, Νίκος Πορτοκάλογλου, Γιάννης Μπέζος, Πέτρος Μάρκαρης, Θανάσης Χειμωνάς), νέοι επιστήμονες (Πασχάλης Αγανίδης, Χαριτίνη Καρακωστάκη) αλλά και στελέχη της ΔΗΜΑΡ που διαφώνησαν με την άρνηση της ηγεσίας να λάβει μέρος στον σχετικό διάλογο (Σταύρος Λιβαδάς, Σάκης Κουρουζίδης, Γιάννης Αντωνίου, Λεωνίδας Καστανάς, Κώστας Δέλκος, Γιάννης Καούνης, Γιάννης Μεϊμάρογλου, Κίμων Χατζημπίρος, Τέλης Σαμαντάς).

Ενεργό ρόλο -αν και δεν υπέγραψε το κείμενο- είχε διαδραματίσει ο πρώην υπουργός Τάσος Γιαννίτσης (το όνομά του είχε ακουστεί για επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου). Ομιλητές σε πολλές εκδηλώσεις της κίνησης ήταν τα προβεβλημένα στελέχη της ΔΗΜΑΡ, Γρηγόρης Ψαριανός και Ανδρέας Παπαδόπουλος, που πριν από μερικές εβδομάδες αποφάσισαν να στηρίξουν -εκόντες άκοντες- τον προοδευτικό πόλο που ίδρυσε ο Φώτης Κουβέλης, με συνέπεια να βρεθούν στο στόχαστρο μέρους των «58». Πρώτος τον δρόμο της επιστροφής στην Αγίου Κωνσταντίνου είχε ανοίξει ο Γεράσιμος Γεωργάτος, καταγγέλλοντας με συνέντευξή του στην «Εφ.Συν.» «βαλκανικές κουτοπονηριές» του επικεφαλής της Χαριλάου Τρικούπη. Μετά το διαζύγιο που έλαβε με τον ΣΥΡΙΖΑ, τους «58» δήλωσε ότι υποστηρίζει και ο ανεξάρτητος βουλευτής Πέτρος Τατσόπουλος.

Δημήτρης Κουκλουμπέρης