Του Πέτρου Μανταίου

Επιστρέφω από πρωινό περίπατο στον Υμηττό. Οκτώ παρά πέντε, διασταύρωση «Κάραβελ». Πράσινο για πεζούς. Ο,τι πάω να κατέβω, φρενάρουν απότομα, στο ένα μέτρο, δύο μοτοσικλέτες. Αιφνιδιάζομαι. Ενστικτωδώς κινούμαι κατά πίσω, προς το πεζοδρόμιο, αλλά για να διατηρήσω ισορροπία, περιστρέφω και τα δυο μου χέρια ανάποδα. Από το πεζοδρόμιο πλέον, ασφαλής, παρατηρώ τους δύο μοτοσικλετιστές: νέοι και συμπαθείς∙ ο ένας με γένια. Ομως ούτε το απότομο φρενάρισμα έδειχνε να τους απασχολεί ούτε, κυρίως, η αντίδραση που αυτό το φρενάρισμα προκάλεσε στον άγνωστό τους πεζό, ο οποίος, στο κάτω της γραφής, πήγε να διασχίσει διάβαση με πράσινο.

«Αν ξέρατε…» σκέφτηκα. «Αν ξέρατε πως η αντίδραση αυτού του ανθρώπου, που ίσως σας φάνηκε και κάπως κωμική, δεν ήταν απλώς ενστικτώδης, πιθανόν αδικαιολόγητη, αντίδραση, αλλά ήταν τρόμος, βγαλμένος από προσωπική τραγωδία. Αν ξέρατε πως αυτός ο άνθρωπος δεν πάει πολύς καιρός που ξαναστάθηκε στα πόδια του, μετά από σοβαρό τροχαίο δυστύχημα, στο οποίο έχασε ό,τι περισσότερο αγάπησε στον κόσμο. Αν ξέρατε… ίσως τότε το βλέμμα σας ήταν λιγότερο απαθές και η βεβαιότητα ότι, αφού σταματήσατε… εγκαίρως, κάνατε αυτό που έπρεπε, ίσως κάπως κλονιζόταν».

Διάβασα στην «Εφ.Συν.» (15-16 Φεβρουαρίου) τον «Ιό» «Βία στην άσφαλτο, ε και;»∙ προϊόν, στο μεγαλύτερο μέρος, εισηγήσεων ημερίδας που διοργάνωσε ο σύλλογος «SOS Τροχαία Εγκλήματα» στις 8 Φεβρουαρίου∙ δεν πήγα, επειδή ασθενούσα. Πρώτοι σε τροχαία δυστυχήματα παγκοσμίως: 40.000 νεκροί την τελευταία 20ετία –αντιστοιχία, 20πλάσιοι τραυματίες! Ε και; Ανύπαρκτη πολιτεία σε υποδομές, μέριμνα, πρόληψη, περίθαλψη! Ε και; Οδηγοί, αποδεδειγμένα υπαίτιοι θανάτων, ξαναπιάνουν τιμόνι σε ποσοστό άνω του 90%! Ε και; Πριν από χρόνια, καλεσμένος, μιλούσα σε παιδιά της Τρίτης του Α' Γυμνασίου της Πλάκας για… υποχρεωτικά μαθήματα κοινωνικής και κυκλοφοριακής αγωγής… Εν όψει «εορταστικού» τριημέρου, ας είναι το σημερινό μου σημείωμα ελάχιστος φόρος μνήμης στη Χριστίνα.