Του Φάνη Λυσιφάνη

Τον Γιανουκόβιτς χάσαμε, είν’ άγνωστο πού πάει

άφησε τα παλάτια του και σαν φυγάς το σκάει

Κι η πίεση του Ερντογάν θ’ ανέβηκε στα ύψη

μ’ αυτό το τηλεφώνημα που λέει πώς να κρύψει

το χρήμα όλο ο Μπιλάλ που είχανε μαζέψει

κι αν βγει πως είν’ αληθινό τον έχει καταστρέψει

Αυτοί καλά πλουτίσανε πριν απ’ τις φασαρίες

εγώ γιατί προσπέρασα τις όποιες ευκαιρίες;

Δεν φρόντισα την εποχή με τις παχιές γελάδες

να μάσω, ο ηλίθιος, από παντού παράδες:

μίζες με υποβρύχια, έστω με κάποιες βάρκες,

να φτιάξω καμιά ΜΚΟ ν’ απομακρύνω νάρκες…

Ή κάτι πιο πρωτότυπο να 'βαζα σαν σκοπό της

για να μ’ ευγνωμονεί κι εμέ βαθιά η ανθρωπότης:

ίσως να έπαιρνα λεφτά στην Αφρική να πάω

να δίδασκα καρσιλαμά εκεί τους Μάο – Μάο!

Βρίσκει τάχα δικαίωση του βίου μου ο αγώνας

να μείνω μικρής κλίμακας ψιλο-απατεώνας

μ’ ολίγη φοροδιαφυγή για τη δική μου πάρτη

την ώρα που άλλοι γύρω μου ξεφάντωναν στο πάρτι;

Βλακείας τάχα ή ηθικής πρέπει να νιώθω τέρας

σαν κι άλλα σκάνδαλα ξεσπούν συνέχεια δίχως πέρας;

Παν μέτρον όμως άριστον, το είπαν κι οι αρχαίοι

και όλα είναι σχετικά, κοτζάμ Αϊνστάιν το λέει

Γι’ αυτό ίσως δεν θα ’πρεπε ποσώς να μετανιώνω

αφού κουτσοπορεύτηκα, και στη στενή δεν λιώνω…

Αμέμπτου νιώθω ηθικής και τιμητής των πάντων

σαν βλέπω να γκρεμίζονται αγάλματα γιγάντων

Τι είν’ εν τέλει ο άνθρωπος κι εγώ διερωτώμαι…

Το τέλος όλων μας πικρό, όσο καλά κι αν τρώμε…

Γι’ αυτό, σ’ άλλους αφήνοντας τα κόλπα τα γαμάτα,

να μείνω, λέω, κολπατζής… όσο πατά η γάτα!