Του Ν. Ασημακόπουλου
Αμέσως μετά το δεύτερο γκολ του Μπεργκ, δύο πλάνα που μιλάνε μόνα τους…
Στο ένα ο Αναστασίου τρελαίνεται, καθώς βρίσκει στο πρώτο ουσιαστικά μεγάλο ματς της μικρής του καριέρας τη δικαίωση που έψαχνε από την αρχή αλλά δεν του καθόταν. Στον διπλανό πάγκο η κάμερα καταγράφει την κίνηση απόγνωσης του Μίτσελ – κάτι σαν ποντίκι που έχει πιαστεί στη φάκα και βλέπει πως δεν γίνεται να ξεφύγει…
Ο προπονητής του Παναθηναϊκού δεν έκανε τίποτα παραπάνω από εκείνο που σχεδιάζει σε κάθε ματς. Μόνο που αυτή τη φορά είχε τον χρόνο να το δουλέψει περισσότερο απ' όσο σε προηγούμενα παιχνίδια. Υπολόγιζε ότι θα βρει απέναντι έναν… συνηθισμένο Ολυμπιακό που δεν θα ψαχνόταν ιδιαίτερα για να του χαλάσει τα σχέδια και του βγήκε.
Το θέμα όμως δεν είναι τόσο η νίκη όσο το 3-0 που μεγαλώνει τις προσδοκίες των οπαδών για κάτι καλύτερο. Ακόμη και στο ημίχρονο, μετά το 1-0, ελάχιστοι πίστευαν πως η ομάδα τους θα μπορούσε να αντέξει ώς το τέλος – πόσο μάλλον να ρίξει τρία γκολ στο κεφάλι του αιώνιου εχθρού. Και φυσικά είχαν ανάγκη να ζήσουν και να απολαύσουν αυτό που έγινε, αφού ειδικά τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχει παρόμοιο εκτός έδρας αποτέλεσμα, με τόσο μεγάλη διαφορά στο σκορ και χωρίς την παραμικρή αμφισβήτηση, που να μπορούν να πάρουν και να το περιφέρουν σαν τρόπαιο…
Θα 'ναι κρίμα πάντως όλο αυτό να μην έχει συνέχεια, είτε επειδή κάποιοι θα πιστέψουν πως έγιναν ομαδάρα, είτε γιατί θα βολευτούν και θα αράξουν πάνω στο αποτέλεσμα. Οταν ο Ολυμπιακός είχε νικήσει το 2001 με 4-1 στη Λεωφόρο για το Κύπελλο, χρησιμοποίησε το αποτέλεσμα σαν πυξίδα για το μέλλον του. Στον Παναθηναϊκό όμως κανένας δεν ξέρει αυτή τη στιγμή ποιο μπορεί να είναι το αύριο. Αν το αποτέλεσμα σ' έναν πιθανό τελικό Κυπέλλου αποδειχτεί διαφορετικό ή αν ο κυριακάτικος θρίαμβος δεν μεταφραστεί σε αδειοδότηση που θα επιτρέψει στην ομάδα να παίξει του χρόνου στην Ευρώπη, δεν θα μπορούμε να μιλάμε για ουσιαστικό κέρδος, αλλά για απλή νίκη εντυπώσεων.
Οσο για τον προπονητή του Ολυμπιακού, αμφιβάλλω αν κάθισε να δουλέψει έστω και μισή ώρα παραπάνω από το κανονικό γι' αυτό ειδικά το παιχνίδι. Οχι να το αντιμετωπίσει, αν θέλετε, ως μεγάλο ντέρμπι ιδιαίτερων συνθηκών, αλλά να θελήσει να ασχοληθεί λίγο περισσότερο με την κατάσταση των παικτών του. Να δει π.χ. αν μπορούσαν όλοι να βγάλουν δεύτερο 90λεπτο σε μια εβδομάδα μετά από ματς κόντρα στη Γιουνάιτεντ. Γιατί καλό να λένε μερικοί ότι… η ομάδα που νικάει δεν αλλάζει, αλλά αυτό δεν είναι μπούσουλας, ούτε τυφλοσούρτης ποτέ και για κανέναν. Αλλοτε βγαίνει, άλλοτε όχι.
Αλλωστε η κακή (και ψυχολογική) κατάσταση του Ολυμπιακού φάνηκε ειδικά από την ώρα που έφυγε για το νοσοκομείο ο Ολαϊτάν κι άρχισαν οι υπόλοιποι να φοβούνται και να… ψάχνονται για να δουν τι τρέχει. Στο δεύτερο ημίχρονο, ακόμη χειρότερα τα πράγματα. Θυμηθείτε στην αλλαγή του Μπεργκ την αγωνία με την οποία έτρεξε ο Χολέμπας και τον έσπρωξε, για να τον βγάλει γρηγορότερα από το παιχνίδι. Φέρτε αμέσως μετά το μυαλό σας στο ποτήρι που πέταξε εκείνος ο… κυριλέ οπαδός και βρήκε στο μάτι τον Αναστασίου. Και ξανασκεφτείτε τον τρόπο με τον οποίο σούταρε ο Τσόρι το πέναλτι…
Τελικά αποδείχτηκε πως ούτε ο Μίτσελ είχε σχεδιάσει στο μυαλό του έστω μία εναλλακτική για την περίπτωση που θα στράβωνε το πράγμα. Βέβαια άλλον Ολυμπιακό θα βλέπαμε αν το ματς είχε βαθμολογική σημασία ή ακόμη περισσότερο αν έκρινε έναν τίτλο. Ομως το γόητρο σε τέτοια παιχνίδια μετράει για τους οπαδούς περισσότερο απ' όσο συγκίνησε τους παίκτες και τον προπονητή. Απόδειξη ότι γέμισε το γήπεδο, όταν σε προηγούμενα ματς βλέπαμε να κάθονται αραιά αραιά στις μισοάδειες κερκίδες.
