Του Γιώργου Σταματόπουλου
Εχει τονιστεί αρκετά ότι για να τα έχει κάποιος καλά με τον εαυτό του, να είναι υγιής, εύθυμος, κοινωνικός, πρέπει να έχει απαραιτήτως θητεύσει στην καλή διατροφή, σε υγιεινό, ευχάριστο περιβάλλον και σε καλές παρέες. Ας υποθέσουμε ότι αυτός ο κάποιος τα έχει επιτύχει σήμερα αυτά. Μπορεί, όμως, να τα απολαύσει; Γίνεται καλύτερος άνθρωπος; Βοηθάει τους γύρω του να νιώσουν άνετα, απελευθερωμένα;
Οχι, δυστυχώς· σήμερα τουλάχιστον, όχι. Η τροφή όσο πάει και λιγοστεύει, το περιβάλλον βρομίζεται ανεπαίσχυντα από χημικά, τοξικά, καταναλωτικά λύματα, οι δε παρέες χάνουν την ευεργετική υπόστασή τους. Μας πήρε και μας σήκωσε η τρόικα και οι ημεδαποί υπηρέτες της (πρόθυμοι, δεν λέμε…). Είναι ο καιρός της κοινωνικής πτώσης, που οδηγεί πολλούς ανθρώπους σε απαισιόδοξες σκέψεις, σε άρνηση, σε αναχωρητισμό κάθε είδους. Στο χέρι μας όμως είναι να ανακαλύψουμε τις ζωογόνες, ζώπυρες δυνάμεις της συνείδησης· εννοείται της καλής συνείδησης, της χαράς, αφού η Σχολή του Πολέμου μάς έχει ενθαρρύνει λέγοντάς μας πως ό,τι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς. Υπάρχουν, λένε οι φιλόσοφοι, δυνάμεις που τις καταχώνιασε μέσα μας η απροθυμία μας να μάθουμε γράμματα γερά καθώς και η αδιαφορία μας μπροστά στην αλαζονεία και τον αυταρχισμό των εξουσιών. Δυνάμεις που μπορούν να ανορθώσουν τον ξεπεσμένο εαυτό μας.
Ελεγε ο Νίτσε ότι το ένστικτο της ανόρθωσης του εαυτού του τού απαγόρευσε να είναι ένας φιλόσοφος της φτώχειας και της αποθάρρυνσης. Δεν ξέρω αν είναι ένστικτο ή θαμμένες συνειδησιακές δυνάμεις, πιστεύω, όμως, ότι μπορούμε να επανακάμψουμε και ας διαλύονται όλα γύρω μας (και μέσα μας).
Μια απόφαση χρειάζεται. Να αποφασίσουμε ότι, ναι, είμαστε ζωντανοί ακόμη, αν όχι περήφανοι για την ύπαρξη, τουλάχιστον έτοιμοι να υπερασπιστούμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Του καθενός οι εμπειρίες κουβαλάνε μπόλικη συνείδηση, ικανή να επανεξετάσει την αύρα, την ατμόσφαιρα, τους ήχους, τις θωπείες, τον σπαραγμό ακόμη. Βοηθάει και η ωριμότητα εάν η συνείδηση αποδειχτεί λειψή, αλλά η πρώτη δεν είναι αποτέλεσμα της δεύτερης; Δεν είναι και απαραίτητο· α, μπα, είναι. Οπως και να ‘ναι, να την πάρουμε κείνη τη ρημάδα την απόφαση· διαφορετικά σε λίγο θα μας κλαίν’ οι ρέγγες…
