Του Πέτρου Μανταίου

Το «αχ» του σημερινού τίτλου πλάι στο ΣΕΒ του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (παλαιότερα Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών και ακόμα παλαιότερα Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων) δεν είναι η κατάληξη –αχ του μυθικού Ανατολίτη θαλασσοπόρου Σεβάχ του Θαλασσινού, ώστε να επιχειρήσω ένα λογοπαίγνιο και σε όποια ακτή του άγνωστου παλαιού κόσμου με βγάλει… Είναι το γνωστό επιφώνημα πόνου και αναστεναγμού «αχ» που προηγείται του συμπληρωματικού «βαχ», και που όλο μαζί: «αχ-βαχ», το εκστομίζουμε όλο και συχνότερα οι Ελληνες και όσοι άλλοι πολίτες του κόσμου, μέσω των δικών τους συνδέσμων επιχειρήσεων και βιομηχανιών και των κυβερνήσεών τους, αναζήτησαν… παρηγοριά στον άρρωστο από το ΔΝΤ και άλλες… ευαγείς μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως Ε.Ε., ΕΚΤ και λοιπά αρκτικόλεξα, που παλαιότερα γνώριζα τις ολογραφίες και τη σημασία τους, αλλά τώρα πια αγνοώ και το ένα και το άλλο, καθώς, από μέρα σε μέρα και από ώρα σε ώρα, αλλάζουν μορφή και περιεχόμενο και πάνε και φυτρώνουν εκεί που δεν τα σπέρνεις.

Γράφω και ξαναγράφω: Με ποια λογική και ποιο επιτυχές προηγούμενο η τρόικα, ιδίως στα εργασιακά, σφίγγει ολοένα τη θηλιά στον λαιμό των εργαζομένων παρασκευάζοντας αδιέξοδα ανεργίας αλλά και πενίας όσων θα έχουν την… τύχη να εργάζονται. Επίσης, με ποια λογική και ποιο επιτυχές προηγούμενο λύνουν τα χέρια επιχειρηματιών και βιομηχάνων να… αυτοσχεδιάζουν σχεδόν ασύδοτοι στις πλάτες των εργαζομένων και των ασφαλιστικών τους ταμείων, και τι αντιπαρέχουν, έναντι όλων αυτών των ευεργετημάτων της τρόικας, οι επιχειρηματίες, για την έξοδο από τη δανειακή κρίση στον δρόμο προς την, υποτιθέμενη, ανάπτυξη. Αναζητείται απάντηση…

Εδώ πρόκειται για πρωταρχικά λάθη, γνωστά πριν καν αρχίσουν τα μνημόνια, που συνεχίζουν να γίνονται και δεν τρέχει… κάστανο. Κοτζάμ πολεμική κατοχή κράτησε τέσσερα χρόνια και η… ειρηνική κατοχή μπαίνει στον πέμπτο, όχι με ανάσχεση της μηχανής ελέγχου αλλά με επιτάχυνση…