Του Γιώργου Σταματόπουλου
Η θεωρηθείσα κάποτε νέα γενιά πολιτικών μπορεί με τα καμώματα και λεγόμενά της να τρελάνει κόσμο. Οι ψηφοφόροι τούς εμπιστεύτηκαν και τους έκαναν κυβερνήτες ή τους οδήγησαν σε υψηλές, νευραλγικές θέσεις εξουσίας. Τα αποτελέσματα γνωστά, έρχονται τώρα με ύφος δε, παρακαλώ, και αποποιούνται τις ευθύνες τους για την κατάντια της χώρας, λες και είναι από άλλο πλανήτη, λες και δεν κυβέρνησαν αυτοί οι ίδιοι. Μήπως έχουν δίκιο; Μήπως αυτοί απλά εκτελούσαν ό,τι τους πρόσταζαν αλλοδαπές δυνάμεις;
Τους είναι τόσο δύσκολο να συνειδητοποιήσουν πόσο αστείοι φαίνονται στην ελληνική κοινωνία ή θεωρούν ότι, λόγω ύπαρξης του συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος, όλα θα ξεχαστούν και αυτοί θα ξαναβρεθούν στο επίκεντρο της πολιτικής σκηνής; Τι είδους αρρώστια είναι αυτή; Ματαιοδοξία είναι· τίποτε άλλο. Τουλάχιστον μερικοί απ΄ αυτούς έλαμψαν ως διάττοντες μόνο αστέρες. Τούτοι ΄δώ όμως έχουν κολλήσει στις καρέκλες τους κι εξακολουθούν να εκτοξεύουν «ανησυχίες» για το μέλλον του τόπου, που δεν είναι παρά ανισόρροπες πομφόλυγες και αδολεσχίες αισχίστης κοπής. Εμ, τόση λάμψη και τόση δόξα που είχαν αποκτήσει ήταν φυσικό (;) να πάρουν τα μυαλά τους αέρα και να θεωρήσουν ότι είναι οι αυριανοί εθνάρχες (Ναπολέοντες και λοιπά). Ενας δε εξ αυτών νόμιζε ότι θα κυβερνούσε κληρονομικώ δικαιώματι. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν πιστεύουν πως έχασαν το παιχνίδι, έχουν δε δημιουργήσει νέα πολιτικά «τζάκια» και δεν είναι εύκολο να γκρεμιστούν έτσι εύκολα τα «τζάκια», τώρα. Αρα έχουν δίκιο που επιμένουν και να μιλάνε για ευθύνες άλλων, όχι δικές τους, να μιλάνε για ανασυγκρότηση της πολιτικής, για ανασύνθεση των δημοκρατικών δυνάμεων και δεν συμμαζεύεται. Θα είχε τρομερό ενδιαφέρον αν ξέραμε τι λέει εις έκαστος εξ αυτών στον ψυχίατρό του, εάν και εφόσον βέβαια επισκέπτονται τον ιατρό τους. Η κοινωνία δεν μπορεί να μπει σε ρόλο ψυχιάτρου, αν και θα όφειλε, μπας κι εξοριζόταν η πολιτική σχιζοφρένεια που δέρνει όλους μας σε τούτο τον τόπο.
Τα «τζάκια» είναι συνυφασμένα με το στρεβλό, ελλιπές πολιτικό σύστημα και μόνο μ΄ εξεγέρσεις (επαναστάσεις) διαλύονται, άρα δεν έχουν να φοβούνται τίποτε οι νέοι τζακιούχοι με τέτοια άπνοια γύρω τους, με τόση αδράνεια και αμηχανία κοινωνική. Καλά. Ας έκαναν τουλάχιστον ενός ικανού χρόνου σιγή για όλους εμάς τους πάσχοντες και απελπισμένους (τόσο, όμως, υγιείς και έτοιμους να τους εξορίσουμε φιλικά στην οικία τους…).
