Του Τάσου Παππά
«Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ». Στη λογική αυτή κινείται το σκαρίφημα προγράμματος που εκπόνησε το μονοπρόσωπο για την ώρα Ποτάμι. Πρόκειται για μια απόπειρα τετραγωνισμού του πολιτικού κύκλου με κοινοτοπίες, διαπιστώσεις γενικής αποδοχής, ευρύχωρες απόψεις, βολικά στρογγυλέματα και εικονοκλαστικό τόνο. Λίγο απ’ όλα και από λίγο για να φτάσει για όλους. Και μικρότερο κράτος και ισχυρότερο κράτος. Και ιδιωτικοποιήσεις και κοινωνικά δίκτυα προστασίας. Και μείωση των εργοδοτικών εισφορών και ενίσχυση των ανέργων. Και με την Κεντροαριστερά και με την Κεντροδεξιά. Και προοδευτικό άρωμα (χωρισμός Κράτους-Εκκλησίας, σύμφωνο συμβίωσης) και δόσεις συμπονετικού συντηρητισμού (σχολικά γεύματα). Πώς θα γίνουν όλα αυτά; Μα, με την ανάπτυξη, με λιγότερους βουλευτές, μικρότερο υπουργικό συμβούλιο και σταθερό εκλογικό κύκλο. Ο ορισμός της πρωτοτυπίας! Πάντως όποιος προβλέπει ότι η τύχη του εγχειρήματος θα είναι να καταλήξει σύντομα στο αχανές νεκροταφείο κομμάτων και κινήσεων ας είναι λιγότερο σίγουρος. Οχι γιατί το Ποτάμι ταράζει τα λιμνάζοντα νερά της πολιτικής ούτε γιατί λέει πράγματα καινοφανή. Κάθε άλλο. Κρίνοντάς το με τα κλασικά αναλυτικά εργαλεία, θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι ένα εκκωφαντικό τίποτε. Φρου-φρου και αρώματα. Οντως αυτό είναι. Θα σκορπούσε γέλιο μια τέτοια προσπάθεια αν εμφανιζόταν πριν από μερικά χρόνια. Ομως σήμερα που η πολιτική είναι σε υποχώρηση, οι θεσμοί απαξιωμένοι, τα περισσότερα κόμματα με κρίση ταυτότητας, οι πολίτες μπουχτισμένοι, αηδιασμένοι, οργισμένοι και με την τηλεοπτική «δημοκρατία» κυρίαρχη, όλα είναι πιθανά.
Ακόμη και η πριμοδότηση από τμήματα του πληθυσμού, είτε για πλάκα είτε από θυμό είτε από νοσηρή περιέργεια, σχημάτων που θυμίζουν περισσότερο συνοικιακό σουπερμάρκετ παρά οργανωμένες συλλογικότητες με σχέδιο, στρατηγική, δικτύωση στην κοινωνία και φιλοδοξίες ηγεμονίας. Αυτό που μένει να φανεί είναι αν το Ποτάμι θα κάνει τη δουλειά που ορισμένοι εύχονται. Σφήνα στον ΣΥΡΙΖΑ το ήθελαν, αλλά, για την ώρα, κερδίζει από το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ. Εχει ξανασυμβεί στην πολιτική. Είναι η περίφημη «ετερογονία των σκοπών». Ή, για να το πούμε στα απλά ελληνικά: «έβαλαν τα χεράκια τους και έβγαλαν τα ματάκια τους». Θα δούμε…
