Του Φάνη Λυσιφάνη

 

Μπορεί να είσ’ ανήθικη, του λόγου ελευθερία;

 

Αραγε έχεις όρια κι εσύ, δημοκρατία;

 

Ή τυφλή μάς προέκυψες σαν τη Δικαιοσύνη

 

και δίνεις δικαιώματα σ’ εκείνον που σε φτύνει;

 

Πολύ μελάνι χύθηκε, εγώ τι να προσφέρω;

 

Κάνα τσιτάτο το πολύ, παρμένο απ’ τον Βολτέρο:

 

Μπορεί σφοδρά να διαφωνώ, μα γίνομαι θυσία

 

για να εκφράζει ο καθείς την όποια μαλακία…

 

Τι υψηλά ιδανικά, ευγενικά, μεγάλα

 

κι όμως πολλοί τα προσπερνούν κι αναρωτιούνται άλλα:

 

«Ποιος θα τσεπώσει τον παρά; Λιβάνης; Κουφοντίνας;

 

Κι εγώ, ως βλαξ νομοταγής, να ’χω μισθό της πείνας!»

 

Ετούτο είναι το ζουμί, γι’ αυτούς, της ιστορίας

 

κι όχι προβλήματα ηθικής κι αρχές φιλοσοφίας…

 

Και στους Λιγκιάδες τέθηκε δεύτερο φλέγον θέμα:

 

Μπορούνε οι απόγονοι να εξαργυρώσουν αίμα;

 

Ποιος νοιάστηκε για τ’ άσωτα παιδιά τρανών ηρώων

 

ή Τουρκοφάγων φοβερών ή νικητών των Τρώων;

 

Πόσο στοιχίζει άραγε μια όψιμη συγγνώμη;

 

Αποκατασταθήκατε θεών κι ανθρώπων νόμοι;

 

Θέλουν, δεν είμαι αφελής, το χάπι να χρυσώσουν

 

κι ο Σόιμπλε ειρωνεύεται τη δόση αν θα δώσουν.

 

Κι όμως, θα είμ’ ειλικρινής, αισθάνθηκα ωραία

 

βλέποντας τους προέδρους μας να στέκονται παρέα

 

με σεβασμό και σιωπηλοί σε μαρτυρίου μέρη

 

χωρίς τα πάντα να μετρούν στης τρόικας το τεφτέρι…

 

Τρίτο ερώτημα βαρύ σαν εκατό στιφάδα

 

έπεσε στο στομάχι μας αυτή την εβδομάδα:

 

Γιωργάκης δίχως το ΠΑΣΟΚ; ΠΑΣΟΚ χωρίς Γιωργάκη;

 

Χάνει η σαλάτα μαϊντανό κι η τούρτα κερασάκι…

 

Τέτοια τυχόν διάσπαση, Ελλάς, θα σε ξεκάνει

 

θα ’χει συνέπειες φριχτές που ο νους μου δεν τις πιάνει…

 

Μα γιατί την κατάσταση στα σοβαρά να πάρω;

 

Ανοίγω τηλεόραση λίγο να ξαλεγράρω

 

για όσα μας συμβαίνουνε γιατί να χολοσκάμε;

 

Χοροπηδάμε, μπρος, Rise Up, στη Eurovision πάμε…