Από πέρυσι διανύει ήδη την πέμπτη δεκαετία της ζωής του. Αλλά κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι είναι πια ένας ώριμος, κατασταλαγμένος, μετριοπαθής καλλιτέχνης που επιτέλους βρήκε την ησυχία του. Κάθε άλλο.
Αρκεί άραγε η κυκλοφορία ενός δίσκου για να αντιστρέψει το κλίμα; Θα το γνωρίζουμε σύντομα. Σήμερα κυκλοφορεί το έκτο σόλο άλμπουμ του με τίτλο «Symphonica», που ηχογραφήθηκε κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας περιοδείας του την περίοδο 2011-2012 (την παραγωγή υπογράφει ο θρυλικός Φιλ Ραμόν). Οι βρετανικές εφημερίδες τον υποδέχτηκαν με τίτλους του τύπου «Ο σούπερ σταρ της ποπ ο οποίος δεν παίρνει πάρα πολύ σοβαρά τη ζωή του», καθώς δεν του έχουν συγχωρέσει τις αλλεπάλληλες συλλήψεις και περιπέτειές του με τη Δικαιοσύνη, το διαρκές του φλερτ με τον θάνατο.
Ασφαλώς ο Τζορτζ Μάικλ έκανε τόσα χρόνια ό,τι μπορούσε για να θρέψει το «τέρας» της φήμης του και να υπονομεύσει τις μουσικές του επιδόσεις. Αναζητώντας τη χρονική περίοδο όπου ξεκίνησε ο κατήφορος μάλλον θα πρέπει να σταθεί κανείς στη δίκη-διαζύγιό του με τη Sony Music το 1994, η οποία του στοίχισε 6 εκατομμύρια στερλίνες. Αμέσως μετά άρχισαν τα τετ α τετ με την αστυνομία. Τα τελευταία 15 χρόνια έχει συλληφθεί να διακινεί, να κάνει χρήση και να οδηγεί υπό την επήρεια ναρκωτικών, να βρίσκει ερωτικούς συντρόφους σε τουαλέτες του Λος Αντζελες. Επειτα συναντήθηκε δύο φορές με τον θάνατο, την πρώτη περνώντας μια εξαιρετικά επικίνδυνη πνευμονία, τη δεύτερη με ένα σφοδρό ατύχημα σε αυτοκινητόδρομο.
Και τώρα, μετά από όλες αυτές τις περιπέτειες, μοιάζει να απευθύνει στο κοινό ακόμη ένα κάλεσμα. Με την επιλογή του ρεπερτορίου στο νέο άλμπουμ θέλει να αγγίξει τις πιο ευαίσθητες χορδές του κόσμου, αφού διασκευάζει αγαπημένα κομμάτια όπως το «The First Time Ever I Saw Your Face», το «My Baby Just Cares For Me» που ερμήνευσε η Nίνα Σιμόν, το «Wild Is The Wind», τα «Let Her Down Easy» και «Idol» του Tέρενς Τρεντ Ντ’Αρμπι αλλά και το «Blue Moves» του Ελτον Τζον.
Πάντως, ο ίδιος ο Τζορτζ Μάικλ σε «κρίσεις ειλικρίνειας» παραδέχεται πως πάνω και πέρα από όλα βρίσκονται οι προσωπικές του αγωνίες: «Ηθελα να αγαπηθώ. Ηθελα να ικανοποιήσω τον εγωισμό μου. Η μουσική βιομηχανία είναι χτισμένη πάνω στο εγώ του καθενός, στη ματαιοδοξία, τη αυτοϊκανοποίηση. Είναι κουταμάρα να προσποιούμαστε ότι δεν λειτουργούν έτσι τα πράγματα». Ενώ όταν αποφασίζει να αυτοσαρκαστεί αγγίζει και τις πιο δύσκολες στιγμές του, όπως αυτές που πέρασε στη φυλακή. «Δεν υπήρξαν νύχτες με δάκρυα κι ανησυχία. Δεν με παρενόχλησε κανείς. Αντιθέτως, αντιμετωπίστηκα με μεγάλη ευγένεια από τους συγκρατουμένους μου και το προσωπικό της φυλακής. Θα έλεγα μάλιστα ότι δεν είχα ειδική μεταχείριση οποιασδήποτε φύσεως, αν εξαιρέσει κανείς πως οι τύποι εκεί με άφησαν να έχω το τραπεζάκι πλάι στην πισίνα».
Μ.Κ.
