Του Κ. Μανωλιουδάκη

«Θαύματα δεν γίνονται, ούτε κρατάω κανένα μαγικό ραβδάκι», είχε δηλώσει λίγο πριν από τη χθεσινή του πρεμιέρα στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ ο Χουάν Ραμόν Ρότσα. Αποδείχθηκε, εντούτοις, ότι… γίνονται, αρκεί να κάνεις τα αυτονόητα! Γιατί η χθεσινή αγωνιστική εικόνα του Παναθηναϊκού, ανεξάρτητα από το όποιο αποτέλεσμα, έμοιαζε με… θαύμα θαυμάτων, ακόμη και στο πρώτο ημίχρονο, όταν δεν υπήρχε σκορ!

Αν συγκρίνει κανείς την καταθλιπτική εικόνα της ομάδας σε όλα τα φετινά της ματς μέχρι το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, το δίχως φρεσκάδα πλάνο και το προβλέψιμο παιχνίδι, με τον ενθουσιασμό, την ένταση και την επιθετικότητα στον χθεσινό αγώνα, τότε αυτό που είδαμε μπορεί να το χαρακτηρίσει κάλλιστα «μπαλάρα»…

Δεν χωράει επίσης αμφιβολία ότι η μεταμόρφωση του Παναθηναϊκού είχε… ονοματεπώνυμο: Ιμπραΐμ Σισοκό. Επιλογή του Φερέιρα ήταν, ουδείς το ξεχνάει, με τη διαφορά ότι ο Χουάν Ραμόν Ρότσα διέκρινε όσα δεν έβλεπε τόσο καιρό ο Πορτογάλος και έκανε την κίνηση «ματ».

Ο άσος από την Ακτή του Ελεφαντοστού αποκτήθηκε για τις άκρες και για τη θέση πίσω από τον φορ. Ομως, με την έλλειψη κεντρικών μέσων στο παιχνίδι, αλλά και με την ύπαρξη αρκετών καλών πλάγιων (μεσο)επιθετικών (για τα ελληνικά δεδομένα ακραίων – Χριστοδουλόπουλος, Κουίνσι, Μαυρίας), αποδείχθηκε ότι έδινε τη λύση στο πρόβλημα της δημιουργίας από τον άξονα.

Ο Ρότσα τον έβαλε 8άρι, αφού προφανώς σκέφτηκε όλα τα παραπάνω: την τακτική προσήλωση και ικανότητα του παίκτη, αλλά και την αδυναμία του στο σκοράρισμα. Τον πήγε, λοιπόν, αρκετά μέτρα πιο πίσω να κάνει παιχνίδι και «απελευθέρωσε» όλη την ομάδα!

Ο Σισοκό ήταν μακράν ο κορυφαίος του γηπέδου και το credit ανήκει πρωτίστως στον ίδιο, αλλά και στον Ρότσα που το σκέφτηκε και το υλοποίησε. Τα αποτελέσματα τα είδαμε όλοι.

Ο Αργεντινός προπονητής εφάρμοσε, βεβαίως, και άλλα πράγματα που είχαμε να τα δούμε πολύ καιρό από τον Παναθηναϊκό: οι γραμμές πιο ψηλά, με την αμυντική τετράδα λίγα μέτρα πίσω απ' τη μεσαία γραμμή του γηπέδου… Το πρέσινγκ προς τον αντίπαλο πιο επιθετικό και οργανωμένο… Η ανάπτυξη τόσο από τα άκρα όσο και από τον άξονα… Παίκτες απελευθερωμένοι, με νοοτροπία «να χαρούμε το παιχνίδι». Και συμπεριφορά αλληλεγγύης προς τους συμπαίκτες.

Από τα «μπινελίκια» και τις «στραβομουτσουνιές», στο να χειροκροτεί ο ένας τον άλλο και να τον «ντοπάρει» στο λάθος. Μικρές αλλαγές, που όμως μπορούσαν να μεταμορφώσουν την εικόνα μιας ομάδας. Και τη μεταμόρφωσαν.

Ο φετινός Παναθηναϊκός ασφαλώς και δεν μπορεί να ελπίζει στην ανάκτηση των εγχώριων σκήπτρων. Είναι σε φάση αναδόμησης, σε μεταβατικό στάδιο κι έχει μείνει πολύ πίσω απ' την κορυφή.

Μπορεί εντούτοις, από δω και στο εξής, να προσφέρει χαμόγελα στον κόσμο του, που μέσα σ' όλα τα προβλήματα της καθημερινότητάς του κάνει τον κόπο και πηγαίνει στο γήπεδο για να δει την αγαπημένη του ομάδα…