Του Γιώργου Σταματόπουλου
Μαθαίνω τα του προεκλογικού πανηγυριού από φίλους της πιάτσας, οι οποίοι λόγω (σκληρής) εργασίας 12-14 ωρών την ημέρα αναγκάζονται να παίρνουν μερικές ανάσες στα καφέ ή στα τσιπουράδικα της πόλης. Βρίσκουν τότε την ευκαιρία να κουτσομπολέψουν, να συζητήσουν, να γελάσουν λίγο. Τα καταφέρνουν. Ολα. Επίσης, αντλούν πληροφορίες από υποψήφιους δημάρχους και δημοτικούς συμβούλους. Παραδόξως υπεραφθονούν οι υποψήφιοι, παρά τη συρρίκνωση των κρατικών πόρων προς τους δήμους. Exουν χαθεί τα πάντα, μου λένε: ιδεολογίες, διαχωριστικές γραμμές, αξίες, ηθική, μέτρο· όλα.
Γίνονται αδυσώπητα παζάρια μελλοντικών υποψηφίων με υποψήφιους δημάρχους. Τι μου δίνεις για να συμμετάσχω στον συνδυασμό σου, λέει ο ένας, εάν εκλεγώ γουστάρω την τάδε αντιδημαρχία, απαιτεί ο άλλος, θέλω δυο-τρεις εργολαβίες, επιθυμεί (εντονότατα) ο παράλλος και πάει λέγοντας. Παλαιοί κομματάρχες των δύο πάλαι ποτέ κραταιών κομμάτων βλέπουν την περιφρόνηση στα μάτια του κόσμου και δεν ξέρουν τι να κάνουν. Συνασπίζονται με αντιπάλους, με εχθρούς, με θεούς και διαβόλους προκειμένου να παραμείνουν στην «αγορά», στο παιχνίδι της δημοκρατικής μάσας, εννοείται, και όχι στην προώθηση των συμφερόντων των δημοτών ή στην επικυριάρχηση της κοινωνικής πρόνοιας.
Η μόνη αλώβητη έννοια από την κρίση είναι αυτή της εξουσίας, της απόκτησής της με όποιο μέσο. Είναι πολλά τα μέσα που μετέρχονται οι επίδοξοι κατακτητές που, όμως, δεν έχουν επαφή με δημοκρατικές διαδικασίες. Ε, αυτό είναι δευτερεύον, απαντάνε με ευκολία όταν τους θέτεις ανάλογα ερωτήματα. Το πρωτεύον παραμένει να εκλεγούν, λένε με αυτοπεποίθηση και χωρίς ίχνος ενοχής. Κοκκινίζαμε κάποτε όταν βλέπαμε το ανθρώπινο είδος να ευτελίζεται, να έρπει. Πάει κι αυτό. Χάθηκε, «βγήκε» από μέσα μας, από τους ηθικούς κώδικες. Τα σχόλια που συνοδεύουν τον προεκλογικό πυρετό τού δούναι και λαβείν είναι αξιομνημόνευτα, πιπεράτα αλλά αφορούν έναν μικρό δήμο, δεν είναι προς δημοσίευση. Κρατάμε μόνο τη «λάμψη» των δημοκρατικών διαδικασιών, στις οποίες, ναι, ομνύουν άπαντες οι εμπλεκόμενοι. Ουδείς υπέρ ουδενός, όλοι εναντίον όλων σε μια γνωστή πλέον στους πολλούς φιέστα, παρά τη μνημονιακή συγκυρία και την απαξία του πολιτικού προσωπικού (το δημοτικό προσωπικό δεν απαλλάσσεται). Ετσι, όμως, πάνε τα (πολιτικά, αλλά και όλα) πράγματα, χιλιετίες τώρα, οι συγκυρίες μόνο τους δίνουν κάποια διαφορετικότητα, σύντομη προφανώς και ασήμαντη. Οι φίλοι που με ενημερώνουν «ανήκουν» στο ΚΚΕ, άρα είναι αμόλυντοι και όλοι τούς εμπιστεύονται. Απολαμβάνουν έτσι τα κουτσομπολιά, μαζί τους κι εμείς που δεν είμαστε οι συνεπέστεροι τέτοιου είδους ζυμώσεων. Ο,τι και να γίνεται, όμως, όσο άσχημα και αν συμπεριφέρονται οι προεκλογικοί άνθρωποι δεν παύουν να παραμένουν άνθρωποι, με τις μικρές και μεγάλες στιγμές τους.
Απλώς λυπεί κάπως η αφειδώλευτη ροή της ευτέλειας, κάτι που ξεπερνιέται εν τούτοις, χωρίς όμως να επιτυγχάνεται κάποιος ικανός διάλογος.
