Του Πέτρου Μανταίου

Ημουνα νιος και γέρασα από παρέλαση σε παρέλαση: Γιατί να γίνονται ή να μη γίνονται, τι εξυπηρετούν ή δεν εξυπηρετούν, ποια ιδεολογία αποπνέουν ή ποια ιδεολογία τις εμπνέει. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια, των μνημονίων και της κρίσης και των ισχνών αγελάδων, προστέθηκε και το οξύ ερώτημα: Και σαν πόσο πάει μπάρμπα το μαλλί των παρελάσεων; Πιο απλά: Πόσο μας κοστίζουν και από πού βγαίνουν τα λεφτά;

Προσωπική μου γνώμη, χωρίς να παραβλέπω τις δημαγωγικές ρητορείες και όσων είναι «υπέρ» και όσων είναι «κατά», είναι πως με το τράβα τράβα οι παρελάσεις των εθνικών επετείων είναι πλέον μια παρωχημένη υπόθεση, μια πεθαμένη ιστορία, που ουδείς αναλαμβάνει την ευθύνη ενταφιασμού, είτε επειδή νομίζει το άλφα ή το βήτα είτε επειδή φοβάται κάποια φαντάσματα από το παρελθόν, μήπως και ξανασαρκωθούν και τον πάρουν με τις πέτρες της… εθνικοφροσύνης ή όποιας άλλης παρεμφερούς ενασχόλησης για ανθρώπους που διαθέτουν… πρωτογενές πλεόνασμα πνευματικής οκνηρίας και πρωτοφανές έλλειμμα πνευματικής επάρκειας.

Ετσι κι αλλιώς φτάσαμε σε ακόμα μία εθνική επέτειο, ακόμα μία παρέλαση, ακόμα μία αναζήτηση ερωτήσεων και απαντήσεων: «Τι τα θέλουμε τα μεγαλεία;» ο ένας. «Τα θέλουμε και τα παραθέλουμε!» ο άλλος. Πόσα καύσιμα για τα ερπυστριοφόρα και πόσα για τις πτήσεις αεροσκαφών… οι χαμένες εργατοώρες, τα χρέη της Μιχαλούς και τα ρέστα της πατάτας…

Ομως με μία μικρή διαφορά, σε σχέση με τις προηγούμενες παρελάσεις, διαφορά που με οδήγησε στο σημερινό χρονογράφημα: Σημείωνε η «Εφ.Συν.» την Πέμπτη πως «υπουργείο Εθνικής Αμυνας και στρατιωτικά επιτελεία επιμένουν ότι η εμφάνιση των αρμάτων θα δώσει ελπίδα και θάρρος στον δοκιμαζόμενο λαό…». Πώς το ξέρουν; Και, τέλος πάντων, υπουργείο Εθνικής Αμυνας και επιτελεία, πέραν των γνωστών αρμοδιοτήτων, έχουν και αρμοδιότητα «ελπίδας και θάρρους στους δοκιμαζόμενους» και δεν το ξέραμε; ΚΨΜ θέλουν να κάνουμε τη χώρα;