Bob Dylan
«The 30th anniversary Concert Celebration» (Sony Music)

Με κλειδωμένη την άφιξή του σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη μέσα στο καλοκαίρι, το διπλό CD από τη συναυλία για τα 30χρονα του μεγάλου Μπομπ Ντίλαν στη μουσική λειτουργεί σαν υπενθύμιση: για όσα μας έχει χαρίσει και για όσα πιθανότατα θα ζήσουμε κι εμείς σύντομα. Η Sony Music πακετάρει σε ρετουσαρισμένη έκδοση (το remastering, γαρ) το αγαπησιάρικο αφιέρωμα που είχαν ετοιμάσει στον Ντίλαν –ως εμβληματική μορφή της ποπ κουλτούρας– οι 40 και βάλε συνάδελφοί του, στις 16 Οκτωβρίου 1992, στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης. Συνολικά, στον δίσκο με τίτλο «The 30th anniversary Concert Celebration» θα βρείτε 30 σπουδαία κομμάτια.

Για την ιστορία, δεν ήταν καν μία από τις γνωστές συναυλίες «με την υποστήριξη» της Band Aid, της Live Aid ή της Διεθνούς Αμνηστίας, που εκείνη την περίοδο έδιναν δεύτερη καριέρα στα τραγούδια πολλών ομοτέχνων του Ντίλαν. Τη βραδιά εκείνη οι 18.000 θεατές πλήρωσαν κανονικά το εισιτήριό τους για να ακούσουν τα «πειραγμένα» κομμάτια του Ανθρώπου με τα Χίλια Πρόσωπα. Χωρίς καν να γνωρίζουν εάν θα εμφανιστεί ο ίδιος στο lineup – πράγμα συνηθισμένο φυσικά για όποιον έχει «μολυνθεί» από τον μύθο.

Τελικά ο Ντίλαν εμφανίστηκε, με τις δύο ερμηνείες του στο «It’s alright, Ma» (Ι’m only bleeding) και το «My back pages», οι οποίες πια ενσωματώνονται στο διπλό άλμπουμ. Πριν από αυτόν, όμως (για να μείνουμε σε τρεις μόνο περιπτώσεις), ο Στίβι Γουόντερ είχε ήδη απογειώσει με γκόσπελ διάθεση το «Blowin’ in the wind», ο Τζόνι Κας –ντουέτο με την σύζυγό του Τζουν Κάρτερ- αφιέρωσε στον παλιόφιλό του το «Ιt ain’t me babe» και ο Νιλ Γιανγκ τραγούδησε το «Just like Tom Thumb’s blues» και το «All along the watchtower». Οι ερμηνείες του επιβεβαιώνουν ότι κανείς δεν τραγουδάει Ντίλαν καλύτερα από τον Ντίλαν αλλά δεύτερος κόβει το νήμα ο Γιανγκ. Στα bonus track ο ακροατής θα ανακαλύψει την πρόβα του Ερικ Κλάπτον στο «Don’t think twice, it’s all right» και τη Σίνεντ Ο’ Κόνορ στο «I believe in you». Η συγκίνηση είναι εμφανής όταν ο Ντίλαν, ο Τζορτζ Χάρισον, ο Κλάπτον, ο Γιανγκ ερμηνεύουν παρέα το «My back pages» και η φόρτιση χτυπάει κόκκινο όταν όλοι μαζί επί σκηνής απογειώνονται με το «Knockin΄ on heaven΄s door».

Προσωπική εμμονή; Ο τρόπος με τον οποίο ο Λου Ριντ ηλεκτρίζει το σχετικά ξεχασμένο «Foot of pride» από τον δίσκο «Infidels» του Ντίλαν. Αλλωστε αν σε τέτοιους δίσκους δεν σε κατευθύνει το συναίσθημα, τότε τι;

Μ.Κ.