→«Ε ναι ρε, χαιρόμαστε και γουστάρουμε για την κατάντια σας»!
Του Ν. Ασημακόπουλου
Υπάρχουν πολλοί στη Θεσσαλονίκη που από χθες το βράδυ… καμαρώνουν επειδή έπεσε ο Αρης. Τους φτιάχνει η ψευδαίσθηση ότι ο «δικός τους» ΠΑΟΚ θα είναι πια το… μοναδικό «αφεντικό στην πόλη», χωρίς καμία αμφισβήτηση και κόντρα.
Αυτή η λογική των χαζών δεν είναι προνόμιο μόνο των ΠΑΟΚτσήδων. Στην πραγματικότητα έτσι σκέφτονται λίγο ώς πολύ οι περισσότεροι. Νομίζουν πως μπορεί να υπάρξει ποδόσφαιρο χωρίς αντιπάλους. Και φυσικά, θέλοντας και μη, πριονίζουν σιγά σιγά το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται.
Στο ίδιο τριπάκι μπαίνουν κατά καιρούς οι πάντες. Διοικούντες, οπαδοί, προπονητές και ποδοσφαιριστές. Η αρρώστια μοιάζει να είναι κολλητική.
Τις προάλλες ο Σκόρδας του Αρη θεωρούσε σημαντικότερο να νικήσει η ομάδα του τον ΠΑΟΚ στο ντέρμπι του «Χαριλάου» κι ας κατρακυλούσε την άλλη στιγμή στα τάρταρα. Αμέσως μετά από εκείνο το παιχνίδι, ο Τζαβέλλας του ΠΑΟΚ έβγαινε στο facebook και φώναζε τη χαρά του επειδή… «παίξαμε τελευταία φορά σ’ αυτό το γήπεδο»! Ελάχιστους, απ’ όσο φαίνεται, προβληματίζει το γεγονός ότι η Θεσσαλονίκη θα έχει του χρόνου μόνο μία ομάδα στη μεγάλη κατηγορία αν δεν ανεβεί ο Ηρακλής…
Τους λόγους για τους οποίους ο Αρης αποχαιρετάει για τρίτη φορά στα τελευταία χρόνια τούς έχουμε αναλύσει εκατό φορές, με τελευταίο το χθεσινό σημείωμα, παίρνοντας αφορμή τα γενέθλια για τα 100 χρόνια του συλλόγου.
Η ρίζα του κακού, όμως, βρίσκεται στη νοοτροπία που κυριαρχεί και ποτίζει ώς το μεδούλι το ποδόσφαιρο ολόκληρης της Θεσσαλονίκης. Παντού υπάρχουν ορατοί και αόρατοι – αληθινοί και φανταστικοί εχθροί. Ποτέ κανένας από τους ίδιους δεν φταίει για όσα παθαίνουν. Και φυσικά, θεωρούν σημαντικό να έχουν το πάνω χέρι στους τοπικούς εμφυλίους, για… λόγους τοπικού πρεστίζ.
Πρώτο ρόλο στη δημιουργία και τη συντήρηση ενός τέτοιου κλίματος παίζουν οι οργανωμένοι που πολλές φορές ακόμη και με βία-τρομοκρατία επιδιώκουν να έχουν ρόλο στα πράγματα της ομάδας τους.
Πολλοί από εκείνους που βρίζουν σήμερα για την κατρακύλα του Αρη είχαν πάρει την εξουσία πριν από μερικά χρόνια και πέτυχαν το σχεδόν ακατόρθωτο: να έχει μπει η ΠΑΕ στο άρθρο 44 και να ξεκινάει τη νέα προσπάθειά της χωρίς χρέη, για να φτάσει στο σημείο να χρωστάει πάνω από 30 εκατομμύρια ευρώ, περιμένοντας σωτηρία από τον Κούγια.
Βέβαια, η αρρωστημένη νοοτροπία είναι γενικότερη.
Η Θύρα 4 του ΠΑΟΚ δεν μπόρεσε να κρύψει τη χαρά της: «Ε ναι ρε, χαιρόμαστε και γουστάρουμε για την κατάντια σας, σας σιχαινόμαστε και θέλουμε να μην υπάρχετε, να πάτε στον αγύριστο μαζί με τον αείμνηστο Ηρακλή και νυν ΑΕΠ. Λυπόμαστε μόνο που δεν σας δώσαμε εμείς τη χαριστική βολή. Η εμπάθειά μας ξεχειλίζει και φτάνει στα όρια της αρρώστιας. Ελπίζουμε, αν δεν το κλείσετε το μαγαζί, να κάνουμε τουλάχιστον πολλά χρόνια να σας ξαναδούμε μπας και θεραπευτούμε».
Ούτε που τους περνάει από το μυαλό ότι ο ΠΑΟΚ «τους» θα βρισκόταν στην ίδια και χειρότερη θέση αν δεν είχε εμφανιστεί από το πουθενά πριν από δύο χρόνια ο Σαββίδης για να δώσει και να σώσει από την άθλια κατάσταση που και εκείνοι είχαν δημιουργήσει στην ομάδα τους. Κι ο Ηρακλής σχεδόν διαλύθηκε κάποια στιγμή επειδή χρωστούσε και προσπάθησε να σταθεί και να επιβιώσει με πλαστές ενημερότητες, αναζητώντας σωτηρία ακόμη και στην αγκαλιά του Μάκη Ψωμιάδη.
Στην πραγματικότητα, τις παθογένειες του Αρη τις έχουν και οι άλλες ομάδες της πόλης, έστω κι αν… κοροϊδεύουν η μία την άλλη όταν βρίσκονται προσωρινά καβάλα στ’ άλογο…
