Το έφτιαξαν με κέφι και μεράκι μόλις πέρσι, και μάλιστα με ανακυκλώσιμα υλικά. Αντικείμενα που μάζευαν σε σκουπιδότοπους στις βιομηχανικές ζώνες. Είναι το Cartel Τεχνοχώρος, ένα καινούργιο, καλόγουστο θέατρο στην Αγίας Αννης, στον Ελαιώνα, προσωπική δουλειά των Βασίλη Μπισμπίκη, Παναγιώτη Σούλη και Φαίης Τζήμα. Ξεκίνησαν δυναμικά με τους «Εκτελεστές» του Γιώργου Σκούρτη και φέτος συνεχίζουν με δύο ενδιαφέροντα έργα: το «Striptease» του Σλάβομιρ Μρόζεκ και το τολμηρό «Shopping and Fucking» του Βρετανού Μαρκ Ρέιβενχιλ, γραμμένο στη λογική τού «in-yer-face» theatre. Θυμόμαστε το πρώτο ανέβασμά του το 1997 στο Θέατρο Αμόρε, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, που είχε συζητηθεί έντονα.

Τώρα είδαμε μια καινούργια προσέγγιση του έργου, απρόσμενα ενδιαφέρουσα, από τον Βασίλη Μπισμπίκη σε μία από τις πρώτες σκηνοθετικές του απόπειρες. Τρεις φίλοι και εραστές παλεύουν με τους δαίμονές τους. Αυτούς που τους κληροδότησαν γονείς, κοινωνία, πολιτικές. Ο βαρύς νεοφιλελεύθερος ίσκιος της Θάτσερ έχει «κάτσει» πάνω στη γενιά τους, την έχει γονατίσει. Ο Μαρκ, ο Ρόμπι και η Λούλου ζουν στα άκρα. Ναρκωτικά, ψεύτικοι παράδεισοι, πληρωμένο σεξ, φτηνή κατανάλωση, ηδονή της αυτοκαταστροφής.

Η αξιοπρέπεια της εργασίας, η οργανωμένη ζωή, η ασφάλεια απέχουν αιώνες από τον κόσμο τους. Για να επιβιώσουν φτιάχνουν το δικό τους προστατευτικό κουκούλι. Καταφεύγουν στην παιδική ηλικία, νανουρίζουν τους εφιάλτες τους, αρπάζονται ο ένας από τον άλλον. Παλεύουν να κρατηθούν μέσα σ’ αυτό το εύθραυστο καταφύγιο, να κοροϊδέψουν όχι μόνο την ανημπόρια τους, αλλά και τον διώκτη τους, τον διεφθαρμένο ενήλικα που απαιτεί την πληρωμή του.

Σ’ ένα κατάφορτο από δεκάδες αντικείμενα σκηνικό χώρο -τηλεοράσεις, σκουπίδια, παιχνίδια- ο κόσμος του Ρέιβενχιλ ζωντανεύει ολόγυμνος, σκληρός, βίαια προκλητικός. Και οι ηθοποιοί (Ελεονώρα Αντωνιάδου, Απόστολος Κρίτσας, Δημήτρης Νικολαΐδης, Αγγελική Παρδαλίδου, Στέλιος Τυριακίδης) βάζουν τα δυνατά τους. Ο Βασίλης Μπισμπίκης επιμένει στο Cartel. Καλά κάνει.

Εφη Μαρίνου