Του Φάνη Λυσιφάνη

 

Να παρελαύνουν έβλεπα τα τανκς και τα κανόνια

κι ο Πρόεδρος μάς θύμισε τα δοξασμένα χρόνια

Μου ξαναρχόντουσαν λοιπόν κι εμένα ένα ένα

Να ’τανε κι άλλη μια φορά, παιδιά, το εικοσιένα!

Ονειρευόμουνα φωτιές να βγάζουνε τα ξίφη

και να ορμάμε ακάθεκτοι στων δανειστών τα στίφη

μα να περνάμε τις βραδιές, στα φράγκα χορτασμένοι

με όμορφες τουρίστριες σφιχτά αγκαλιασμένοι

Παλιό τραγούδι αγαπητό το όνειρο θυμίζει

όμως ο χρόνος προχωρά και πίσω δεν γυρίζει

Από τις δόξες τις παλιές πια τίποτα δεν μένει

κι αναρωτιέμαι το πρωί σαν τι μας περιμένει

Είμαστε και περίεργοι, απρόβλεπτοι και τζόρες

όπως τ’ αλεξικέραυνα τραβάμ’ όλες τις μπόρες

Λύσαμε ήδη καν και καν ζητήματα μεγάλα

πόσων κολλήσαμ’ ημερών θα πίνουμε το γάλα…

Δεν το πιστεύει ο Σαμαράς, θα πάθει υστερία

και πού να βρει λεξοτανίλ; Κλειστά τα φαρμακεία…

Κι ο Τσίπρας τα χαμόγελα γαργάρα θα ’χε κάνει

αν ήξερε πως θα τον πει η Λιάνα μας «τσογλάνι»

Κέντρο της γης δεν είμαστε∙ το ξέρω, δεν γελιέμαι

κι άλλοι έχουν προβλήματα∙ μ’ αυτό παρηγοριέμαι

Απέναντι των εκλογών κατέφθασε η μέρα

κι αναρωτιέμαι ο Ερντογάν πώς θα τα βγάλει πέρα

Με τιτιβίσματα πουλιών ο έρημος παλεύει

πέρα απ’ τις μίζες γκόμενα τώρα του περισσεύει…

Ετσι που πάει δεν μπορεί, την κούτρα του θα φάει

πήρε ψηλά τον αμανέ και στον γκρεμό τραβάει

Γιατί κανείς μην το ξεχνά, τ’ αρέσει δεν τ’ αρέσει:

Οποιος καλάμι καβαλά απότομα θα πέσει…