Ψάχνοντας εφημερεύον νοσοκομείο κατέφυγα στο μοναδικό από τα πέντ' έξι της γειτονιάς μου, στην ευρύτερη περιοχή των Πατησίων, στα οποία δεν έβαλε λουκέτο η μεγαλόπνοος πολιτική του Αδ-όνειδος. Μη με ρωτήσετε γιατί επιβαρύνω τα εξωτερικά ιατρεία για ψύλλου πήδημα. Η πρωτοβάθμια περίθαλψη έχει διαλυθεί εδώ και χρόνια. Ημουν ΠΕΔΥ και γέρασα. Ο υπουργός, όστις διεκπεραίωσε τη βρόμικη δουλειά, έφαγε τέτοιο φούμο στην κάλπη, ώστε να μην τον πλησιάζουν ούτε Σενεγαλέζοι. Οποτε εμφανιζόταν στα προσφιλή του ΜΜΕ, κατακρημνίζονταν οι θεαματικότητες κι έτσι έπαψαν πια να τον καλούν. Προσελήφθη σ' έναν τοπικό σταθμό, με εμβέλεια Περιστέρι-Αιγάλεω, να πουλάει βιβλία -παλιά του τέχνη- αλλά δεν αγόραζε κανείς, οπότε εξεδιώχθη κακήν κακώς.
Ασημος και πένης κοιμόταν σε παγκάκια έξω απ' τα κανάλια, αφού τον παράτησε ευγενικά κι η Ευγενία. Πληρώθηκε με το χειρότερο νόμισμα, σύμφωνα με τον δικό του αξιακό κώδικα· την αφάνεια. Αλλά τι τα θες, το κακό έχει γίνει. Δεν βρίσκεις γιατρό ούτε με απόχη εν έτει 2015. Πρέπει να τηλεφωνήσεις σε αριθμό με ροζ χρέωση, κι αν σου χαμογελάσει η τύχη, παίρνεις ραντεβού έπειτα από τρία τέρμινα. Ο βήχας αποδεικνύεται επιπόλαιος και βγαίνω απ' το θεραπευτήριο με μια απλή συνταγή: Αερολίν και Φλιξοτάιντ. Περιέργως έχουν ξεφυτρώσει απ' έξω έξι επτά φαρμακεία -θυμόμουν μόνο ένα-, ορθάνοιχτα όλα, παρ' ότι ντάλα μεσημέρι. Δεν βαριέσαι, σκέφτομαι, είναι η τυχερή μου μέρα· να θυμηθώ να παίξω Τζόκερ.
Καλοβαλμένος εβδομηντάρης μουστακαλής με υποδέχεται στο πρώτο. Εκτός απ' τη λευκή μπλούζα που φορά έχει δεμένη την κεφαλή με άσπρο μαντίλι. Του δίνω τη συνταγή. «Μπορείτε να μου διαβάσετε τι γράφει;» κάνει. Παραξενεύομαι, αλλά πάλι οι γιατροί φημίζονται για τον δυσανάγνωστο γραφικό χαρακτήρα τους. «Αερολίν και Φλιξοτάιντ» απαντώ. «Ασπιρίνη και Αμοξίλ μπορώ να σου δώσω· μέχρι εκεί. Αλλιώς να περιμένεις την κόρη μου· δεν θ' αργήσει» μου αντιγυρίζει. Του υπενθυμίζω εμβρόντητος πως είναι φαρμακοποιός. «Εγώ; Μπα! Φούρναρης ήμουν ώς τα χτες κι άνοιξα τούτο το ρημάδι για να βοηθήσω το κορίτσι» αποκρίνεται. «Εχω και ψωμί άλφα άλφα αν θες. Πολύσπορο, πολυτελείας, με προζύμι, ό,τι γουστάρεις».
Ιδρωμένος εξέρχομαι απ' το έβδομο μαγαζί κι ο βήχας θεριεύει. Ο δεύτερος ιδιοκτήτης είναι πρώην βενζινάς και δεν έχει μάθει τα κόλπα. Ο τρίτος, συνταξιούχος με αρθριτικά που δεν μπορεί να σκαρφαλώνει στα ράφια. Ο τέταρτος, μανάβης που σιχτίρισε το πρωινό ξύπνημα. Ο πέμπτος, ψιλικατζής που αποζητεί ποσοστά κέρδους της προκοπής. Αερολίν και Φλιξοτάιντ δεν μου 'δωσε κανείς· έφυγα όμως με τρεις σακούλες πράγματα. Αφθονο ζαρζαβάτι, ψωμί, ψάρια, σοκολάτες. Α, κι ένα μπιτόνι βενζίνη. Κι όλα με τεφτέρι. Νισάφι πια με τα φαρμακεία. Δηλητήρια πουλάνε, ψακί σε στερεά και υγρή μορφή που δεν το ξεπλένουν ούτε οι βροχές, που στα ανατολικά θα είναι εντονότερες.
Μετέωρος [email protected]
