Περιορισμένες σε «χρυσή» φυλακή οι κόρες της Αλανούτ Αλ Φαγέζ, πρώην συζύγου του βασιλιά Αμπντάλα
Της Χριστίνας Πάντζου
Φεύγοντας για το ταξίδι του στη Σαουδική Αραβία, ο πρόεδρος Ομπάμα άφησε πίσω του ένα σπαρακτικό γράμμα. Του το είχε στείλει η Αλανούτ Αλ Φαγέζ, πρώην σύζυγος του βασιλιά Αμπνταλά, εκλιπαρώντας τον να μεσολαβήσει για την απελευθέρωση των τεσσάρων θυγατέρων της που βρίσκονται αιχμάλωτες εδώ και 13 χρόνια σε παλάτι της Τζέντα. Η 57χρονη γυναίκα, που παντρεύτηκε τον τότε διάδοχο του θρόνου στα 15 της και σήμερα ζει στο Λονδίνο, είχε απευθύνει -μάταια- παρόμοιο αίτημα και στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, θυμίζοντας τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα της, θύματα των οποίων είναι και οι κόρες της.
Στις αρχές Μαρτίου, δύο από αυτές, η Σαχάρ και η Τζαουαχέρ κατήγγειλαν στους «Sunday Times» ότι -με βασιλική εντολή- τις έχουν εγκαταλείψει στην τύχη τους, τους προσφέρουν μόνο λίγο φαγητό και νερό, περιορίζοντάς τες σε μια «χρυσή» φυλακή με τείχη και φρουρούς, χωρίς να μπορούν να βγαίνουν. «Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να επιζήσουμε, αλλά οι δυνάμεις μας εξαντλούνται. Είναι δεκατρία χρόνια απόγνωσης». Δημοσιογράφος δε της «El Pais» που πήγε να τις επισκεφθεί στην Τζέντα, με πρόσκληση της Σαχάρ, για να διαπιστώσει τις συνθήκες ζωής τους, διώχθηκε σκαιά από το παλάτι.
Σύμφωνα με τον νόμο, οι ενήλικες γυναίκες δεν μπορεί να ταξιδέψουν, να εργαστούν, να σπουδάσουν, να χειρουργηθούν ούτε καν να μετακινηθούν χωρίς την άδεια αρσενικών «κηδεμόνων» τους. Από το 2001 ο βασιλιάς έχει ορίσει ετεροθαλή αδελφό του ως κηδεμόνα τους. Η 42χρονη Σαχάρ μένει σε μια βίλα με την 38χρονη Τζαουαχέρ, ενώ η 41χρονη Μάχα και η 39χρονη Χάλα σε κάποιο άλλο κτίσμα του τεράστιου συγκροτήματος, από όπου δεν μπορούν να βγουν.
Η Σαχάρ επιμένει πως το δικό τους είναι απλώς ένα παράδειγμα της κατάστασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα. Και προσθέτει πως όλα άρχισαν όταν η Χάλα, που σπούδασε κλινική ψυχολογία, έκανε πρακτική στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο και κατήγγειλε πως μετέφεραν πολιτικούς κρατουμένους στην ψυχιατρική πτέρυγα και τους έδιναν παραισθησιογόνα. Την απείλησαν, της έδωσαν ναρκωτικά, την συνέλαβαν ως τοξικομανή και σήμερα πάσχει από σοβαρές ψυχικές διαταραχές. Μαζί της πληρώνουν τις συνέπειες και οι αδελφές της, στερούμενες την ελευθερία τους.
Το παλάτι σιωπά. Οπως και ο πρόεδρος Ομπάμα, που ολοκλήρωσε το Σάββατο την επίσκεψή του καθησυχάζοντας τον βασιλιά Αμπντάλα για τα πυρηνικά του Ιράν και την κρίση στη Συρία. Για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη «σύμμαχο», ούτε κουβέντα. Ξέπλυνε όμως την εικόνα του, δεχόμενος στο ξενοδοχείο του τη Μάζα Αλ Μουνέφ, ακτιβίστρια κατά της έμφυλης βίας και της κακοποίησης των παιδιών, στην οποία προσέφερε το βραβείο «Γενναίες Γυναίκες» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Οσο για τις πριγκίπισσες, το αντιμετώπισε σαν παραμύθι.
…………………………………………………………………………………………………………………………………..
Καλόγριες και ακτιβίστριες
Υπέρ του δικαιώματος στην αντισύλληψη
Η εικοσάχρονη αδελφή Κριστίνα Σκούτσια, που έγινε παγκόσμια διασημότητα στο YouTube με τη συμμετοχή της στον διαγωνισμό τραγουδιού The Voice, δεν είναι η μόνη καλόγρια που κατέκτησε τα μίντια τις τελευταίες εβδομάδες. Στις Ηνωμένες Πολιτείες ο Εθνικός Συνασπισμός Καθολικών Καλογραιών (NCAN) έγινε πρωτοσέλιδο με την εκστρατεία του υπέρ του δικαιώματος στην αντισύλληψη. Τα περίπου 2.000 μέλη του, ετοιμοπόλεμα να κάνουν τη φωνή τους να ακουστεί -χωρίς μουσικές και ριάλιτι σόου-, δίνουν μάχη ώστε οι αμερικανικές επιχειρήσεις να υποχρεωθούν να τηρήσουν τον Νόμο Προσιτής Περίθαλψης καλύπτοντας δωρεάν την αντισύλληψη στα ασφαλιστικά προγράμματα των υπαλλήλων τους. Μια διάταξη που απειλείται, καθώς σε λίγες εβδομάδες το Ανώτατο Δικαστήριο θα εξετάσει τις προσφυγές δύο μεγάλων επιχειρήσεων (Hobby Lobby και Conestoga Wood Specialities) που αρνούνται στις εργαζόμενές τους την ασφαλιστική κάλυψη για αντισύλληψη επειδή, σύμφωνα με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των ιδιοκτητών τους, αυτή είναι «ανήθικη και αμαρτία».
Αν το αίτημα γίνει δεκτό, τα αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών θα δεχτούν τεράστιο πλήγμα σε μια χώρα όπου όλο και περισσότερες Πολιτείες επιβάλλουν ασφυκτικούς περιορισμούς στο δικαίωμα της άμβλωσης. Αυτό προσπαθούν να αποτρέψουν οι καλόγριες συγκεντρώνοντας υπογραφές πιστών που τάσσονται υπέρ του δικαιώματος επιλογής των γυναικών. Το Μανιφέστο τους τις έχει φέρει σε σύγκρουση με πολλές επισκοπές και τη θρησκόληπτη Ακροδεξιά. «Θρησκευτική ελευθερία σημαίνει ότι καθένας μπορεί να έχει όποια θρησκευτική πεποίθηση θέλει· όχι ότι μια επιχείρηση επιβάλλει τη δική της θρησκευτική πεποίθηση στις υπαλλήλους της. Πιστεύουμε ότι οι γυναίκες πρέπει να μπορούν να κάνουν προσωπικές επιλογές για τις οικογένειές τους, τα σώματά τους, τη σεξουαλικότητά τους και την υγεία τους. Και θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι αμαρτία δεν είναι κάποιος να χρησιμοποιεί αντισύλληψη. Αμαρτία είναι να αρνείσαι στις γυναίκες το δικαίωμα και τα μέσα να προγραμματίσουν τις οικογένειές τους. Ακριβώς επειδή η ζωή είναι ιερή υποστηρίζουμε τη σκόπιμη και ηθική χρήση της αντισύλληψης». Αμήν!
………………………………………………………………………………………………………………………………….
Η άλλη αξία ενός στέμματος ομορφιάς
«Αυτό το ηλίθιο στέμμα δεν θα σήμαινε τίποτε για μένα αν δεν μου είχε δώσει μια πλατφόρμα καταγγελίας».
Η Λίνορ Αμπαργκιλ όταν στέφθηκε Μις Κόσμος το 1998 στις Σεϊχέλες έκλαιγε από χαρά, όχι τόσο για τη νίκη της όσο για τη δυνατότητα που της πρόσφερε ώστε να εξορκίσει δημόσια την τραγωδία, όπως ομολόγησε με αυτήν τη μοναδική δήλωση. Εξι εβδομάδες πριν από τη νίκη της, η νεαρή Ισραηλινή είχε βιαστεί.
Αντί να σωπάσει, η Λίνορ κατήγγειλε το περιστατικό, πήγε στη δίκη χωρίς να κρύψει το πρόσωπό της και πέτυχε την καταδίκη του βιαστή της σε κάθειρξη 16 ετών.
Από μοντέλο και ηθοποιός, επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο, σπούδασε Νομικά και σήμερα είναι από τις πιο έγκριτες ποινικολόγους της χώρας, εκπροσωπώντας γυναίκες που έχουν περάσει εμπειρίες σαν τη δική της. Το 2008 άνοιξε τον πρώτο ιστότοπο που δέχεται καταγγελίες σεξουαλικής κακοποίησης στη χώρα. Τώρα η ζωή της έγινε ντοκιμαντέρ από τη Σεσίλια Πεκ (κόρη του Γκρέγκορι Πεκ): «Η γενναία Μις Κόσμος» (Brave Miss World) αυτές τις ημέρες προβάλλεται σε περισσότερες από δέκα αμερικανικές πόλεις ενώ έχει παρουσιαστεί σε οκτώ διεθνή φεστιβάλ.
«Ο βιασμός δεν με ορίζει πια», λέει, όταν τη ρωτούν πώς νιώθει που ο βιαστής της αποφυλακίζεται το καλοκαίρι, προτιμώντας να επαναλαμβάνει: «Το ότι ήμουν διάσημη ήταν ευκαιρία και όχημα να γίνω η φωνή τόσων γυναικών που δεν γίνονται πιστευτές».
Η Ενωση Κέντρων Κρίσης λόγω Βιασμού του Ισραήλ επιβεβαιώνει ότι χάρη στη δίκη της αυξήθηκαν κατακόρυφα οι καταγγελίες, όπως συνέβη και το 2011 όταν ο πρώην πρόεδρος της χώρας, Μοσέ Κατσάβ, καταδικάστηκε σε κάθειρξη επτά ετών για βιασμό και σεξουαλική παρενόχληση.
Κάτι πολύ σημαντικό σε μια χώρα όπου μία στις τρεις γυναίκες έχει βιαστεί ή έχει δεχτεί σεξουαλική επίθεση και κάθε χρόνο καταγγέλλονται περίπου 2.000 περιστατικά.
