Το μόνο κατόρθωμα του Παναθηναϊκού τον τελευταίο καιρό είναι ότι μπόρεσε να σταθεί στα συνηθισμένα του στάνταρ μετά το ντέρμπι του δεύτερου γύρου με τον Ολυμπιακό
Του Ν. Ασημακόπουλου
Εχω συνηθίσει να… μην τρελαίνομαι με περιστασιακές επιτυχίες και με εντυπωσιακά σερί της μιας ή της άλλης ομάδας. Αν θέλετε, ξέρω και πόσο χαμηλά βρίσκεται το επίπεδο του φετινού ελληνικού πρωταθλήματος. Αλλες χρονιές, η 2η, η 3η και η 4η της βαθμολογίας, με την εικόνα που παρουσιάζουν θα βρίσκονταν από την 6η θέση και κάτω. Στην πραγματικότητα οι αρετές τους παρουσιάζονται αν και όταν παίζουν κάπως στρωτά απέναντι σε… Λεβαδειακούς και Καλλονές.
Δεν ξέρω αν προσέξατε αυτό που έγινε στα δύο τελευταία ματς του Παναθηναϊκού. Ενώ μία βδομάδα πριν, με αντίπαλο την Καλλονή, οι παίκτες του μάγευαν, βγάζοντας αυτοματισμούς και γκολ επειδή δεν υπήρχε απλούστατα η παραμικρή πίεση από τους απέναντι, το Σάββατο στο Περιστέρι, και κόντρα στο δυνατό πρέσιγνκ των ποδοσφαιριστών του Ατρομήτου, έχαναν σχεδόν αμέσως την μπάλα επειδή δεν προλάβαιναν να σκεφτούν τι θα κάνουν μόλις την έπαιρναν στα πόδια τους. Αφαντοι λοιπόν ο Μπεργκ, ο Πράνιτς, ο Κλωναρίδης… Ιδιοι ή και κατώτεροι από τους αντίστοιχους του Ατρομήτου -τον Ούμπιντες, τον Ναπολεόνι ή τον Δημήτρη Παπαδόπουλο. Κι όσο το ματς πήγαινε προς το τέλος τόσο μαζεύονταν πίσω για να μην το φάνε.
Παίρνω αφορμή γι' αυτές τις σκέψεις από τον ενθουσιασμό που είχε πιάσει μερικούς επειδή ο Παναθηναϊκός πέτυχε στο προηγούμενο διάστημα πέντε σερί νίκες. Για παράδειγμα, νίκησε εκτός έδρας με 3-0 τον Ολυμπιακό και έβαλε το αποτέλεσμα στην… τροπαιοθήκη του, αλλά οι περισσότεροι από εκείνους που πανηγυρίζουν ξεχνούν ότι τη νίκη η ομάδα την πήρε σε μια εποχή που ο αντίπαλος ερχόταν από το 2-0 κόντρα στη Γιουνάιτεντ που άδειασε τις μπαταρίες των παικτών του. Απόδειξη πως δεν κατάφερε από τότε να ξανασηκώσει κεφάλι. Ακόμη κι αν βγάλουμε έξω το 3-0 από τη θολωμένη Μάντσεστερ Γ. στη ρεβάνς και περιοριστούμε στα ματς του πρωταθλήματος, θα δούμε ότι έχασε και από τον ΠΑΟΚ με 2-1 και από τον Αστέρα Τρίπολης με 2-1. Από εκείνους που βρίσκονται δηλαδή από την 2η ώς την 4η θέση του βαθμολογικού πίνακα.
Αν θέλουμε να δούμε, λοιπόν, τα πράγματα χωρίς διάθεση πανηγυριού, το μόνο πραγματικό κατόρθωμα του Παναθηναϊκού τον τελευταίο καιρό είναι ότι μπόρεσε να σταθεί στα συνηθισμένα του στάνταρτς αμέσως μετά το ντέρμπι του δεύτερου γύρου με τον Ολυμπιακό. Ηταν πολλές οι προηγούμενες χρονιές που ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα που έφερνε στο «Καραϊσκάκη» ή στην έδρα του με αντίπαλο τον «αιώνιο», δεν είχε τα κουράγια να συνεχίσει, με εξαίρεση το 2004 και το 2010 όταν πήρε νταμπλ.
Φέτος αυτό άλλαξε, προφανώς επειδή μπήκε φρέσκος αέρας στα αποδυτήρια. Εφυγαν οι παίκτες που δεν άντεχαν στην πίεση, δημιουργώντας κλίμα μιζέριας και ανασφάλειας, το οποίο κυριαρχούσε και διέλυε την όποια προσπάθεια.
Τώρα αυτό έχει τελειώσει. Κι εδώ βρίσκεται το μεγάλο κέρδος, ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα της προσπάθειας. Κατά τα λοιπά, όσο πανηγυρικό κι αν είναι το κλίμα, το πραγματικό επίπεδο του Παναθηναϊκού βρίσκεται εκεί περίπου που είναι ο Ατρόμητος, ο ΠΑΟΚ και ο Αστέρας Τρίπολης, με μοναδικό πλεονέκτημα το βάρος της φανέλας, που σε πολλές περιπτώσεις έχει παίξει τον ρόλο της.
Γι' αυτό τα πλέι οφ θα είναι δύσκολη ιστορία, ανάμεσα σε τέσσερις περίπου ισάξιες ομάδες χαμηλότερου επιπέδου σε σχέση με πέρυσι και πρόπερσι…
