Σιγανό ποταμάκι, θολό

 

Κάποτε, στην εξουσιομανία τους, οι Μαυρογιαλούροι μάς τάξανε ακόμα και ποτάμια, όπου θα μάς έφτιαχναν και γιοφύρια. Ως τώρα ποτάμια έφτιαχνε μόνο η φύση. Να όμως που η επιστήμη του μάρκετινγκ έκανε το θάμα της και μάς έφτιαξε και Ποτάμι. Το γιοφύρι του όμως πού θα μας βγάλει, άγνωστο. Αυτό το Ποτάμι, με πήρε πίσω στη νιότη μου, τότε που το βαρύ κατεστημένο του θεάτρου μ’ άρπαξε από μια χαμοκέλα, στον Αγιο Μελέτη, στα Σεπόλια, και με πέταξε στα μεγάλα σαλόνια του θεάτρου. Με έριξε στο πέλαγο του θεάτρου, χωρίς καλά καλά να ξέρω κολύμπι, να κολυμπήσω καταμεσής του. Με κάνανε πρωταγωνιστή, έτσι με το τίποτα, να παίξω στο πλάι της μεγάλης Κατίνας Παξινού, τον Λεονάρντο, στην άγριας ομορφιάς λαϊκή τραγωδία «Ο Ματωμένος Γάμος» του ασύγκριτου Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, σε μετάφραση Ν. Γκάτσου -καλύτερη ούτε ο ίδιος ο Λόρκα δεν θα έκανε- και μουσική Χατζηδάκι. Και βγήκα στη στεριά. Μούσκεμα, αλλά βγήκα. Σ’ αυτό τον Γάμο, ο Λεονάρντο, άγουρος και με άπηχτο ακόμα μυαλό, μπλεγμένος σε ερωτική διονυσιακή δίνη, αρπάζει στην άψη του, άσκεφτα, τη Νύφη, μέσα από τα χέρια του Γαμπρού, προτού καν τελεσθεί το μυστήριο, με το στεφάνι στο μέτωπό της ακόμη, και χάθηκαν σαν αέρας στη φεγγαρόλουστη νύχτα. Και μίλησε τότε το μαχαίρι που με ένα άστραμμά του, στο φέγγος του ολόγιομου φεγγαριού, άρπαξε τη ζωή των δύο νέων και τους έριξε, άψυχα κουφάρια, κατάχαμα, και πάνω τους, άναυδη, η χαροκαμένη μάνα, να αχνοθρηνεί, μέσα από το μελίρρυτο στόμα της Παξινού: Ενα μαχαίρι, ένα μικρό μικρό μαχαίρι…/ Μικρό το μαχαίρι, μεγάλο το κακό… Και λίγο πριν ακουγόταν το τραγούδι: γύρνα φτερωτή του μύλου / να περάσει το νερό /

 

μέριασε θολό ποτάμι / να ‘ρθει το συμπεθεριό…

 

Και τώρα γάμο, έχουμε. Γαμπρός ο ΣΥΡΙΖΑ και νύφη, η Νίκη του λαού. Και να ξάφνου το Ποτάμι, θολό, να εμποδίσει το συμπεθεριό να ‘ρθει στον γάμο, να ρίξει νερό στον μύλο του Μνημονίου και να αρπάξει ο Λεονάρντο-Σταύρος, τη Νύφη-Νίκη, από τον γαμπρό ΣΥΡΙΖΑ. Και στο κάτω κάτω, είναι ποτάμι; ‘Η μήπως ρέμα, που πασχίζει να κατρακυλήσει από ξεροβούνι γενικής μικροπολιτικής κι ατομικής μωροφιλοδοξίας; Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη, που έλεγε κι ο Αριστοφάνης στους Ορνιθές του, όπου παρουσίαζε την ουτοπία των ορνίθων-πουλιών να χτίσουν τη Νεφελοκοκκυγία τους, στα σύννεφα, όσο είναι ακόμα καιρός, ξεπέζεψε από το καλάμι σου, κατέβα από την ουτοπία της Νεφελοκοκκυγίας σου, της εξουσιομανίας και της οίησής σου, κατέβα από τα σύννεφα και προσγειώσου στη γη, μαζί με τους θνητούς. Μείνε πρωταγωνιστής στην τηλεόραση, κυλώντας μέσα από τηλεκανάλια, σιγανό ποταμάκι, στο σπίτι μας. Μη θες να γίνεις και πρωταγωνιστής της πολιτικής, να κάψεις το σπίτι μας. Καλύτερα πρώτος στο χωριό παρά τελευταίος στην πόλη. Δεν μασάει πια ο κοσμάκης-Καραγκιόζης, Σταύρακα της πολιτικής. Επαθε – έμαθε. Τον άρπαξαν από τα πόδια, τον σήκωσαν βίαια, με τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω, να βλέπει τον κόσμο, τον αποκρουστικό κι ανάποδο, ανεκτό και ορθό. Του ανέβασαν το αίμα στο κεφάλι. Οργίστηκε. Κλότσησε. Στάθηκε πια με τα πόδια κάτω και το κεφάλι πάνω, βλέπει τον κόσμο αποκρουστικό και ανάποδο και θα τον φέρει στα ίσα. Ασε μας ήσυχους, στο σπιτάκι μας, ρε φίλε. Τράβα και συ στο δικό σου, μην πάει κανένας άλλος. Με τα ψέματα στην πολιτική, δεν γίνεται τίποτα.

 

Κώστας Μεσάρης, Ηθοποιός

 

……………………………………………………………………………………………………………………………….

 

Το σκανδιναβικό μοντέλο

 

Αν μπορούσε να εφαρμοστεί το σκανδιναβικό σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο και στη Νότια Ευρώπη, είναι το πιο ρεαλιστικό, δημοκρατικό, φιλελεύθερο και κοινωνικά δίκαιο σύστημα. Ας μη μιλάμε πια για τα μονοκομματικά καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού που κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος και ήταν τα πρότυπα των νιάτων μας. Αλλά είναι μια μεγάλη συζήτηση το πώς. Στις σημερινές συνθήκες του άγριου καπιταλισμού και της ανοιχτής και χωρίς δασμούς και σύνορα οικονομίας; Πώς θα επιτευχθεί με αυτήν την οπισθοδρόμηση και την τακτική ή στρατηγική (;) ήττα όλων των εκδοχών της Αριστεράς και την απογοήτευση των μαζών; Οσο η κοινωνική αδικία και η εντελώς άνιση κατανομή εισοδήματος είναι υπαρκτή, ποτέ δεν γράφεται το «Τέλος της Ιστορίας», όπως «προφήτευσε» το 1991 ο καθηγητής Φράνσις Φουκουγιάμα.

 

Μανούσος Γ. Δασκαλάκης

 

………………………………………………..

 

Αναμνήσεις

 

Τα χρόνια περνούν, οι αναμνήσεις όμως μένουν αναλλοίωτες. Ο σκεπτόμενος άνθρωπος αρνείται το μέλλον της σιωπής. Τα μονοπάτια της σκέψης οδηγούν στην άβυσσο και στο τέλμα. Η εποχή που το αυτονόητο έγινε πράξη τελείωσε. Τώρα ζούμε στην περίοδο της αμφιβολίας και της απόχρωσης. Το όνειρο της ανατροπής μεταβάλλεται σε δίλημμα για την ενότητα. Ολα ρέουν, εκτός από τις συνειδήσεις. Η παράσταση συνεχίζεται, όμως η αυλαία έπεσε.

 

Αλέξιος Φ. Μαυρουδής

Πειραιάς

 

…………………………………….

 

Αποχαιρετισμός

 

Αποχαιρετώντας / τον εν ζωή απόντα πατέρα, / την όποια φιλοσοφική αναζήτηση/περί των εννοιών θάνατος και ζωή, / την ξαφνική καρδιακή αδιακρισία,

 

την άμεση και έμμεση δημοκρατία, / τα όνειρα που κοστίζουν φτηνά, / τον άνεμο που ανακατεύει το χορτάρι, / την κάθε ιδέα, ιδεολογία, ιδεοληψία,

 

ιδεοψυχαναγκαστική πρακτική, / την πρόοδο, την οπισθοδρόμηση και την / καθιστή χειραψία των αγενών.

Μάνος Μπινιάρης

Καισαριανή

 

…………………………………….

 

Συλλογισμός

 

Εσένα συλλογίζομαι Ελλάδα / τα παιδιά σου ξενιτεύονται / γεμίζοντάς σε δάκρυα / εσένα που σε ζητάω να σε βρω / με νοσταλγία στα όνειρά μου / εσένα που όπου κι αν πάω / σηκώνω τον πόνο σου.

 

Συλλογίζομαι / ο πόνος σου θα γλυκαθεί / άραγε μαζί με μένα;

 

Ιωάννα Λαζάρου

Ανω Γλυφάδα, Αθήνα