→Τι συμβαίνει όταν σ' ένα σπίτι με σκύλο έρχεται ένα βρέφος

Πόσο επικίνδυνο είναι το να αφήνει κανείς ένα μωρό στην κούνια, με μόνη συντροφιά του τον σκύλο του σπιτιού; Το ερώτημα αυτό βρήκε την τραγική του απάντηση -για άλλη μια φορά- τον περασμένο μήνα στο Καρμανδεσάιρ (Αγγλία), όπου η Νίσα, ένα μάλαμουτ (κάτι σαν χάσκι) σκότωσε το 6 ημερών κοριτσάκι της οικογένειας. Τραγική λεπτομέρεια: Τη Νίσα την είχαν υιοθετήσει οι γονείς τού άτυχου βρέφους, όταν οι προηγούμενοι κάτοχοί της αποφάσισαν να της κάνουν «ευθανασία». Ετσι, το ζώο που έσωσαν από βέβαιο θάνατο σκότωσε το παιδί τους.

Δεν είναι η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο συμβαίνει σε σπίτια ζωόφιλων. Και συμβαίνει, διότι, δυστυχώς, οι άνθρωποι αυτοί αγνοούν κάποια σημαντικά πράγματα για τους σκύλους:

*Ο σκύλος, ως ζώο αγέλης, σέβεται την ιεραρχία. Κάθε τι που θα διαταράξει την ιεραρχία της αγέλης -όπως π.χ. ο ερχομός ενός παιδιού- τον αναστατώνει και πρέπει να το αντιμετωπίσει.

*Απο ΄κει που ο σκύλος -πριν έρθει το μωρό σπίτι- ήταν «βασιλιάς» και μονοπωλούσε το ενδιαφέρον των δικών του, ξαφνικά, ο ερχομός του παιδιού τον περιθωριοποιεί – γίνεται απλά ένας σκύλος. Νιώθει υποχρεωμένος να κάνει κάτι, ώστε τα πράγματα να ξαναγίνουν όπως πριν…

*Η μυρωδιά του νεοφερμένου στο σπίτι παιδιού είναι πολύ έντονη για τον σκύλο. Θέλει να το πλησιάσει, να το μυρίσει από κοντά – όπως μυρίζει και κάθε σκύλο που συναντά στον δρόμο. Το κλάμα του παιδιού -ειδικά το τσίριγμα- εκνευρίζει και εξιτάρει τον σκύλο. Αν δεν υπάρχει κάποιος να τον εμποδίσει, θα προσπαθήσει να πλησιάσει το πρόσωπο του παιδιού – την πηγή αυτών των ήχων. Θα δώσει μια πρώτη, δοκιμαστική δαγκωματιά. Οταν το τσίριγμα του παιδιού ενταθεί, τότε ο σκύλος εξαγριωμένος, θα επιτεθεί με άγριες διαθέσεις: Εχετε προσέξει ότι τα διάφορα σκυλο-παιχνίδια βγάζουν ακριβώς τέτοιους ήχους -σαν μωρού που τσιρίζει- κάνοντας τον σκύλο να τα δαγκώνει με μανία;

Ωραία. Και λοιπόν; Τι πρέπει να κάνουν τα ζευγάρια που, πριν αποκτήσουν παιδιά, έχουν ήδη έναν ή περισσότερους σκύλους; Να διώξουν τους σκύλους;

«Οχι», λέει ο Σκοτ Μίλερ, ένας Βρετανός κτηνίατρος, σε άρθρο του στην «Ντέιλι Μέιλ», με αφορμή το τραγικό αυτό περιστατικό. Και συνεχίζει: «Πριν έρθει το παιδί στο σπίτι, οι ιδιοκτήτες του σκύλου (ή των σκύλων) θα πρέπει να μάθουν στα ζώα τους ότι κάποιοι χώροι του σπιτιού είναι απαγορευμένοι γι΄ αυτά, π.χ. το δωμάτιο του μωρού, ο επάνω όροφος κ.λπ. Θεωρώ ότι σε λίγες βδομάδες ή σ΄ έναν μήνα αυτό μπορεί να γίνει. Το έκανα εγώ και η σύζυγός μου στα δύο σκυλιά μας, πριν έρθουν τα δύο πρώτα παιδιά μας. Και δούλεψε μια χαρά. Το ίδιο κάνω, εδώ και λίγο καιρό, καθώς περιμένουμε το τρίτο μας παιδί».

Γενικά, οι κάτοχοι σκύλων που φέρνουν στο σπίτι το παιδί τους πρέπει να προσέχουν να μη νιώσουν οι σκύλοι ότι απειλείται η σχέση αγάπης που έχουν μ΄ αυτούς. Να μη μειωθούν τα χάδια, οι βόλτες, οι επαφές. Να είναι όλα «όπως πριν». Και πάλι, όμως, ποτέ να μη μένουν τα μωρά μόνα τους με τον ή τους σκύλους. Οσο καλός, ήρεμος και ευγενικός και να ΄ναι ένας σκύλος, δεν παύει ποτέ να είναι ένα εν δυνάμει άγριο ζώο. Πολύ περισσότερο αν ο σκύλος δεν είναι κάποιας μικρόσωμης φυλής (τσιχουάχουα, κανίς, γιορκσάιρ), αλλά ένα μεγαλόσωμο και δυνατό χάσκι.

Βέβαια, υπάρχουν εκατομμύρια καλά και πιστά σκυλιά, που λατρεύουν τους δικούς τους και τα παιδιά και τρελαίνονται από χαρά όταν παίζουν μαζί τους. Στατιστικά, τα περιστατικά σαν κι αυτό που περιγράψαμε αποτελούν ένα ασήμαντο ποσοστό, μια εξαίρεση του κανόνα. Μόνο που κάθε εξαίρεση του κανόνα έχει τραγική κατάληξη. Γι΄ αυτό χρειάζεται γνώση του πιθανού κινδύνου και υπεύθυνη αντιμετώπισή του.