Είναι ντροπή…
Πού κατάντησε το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου! 4% με το ζόρι από το πάλαι ποτέ 45% (το ‘φαγε και το 5)! Πού κατάντησε! Μαξιλαράκι της Ν.Δ., ισχνό, φοβισμένο, μαλακό το κατάντησαν οι δήθεν σοσιαλδημοκράτες, μνημονιακοί, υποστηρικτές της υποταγής της χώρας στους δυνάστες της Ευρώπης, ανενδοίαστα. Πού το σύνθημα που κάποτε ξεσήκωσε πλήθη λαού «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες»! Τώρα, η Ελλάδα ανήκει στην τρόικα και στους τραπεζίτες.
Κι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, αντιδήμαρχος… αντιδημότης της εξουσίας, απέραντος στο δέμας, ισχνός πολιτικά, ανέλαβε εργολαβικά τις επιθέσεις κατά του ΣΥΡΙΖΑ με ύβρεις, συκοφαντίες, λογοπαίγνια, ειρωνείες. Εμπαθής, βερμπαλιστής αλλά ουτιδανός στο πνεύμα, στη σκέψη, στο ήθος, θεωρεί ντροπή ένα «μειράκιον» να διεκδικεί την εξουσία, αποσιωπώντας βέβαια ότι αυτό το «μειράκιον», όχι μόνο του αλλά μαζί με τους συνεργάτες-συντρόφους του, έκανε το 4% 25%. Αντίστροφες οι πορείες. Προδότης του κόμματος-απόκομμα ο ένας, ανανεωτικός, με φρεσκάδα περισσή, άμεσο, κατανοητό λόγο χωρίς περιττές κορόνες, ο άλλος.
Ναι, ο κύριος υπεύθυνος για τα μνημόνια και την τρόικα είναι, πέρα από κάθε αμφιβολία, ο Βενιζέλος. Εξουσιομανής, για μια θέση στο προσκήνιο της κάθε κυβέρνησης έδωσε κι εξακολουθεί να δίνει χέρι βοήθειας στους αποφασίσαντες το Μνημόνιο και τα δεσμά μας.
Θέλοντας, μάλιστα, να καλύψει την προδοσία του προς τη χώρα αλλά και προς το πάλαι ποτέ Κίνημα, αυτοαναγορεύτηκε, ως μέγας μάγιστρος, κυματοθραύστης των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ βρίζοντας, προσπαθώντας να ξεφτιλίσει τους βουλευτές του, μαινόμενος και ουρλιάζοντας. Δημοκόπος κατ’ επάγγελμα, καταγγέλλει τον ΣΥΡΙΖΑ ότι εκμεταλλεύεται συγκινησιακά τους ψηφοφόρους, ότι θα καταστρέψει τη χώρα -μέγας συναισθηματικός εκβιασμός από τον ίδιο.
Δεν θα περάσει πολύς καιρός που πετροβολημένος θα ψάχνει τον συντομότερο δρόμο για το σπίτι του. Δύο τα παχύδερμα, ο ένας, ξύπνιος, την έκανε γυριστή έγκαιρα, ο άλλος ο δικός μας, μικρόνους εξουσιομανής θα εκδιωχθεί μαζί με την καρέκλα του. Πήλινα τα πόδια της τωρινής συγκυβέρνησης, είναι αναπόφευκτο να σαρωθούν από τον λαό. Αυτόν που στο βάθος του μυαλού του δεν ξεχνά, παραπλανιέται εύκολα αλλά σηκώνει κεφάλι και τα ανατρέπει όλα, βουβό, ορμητικό ποτάμι.
Οχι, βέβαια, σαν το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, που ’ναι κάτι σαν τον Πηνειό που τα «ξεπλένει» όλα, όπως έλεγε η παλιά γνωστή παροιμία. Γιατί το Ποτάμι του Θεοδωράκη σχηματίστηκε από τους καφέδες και τα ποτά της πλατείας Κολωνακίου. Καταντά γραφικός, περιστοιχισμένος από απόμαχους της ζωής, του πνεύματος, της πάλης των ιδεών. Λίγο δεξιά, λίγο αριστερά ομολογεί με πονηρό βλέμμα, λίγο απ’ όλα να γίνει η σούπα νόστιμη, κι αν δεν πετύχει πίσω στο κανάλι μας, στο γυαλί που μας έκανε γνωστούς. Κρυφοπασόκος κι αυτός, βάλθηκε να «κλέψει» ψήφους. Από ποιους; Μα από τον ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως βεβαίως. Χαλαρός, νεανίζων ο Θεοδωράκης, ερωτευμένος με την προβολή του ακκίζεται μπροστά τον φακό σαν να δηλώνει ότι είναι ο ένας, ο μοναδικός. «Η αγαπημένη μου αμαρτία είναι η ματαιοδοξία» σαρκάζει ο διάβολος Αλ Πατσίνο σε γνωστή ταινία. Και θέλει να παραμερίσει, να ξεχαστούν όσα εν καιρώ συντηρητικά, σχεδόν κρυφοφασιστικά έχει εκστομίσει (στο πλευρό και των Ουτσεκάδων κάποτε).
Ο «υπερασπιστής των αδυνάτων» στις εκπομπές του φτάνει στο αποκορύφωμά του ερευνώντας δήθεν τα όσα έγιναν στο Φαρμακονήσι. Ω του θαύματος η αλήθεια, πνίγηκαν οι 40 γιατί δεν ήξεραν κολύμπι, ήρωες οι λιμενικοί που ήσαν παρόντες. Οσο για το 5% και κάτι στη δημοσκόπηση της Alco, ας προσέξει μην πάρουν τα μυαλά του αέρα και θυμηθούμε τον κατά τ’ άλλα συμπαθή Βασίλη Λεβέντη, που κάποτε σκαρφάλωνε δημοσκοπικά γιατί κάθε ερωτώμενος δήλωνε οπαδός του Λεβέντη.
Η ιστορία παίζει πολλά παιχνίδια, κάνει πολλά αστεία, δεν πρόκειται όμως να αστειευτεί με τους κρυφομνημονιακούς, τους θιασώτες της δημοκρατίας και της ειρήνης όπως τις έκοψε και τις έραψε η παγκοσμιοποίηση των ποικίλων συμφερόντων. Στα στέκια της ψευτοελίτ, στα μπαρ και στα πεζοδρόμια του Κολωνακίου δεν στήνονται επαναστάσεις light. Στα πεζοδρόμια των Εξαρχείων (όσο κι αν του είναι ανυπόφορα, όπως είπε ο ίδιος), του Κολωνού, της Δραπετσώνας, της Τούμπας, στα πεζοδρόμια που περπατούν οι ταλαιπωρημένοι ηθικά και ψυχικά νέοι στήνονται οι επαναστάσεις, οι σαρωτικές. «Δεν είμαι ’γώ σπορά της τύχης ο πλαστουργός της νιας ζωής, εγώ ’μαι τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής». Κώστας Βάρναλης, για να μην ξεχνιόμαστε…
Σταύρος Λαγκαδιανός
Συγγραφέας, Πειραιάς
