Του Πέτρου Μανταίου

Δεν θέλω να εμπλακώ στα της άρσης ασυλίας βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Είναι, πιστεύω, υπόθεση πολλαπλών «αναγνώσεων». Ομως έρχονται φορές που καθαυτά τα γεγονότα σε υποχρεώνουν να μην τα αγνοήσεις. Το συγκεκριμένο… ονομάζεται Νίκος Μίχος, βουλευτής της Χ.Α., εξ αυτών που ήρθη η ασυλία τους («Εφ.Συν.» 27/3). Υποστήριξε, ως προς την κατηγορία της παράνομης οπλοκατοχής (διότι νομίμως κατείχε ένα όπλο), ότι το έκανε, επειδή… δεν του είχαν δώσει άδεια για δεύτερο όπλο! Αλλά αυτό είναι το λιγότερο.

Εκείνο όμως που μ’ έκανε να «εμπλακώ» στα της ασυλίας, είναι κάτι άλλα που είπε ο Ν. Μίχος: Πως «ο στρατηγός της αστυνομίας και το ίδιο το σύστημα έχει παραχωρήσει άδεια οπλοφορίας σε μεγαλέμπορους ναρκωτικών, κυρίως ηρωίνης, και τους έχει για ρουφιάνους και προστατευόμενους μάρτυρες» και ότι ο ίδιος «είναι στόχος εγχώριας και διεθνούς τρομοκρατίας και μυστικών υπηρεσιών, επειδή πάμε κόντρα στο έργο τους». Πώς τα γνωρίζει αυτά ο βουλευτής; Εκανε έρευνα, ο ίδιος ή το κόμμα του; Και σε ποιο «έργο» των μυστικών υπηρεσιών η Χ.Α. «πάει κόντρα»;

Διότι, εάν τα καταγγελλόμενα δεν είναι κοινότοπες αερολογίες αμυνόμενου (ακούγονται κάτι τέτοια και στα καφενεία…) και περιέχουν ενδείξεις βασιμότητας, τότε το πράγμα σοβαρεύει! Τότε και κάπου αλλού είναι «χωμένη» η Χ.Α., για να γνωρίζει –ή τα στελέχη της να αφήνουν υπόνοιες ότι γνωρίζει– «πράγματα και θαύματα» που… άπτονται κυκλωμάτων ηρωίνης π.χ. ή δραστηριοτήτων μυστικών υπηρεσιών!

Εναν τρόπο έχει, νομίζω, η δημοκρατία να οχυρώνεται απέναντι σε κάθε απειλή, ειδική ή γενική: Να εκθέτει, συνεχώς, κάθε «σαπρόφυτο» της πολιτικής στον καθαρό αέρα, στο οξυγόνο, της δημοκρατικής διαφάνειας. Οι δημοκρατικοί θεσμοί να λειτουργούν έτσι που να μην επιτρέπουν αδιαφανείς συναλλαγές, ισορροπίες και συμψηφισμούς συντεταγμένων σκοπιμοτήτων μικροκομματικής εμβέλειας, όπως π.χ. η πρόσφατη… οριακής υπολήψεως ψηφοφορία για το πολυνομοσχέδιο. Αλλιώτικα θα ψαχνόμαστε συναμεταξύ μας…