→Ιστορικό ρεκόρ της ανεργίας, στο 13%

ΡΩΜΗ Του Θεόδωρου Ανδρεάδη Συγγελλάκη

Το ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού είναι γνωστό σε όλους μας, όπως και το ότι η Ιταλία αποτελεί, πάντα, μια ξεχωριστή περίπτωση. Ο Ματέο Ρέντσι θέλει να εφαρμόσει, σε χρόνο ρεκόρ, το πολιτικό πρόγραμμα που έχει εξαγγείλει για να αποδείξει ότι έχει αποδεσμευτεί από τις εξαρτήσεις και τους παραδοσιακά αργούς ρυθμούς της πολιτικής.

«Αν δεν καταφέρω να κάνω πράξη τη μεταρρύθμιση της Γερουσίας προτιμώ να παραιτηθώ», έφτασε να δηλώσει ο Ιταλός πρωθυπουργός σε μια προσπάθεια να μπλοκάρει κάθε εσωκομματική και ενδοκυβερνητική αντίσταση.

Η κυβέρνηση της Ρώμης ενέκρινε το σχέδιο νόμου για την αλλαγή του ρόλου της Γερουσίας: το σώμα αυτό θα πρέπει να εκπροσωπεί, στο μέλλον, μόνον την τοπική αυτοδιοίκηση (με δημάρχους και προέδρους περιφερειών), κατά συνέπεια θα πρέπει να σταματήσουν να εκλέγονται και να πληρώνονται οι γερουσιαστές. Ο πρώην δήμαρχος της Φλωρεντίας, όμως, δεν είχε υπολογίσει τα προβλήματα και τα εμπόδια που θα συσσωρεύονταν στην πορεία. Ο πρόεδρος της Γερουσίας, Πιέτρο Γκράσο, εξεδήλωσε ανοιχτά την αντίθεσή του.

Μέρος της Κεντροαριστεράς επίσης θεωρεί ότι οι διαδικασίες που ακολουθήθηκαν δεν επέτρεψαν μια πραγματική σύνθεση ιδεών και προτάσεων, ότι δεν εξετάστηκαν αρκετά αναλυτικά τα υπέρ και τα κατά της αλλαγής των αρμοδιοτήτων της Γερουσίας. Οι οξύνσεις αυτές έχουν μια, κυρίως, φυσική συνέπεια: η συμμαχία με τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι και το κόμμα του, τη νέα «Φόρτσα Ιτάλια», είναι πλέον, για τον Ρέντσι, απαραίτητη προϋπόθεση. Ο αποδυναμωμένος «πρώην καβαλιέρε» έχει ήδη υπογράψει, άλλωστε, συμφωνία με τον Ιταλό πρωθυπουργό τόσο για τη μεταρρύθμιση του Κοινοβουλίου όσο και για την αλλαγή του εκλογικού συστήματος με «πριμ εδρών» για την πολιτική συμμαχία δυνάμεων που θα υπερβαίνει το 38% των ψήφων.

Ο Ματέο Ρέντσι την παρουσίασε ως αναγκαία συνεργασία των δύο μεγαλύτερων κομμάτων της χώρας, ώστε να μπορέσει να επανασχεδιαστεί ο θεσμικός χάρτης της Ιταλίας. Ουδείς είχε συνειδητοποιήσει, όμως, ότι χωρίς τις ψήφους των κεντροδεξιών βουλευτών και γερουσιαστών (δεδομένης της διαφωνίας αρκετών εκπροσώπων της Κεντροαριστεράς) όχι μόνον οι μεταρρυθμίσεις δεν θα περάσουν, αλλά ο νυν πρωθυπουργός κινδυνεύει να χάσει τη θέση του, από τη στιγμή που έφτασε να απειλεί με παραίτηση σε περίπτωση καταψήφισης των θεσμικών αλλαγών.

Ολα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα με ανεργία στο 13% (αρνητικό ρεκόρ των τελευταίων 37 χρόνων), με την ανεργία των νέων στο 42,3% και πραγματικό ποσοστό απασχόλησης του ενεργού πληθυσμού που δεν ξεπερνά το 55%. Διότι και στην Ιταλία οι περισσότεροι άνεργοι έχουν απογοητευθεί, πλέον, και έχουν πάψει να ζητούν -επισήμως- εργασία.

Η λύση θα βρεθεί με τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου που θα μπορούν να ανανεώνονται, συνολικά, για έξι εξάμηνα, δηλαδή τρία χρόνια; Η κυβέρνηση της Ρώμης πιστεύει ότι στη συνέχεια μεγάλο μέρος των έκτακτων υπαλλήλων θα προσλαμβάνονται. Τα συνδικάτα -και ιδίως το κεντροαριστερό Cgil- θεωρούν, αντιθέτως, ότι οι εργοδότες θα απευθύνονται σε νέους συμβασιούχους. Θα το επαληθεύσουμε σύντομα. Αλλά το κεντρικό ερώτημα παραμένει το εξής: μπορεί να ασκηθεί προοδευτική πολιτική με την απαραίτητη στήριξη του καναλάρχη, ομαδάρχη και «πρώην καβαλιέρε»;