Ψαρεύοντας…

Πραγματικά, ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης νομίζει ότι είναι εμβέλειας του συνεπωνύμου του Μίκη σε κύρος και φωνή και κατεβαίνει υποψήφιος; Είναι γελοίες οι δηλώσεις και το ύφος σωτήρα και νέου τύπου υποψηφίου (δήθεν ενός από μας και όχι από το φαύλο πολιτικό σύστημα). Αλλά τα γέλια μας τα έκοψαν όπως και τα πάντα απότομα κάποιοι και συνεχίζουν απτόητοι. Εχουν μαζευτεί στην… ακροποταμιά, λοιπόν, σαν τα παπάκια στη σειρά και φλυαρούν χωρίς να λένε τίποτα, με ύφος χιλίων καρδιναλίων διανοούμενοι (ό,τι χειρότερο για πνευματικό κόσμο πολιτισμένης χώρας – γενέτειρας, ακόμα χειρότερα, του ευρωπαϊκού πολιτισμού) και φίλοι του κ. Σταύρου.

Αξια τα λεφτά των ΜΜΕ να προωθήσουν το Ποτάμι (το μόρφωμα του δημοσιογράφου), αλλά ας κατέβουν στην κοινωνία. Ο Σταύρος ας πάρει το σακίδιό του και ας γυρίσει να κάνει εκπομπές, γιατί κάποιες είχαν ενδιαφέρον. Ας σταματήσει να πιστεύει ότι είναι ο Μίδας και υπάρχει στη χώρα του ένας… Πακτωλός από όπου θα τρώμε όλοι με χρυσά κουτάλια (όχι όλοι, αλλά όλοι όσοι είναι στο σύστημα)! Ας σταματήσει να θεωρεί το ποτάμι του …Γαλάζιο Δούναβη, δηλ. αριστούργημα που ακούγεται και θα γίνει κλασικό. Η παραφωνία του είναι σαν του χειρότερου μπουζουκοπόπ.

Γιατί ο κόσμος μπορεί να κάνει υπομονή πολύ παραπάνω από όσο τους αξίζει, αλλά το… ποτάμι (της οργής) της λάβας είναι χειρότερο από ένα υδάτινο όταν ξεχειλίσει! Τα κανάλια και οι πολιτικοί, διαβάζοντας μόνο τα δικά τους γκάλοπ, θεωρούν ότι είμαστε όχι πολίτες αλλά συμμετέχοντες, με τη θέλησή μας, σε ριάλιτι επιβίωσης.

Οτι ζούμε καλά σαν άνθρωποι και απλά παίζουμε ότι υποφέρουμε. Μέχρι εκεί μας βλέπουν. Γιατί για ανθρώπους με δικαιώματα, ανάγκες, επιθυμίες και όνειρα για δουλειά, αξιοπρέπεια, δημοκρατία, δικαιώματα δεν μας έχουν. Ειδικά τους νέους… Ποιος νέος περιμένει ο δημοσιογράφος ότι θα παρασυρθεί από το ποτάμι του; Ας σταματήσει επιτέλους να κοιτάει το είδωλό του στο νερό, σαν άλλος Νάρκισσος. Τα αποτελέσματα στις εκλογές θα είναι ράπισμα για όσους ετοιμάζονται για καρέκλες και νίκες. Κάναμε αρκετή υπομονή, πολύ πιο πολλή από αυτήν της Πηνελόπης τη στιγμή που οι μνηστήρες έτρωγαν το βιος του Οδυσσέα. Ενας δημοσιογράφος τού πιο διαπλεκόμενου ΜΜΕ δεν είναι το εναλλακτικό, αλλά μια εκπομπή που το τέλος της θα το δείξουν οι πολίτες στον κ. Σταύρο. Ας τάζει τώρα σαν τον Παπανδρέου το 2009 (γιατί του μοιάζει σε ανεδαφικά ακαταλαβίστικα νοήματα και λόγους), θα δει κι αυτός τη γλύκα της ψήφου.

ΥΓ.: Προσοχή στις υποψηφιότητες «διασήμων». Φάγαμε και από αυτούς καλά. Μην τους δώσουμε δουλειά στη Βουλή, επειδή οι πιο πολλοί δεν κάνουν, γιατί δεν γίνεται, τηλεόραση και δεν βγάζουν όσα προ 2009…

Σοφία Τζανή

…………………………………………………………………………….

Περί ορθότητος

Διαβάζοντας την «Τρίτη ματιά» της Δευτέρας 31 Μαρτίου 2014 με τίτλο «Για τους εισαγγελείς της ορθότητας» διαπίστωσα άλλη μια φορά ότι ο πιο καλός αναγνώστης της εφημερίδας σας είναι ο Γιώργος Σταματόπουλος. «Ξεκοκαλίζει» το φύλλο και αν όχι από τη θέση του «εισαγγελέα», τουλάχιστον απ΄ αυτήν του… ορθολόγου αναλαμβάνει να επαναφέρει στην τάξη όσους συνεργάτες σας «παρεκτρέπονται». Αυτή τη φορά «καταχερίζει» τον Γιάννη Η. Χάρη -αποφεύγοντας… ευγενικά να τον κατονομάσει- ο οποίος μέσα από τις Σαββατιάτικες «Ασκήσεις μνήμης» τόλμησε (!) να μας θυμίσει κάποια κείμενα του Κωστή Παπαγιώργη λίγες μόνο μέρες μετά τον θάνατό του.

Σύμφωνα με τον Γ. Στ. αυτά έπρεπε να αναδημοσιευθούν μετά την παρέλευση τεσσαρακονταετίας τουλάχιστον μαζί με τα… απόρρητα αρχεία του Φόρεϊν Οφις. Ο ευρυμαθής Γ. Στ. γνωρίζει σίγουρα ότι άλλο ο άνθρωπος κι άλλο το έργο του, ότι συνήθως ο πρώτος αποδεικνύεται κατώτερος του δεύτερου. Κραυγαλέο παράδειγμα ο Σελίν, από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ού αιώνα, φανατικός αντισημίτης, που δεν δίστασε να συμπλεύσει με τους ναζιστές πριν αλλά και κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στη Γαλλία.

Ο Εζρα Πάουντ επίσης, που «αγκάλιασε» τον Μουσολίνι και ύμνησε το φασιστικό καθεστώς από την Ιταλία. Μήπως όλα αυτά έπρεπε να τα αποσιωπούμε επειδή άφησαν σημαντικό έργο πίσω τους;

Κατερίνα Πραντίκου

Νέα Ιωνία

Αγαπητή κυρία, διάβασα με προσοχή την επιστολή σας.

Γ.Στ.

………………………………………

Ολοκληρωτισμός

Με ιδιαίτερη προσοχή αναμένει ο νέος στοχαστής του ονείρου το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας για το γάλα. Αλήθεια, είναι μια δύσκολη περίοδος που θέτει σε αμφισβήτηση την ύπαρξη της ανθρώπινης υπόστασης. Λέγεται ότι η μετάβαση στη νέα εποχή, ενδεχομένως, θα επιφέρει την εξέλιξη και την πρόοδο, αδιαφορώντας πάντοτε για καθετί που αλλοιώνει τον ανθρωπισμό.

Σίγουρα, το καινούργιο φέρνει αντιρρήσεις. Ομως, αυτή τη φορά καταργείται η ευσυνειδησία και η αξιοπρέπεια. Αρχές χαμένες στην άβυσσο του ψεύδους. Αδιαφορία, εγκατάλειψη και απολογισμοί. Τίποτα πια δεν πείθει.

Η άρνηση πηγάζει από την κατάρρευση του πολιτισμού και από τον θάνατο της λογικής. Οι ιδεολογίες της υπεραξίας απορρίπτουν τη σκέψη και τον παράγοντα λόγο. Δεν υπάρχει διάλογος. Καμιά παρατήρηση. Ολα ή τίποτα. Δεν οδηγεί πουθενά; Από την άλλη πλευρά, χάνεται η καρτερικότητα, ο ιδεαλισμός και η παρρησία.

Ετσι, για ακόμη μια φορά επιβραβεύεται ο φόβος. Σύστημα και ολοκληρωτισμός. Περιμένουμε το τέλος της παράστασης, γνωρίζοντας ότι η αυλαία έπεσε. Υπομονή και επιμονή. Το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται.

Αλέξιος Μαυρουδής