Του Φάνη Λυσιφάνη

 

Δεν άρχισε καλά, παιδιά, ετούτη η βδομάδα

και δυσκολεύομαι πολύ να γράψω μιαν αράδα.

Σκάνε προτάσεις για μομφή σαν φούσκες στον αγέρα

και μια καινούργια ταραχή μάς βρίσκει κάθε μέρα…

Νόμιζα σ’ ευνομούμενη πως ζούσα πολιτεία

και βρέθηκα, εμβρόντητος, να ζω σε… Μπανανία.

Στις φυλακές της χώρας μου δεν σκότωναν στο ξύλο

μα στη Νιγρίτα δείξαμε στο σπορ μεγάλο ζήλο!

Και πριν συνέλθουμ’ απ’ αυτό το μαύρο ρεζιλίκι

ο Κασιδιάρης έβγαλε τον άσο απ’ το μανίκι.

Να ξεπεράσω δεν μπορώ ετούτο ’δώ το τράκο

που ’παθα, μεσοβδόμαδα, βλέποντας τον Μπαλτάκο.

Ακούσαμ’ απ’ το στόμα του τέρατα και σημεία

και πράγματα ανήκουστα σε μια δημοκρατία.

Πρωτοκλασάτους υπουργούς, ονόματα μεγάλα

ανακριτές κι εισαγγελείς, όλους τους πήρ’ η μπάλα!

Απ’ όλ’ αυτά τα φοβερά, Θεέ μου, τι να πιστεύω;

Το γιατί τα ξεστόμισε ν’ αντιληφθώ γυρεύω…

Μας είπε πως πιέστηκε, μα πίεση δεν είδα.

Αντίθετα, μου φάνηκε πως έφαγε γλυστρίδα.

Σαν να μη έφταναν αυτά, μες στη Βουλή ορμάει

και του Μπαλτάκου ο υιός κι αρχίζει να βαράει…

Εικόνες τριτοκοσμικές χορτάσαμε στ’ αλήθεια.

Να ποιοι είμαστε πραγματικά, αρκούν τα παραμύθια…

Κι αδικηθέντες προσπαθούν να βγουν οι χρυσαυγίτες

δήθεν ως παρεμβάσεων θύματ’ αντί για θύτες…

Κι εγώ που εκορόιδευα τη γείτονα τη χώρα

συνομιλίες του Ερντογάν σαν βγαίνανε στη φόρα

μαζεύτηκα και λούφαξα με την ουρά στα σκέλια

μη ξέροντας αν είμαστε για κλάματα ή για γέλια…