Το καλό με το Gazarte είναι που μπορείς να απολαύσεις μια συναυλία χωρίς να χρειάζεται απαραιτήτως να κοιτάζεις τη σκηνή. Μπορείς και να «χάνεσαι» με τους ήχους μόνο. Ειδικά αν έχεις πιάσει θέση στους δύο «εξώστες» εκατέρωθεν της σκηνής (να τους προτιμάτε). Αριστερά και δεξιά. Ετσι και το Σάββατο το βράδυ στην Κασσάνδρα Γουίλσον. Καναπές άνετος και ωραίος στον εξώστη, ουίσκι αμερικάνικο, σπέσιαλ μπέρμπον αρωματικό, ένας χώρος δίχως τσιγάρα και καπνό. Συνθήκες ιδανικές για μια συναυλία. Ειδικά όταν στη σκηνή βρίσκεται μία ιέρεια της τζαζ. Η Αμερικανίδα Κασσάνδρα Γουίλσον. «Είναι ωραία η χώρα σας, αλλά πολύ δύσκολη η γλώσσα σας», μας είπε στην αρχή. Εμεινε κάποιες μέρες στην Αθήνα και πρόλαβε κι έκανε βόλτες, οπότε είχε σχηματίσει προσωπική άποψη.

Ενιωθε άνετα στη σκηνή του Gazarte η Κασσάνδρα, έβγαλε κατευθείαν και τα παπούτσια της για να καταλάβετε. Ξυπόλητη στο χαλί. Με το κουαρτέτο της να παίζει τζαζ πολυτελείας, υψηλού επιπέδου. Χωρίς πολλά πολλά, σε low tempo, αισθαντικά και συναισθηματικά. Μιάμιση ώρα έπαιξε, λίγο θα μπορούσε να πει κάποιος, κανονικό για καλλιτέχνες τέτοιου βεληνεκούς και στιλ. Στις 10 και 20 άρχισε, 12 παρά τέταρτο τελείωσε με ένα encore και με το «O Sole Mio» σε διασκευή, νωρίτερα.

Το Γκάζι, βέβαια, το βράδυ του Σαββάτου είναι για να το αποφεύγεις, ούτε σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου δεν πρέπει να περνάς. Πανικός. Κόσμος πολύς και κίνηση. Αλλά «πεσμένα» σε σχέση με παλιά. Γενικώς έχει «πέσει» η περιοχή. Ειδικά τις καθημερινές. «Δεν τραβάει το πράγμα, οι περισσότεροι μπαίνουμε μέσα οικονομικά», μου έλεγε ένας από τους μαγαζάτορες. Κάποια βράδια της εβδομάδας τα μαγαζιά δεν ανοίγουν καν. Τόσο… success story. Αν κι όλα αυτά είναι κύκλοι, μια περιοχή δεν πάει καλά (Γκάζι), μια άλλη ανεβαίνει (πλατεία Αγίας Ειρήνης). Οχι πως η «νύχτα» περνάει τις καλύτερες στιγμές της. Το αντίθετο, «κλαίει»…

Δημήτρης Κανελλόπουλος