Του Πέτρου Μανταίου

«…Τη βρήκαν πεθαμένη στην πολυθρόνα της, με την τηλεόραση ακόμη ανοιχτή, και στα πόδια της, ένα περιοδικό με το πρόγραμμα του Σεπτεμβρίου». Οι γείτονές της, σε πολυκατοικία τριάντα διαμερισμάτων, στη μικρή πόλη της Γερμανίας Ομπερούρσελ. Βρήκαν νεκρή 66χρονη συνένοικό τους, άνευ ετέρων στοιχείων, τον Μάρτιο («Εφ.Συν.», 26/3), κι ήταν στα πόδια της, ως άλλο πιστοποιητικό θανάτου, τηλεοπτικό πρόγραμμα του Σεπτεμβρίου! Τότε πέθανε! Από τότε, ο θάνατος μαθεύτηκε, στους ενοίκους της ίδιας πολυκατοικίας, τον Μάρτιο, έξι μήνες μετά. Και δεν τον υποψιάστηκαν από την «περίεργη μυρωδιά στο κλιμακοστάσιο», που δεν αναζήτησαν την αιτία της! Τους κίνησε την περιέργεια το φουσκωμένο από λογαριασμούς γραμματοκιβώτιό της! Ετσι τη βρήκαν νεκρή, με την τηλεόραση να παίζει έξι μήνες σε κενό ανθρώπου. Που κι αυτή, η τηλεόραση, θα ήταν παλιωμένο μοντέλο. Γιατί οι μοντέρνες, οι plasma, αν δεν γυρίσεις κανάλι, μετά από κάποιες ώρες κλείνουν μοναχές τους!

Μοναχές τηλεοράσεις, άνθρωποι μοναχικοί! Ακόμα και ο ταχυδρόμος δεν κομίζει γράμματα, φέρνει λογαριασμούς! Τα θεία πάθη και τα πάθη των ανθρώπων. Των ενοίκων στην ίδια πολυκατοικία. Που γερνούν στην πολυθρόνα μόνοι μπροστά στην τηλεόραση. Γερνούν και γέρνουν και πέφτουν. Κατάμονοι. Για μήνες. Στο διαμέρισμα. Στη μεγάλη πόλη είτε στη μικρή. Ποιος είπε πως διαφέρουν. Καμιά φορά η μικρή πόλη, που όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους υποτίθεται, είναι πόλη ξένων. Δεν σου χτυπά το κουδούνι ούτε ο ταχυδρόμος.

Προ ημερών είμαι με φίλους σε ταβέρνα. Πήγα με ταξί. Το ταξί με άφησε ακριβώς απέξω. Κουβεντιάζουμε. Σε μισή ώρα, άγνωστος νέος, όμορφος, στέκεται πάνω από το κεφάλι μου και μου γελάει. Μου δείχνει, με φανερή ικανοποίηση, τη θήκη των γυαλιών μου! «Μου πέσανε στο ταξί;» ρώτησα. «Ευχαριστώ πολύ!». «Καληνύχτα σας και καλή διασκέδαση!» αποκρίθηκε. Πρόσεξα την πλάτη του. Είχε το ανάστημα του ανθρώπου!