Εχει μπει στον κήπο -και στη ζωή μου- εδώ και δύο μήνες περίπου, αν και είχα αποφασίσει να μην υιοθετήσω πια άλλον σκύλο, πόσο μάλλον κουτάβι, για λόγους καθαρά βιολογικούς, δηλαδή ηλικιακούς. Αλλά δεν άντεξα. Αλλωστε, βοήθησε και η συγκυρία.
Το πρωί της 17ης Φεβρουαρίου «κοιμίσαμε» την αγαπημένη μας Λου – την πινέζα. Το μεσημέρι της μέρας εκείνης έφερα στον Μαραθώνα το άψυχο πια κορμάκι της και το έθαψα. Τότε άκουσα το γοερό κλάμα ενός κουταβιού. Δεν ήξερα από πού ερχόταν. Το κλάμα συνεχίστηκε και με οδήγησε στο παρκαρισμένο αυτοκίνητό μου. Κάτω απ' το οποίο είχε βρει «στέγη» ένας γκρίζος τόσος δα κουταβάκος. Κι έκλαιγε ασταμάτητα…
Με πονηριά (τον δελέασα με το μοσχομυριστό φαΐ μιας κονσέρβας σκύλου) τον έβγαλα έξω και τον έβαλα στον κήπο. «Για σήμερα, κι αύριο βλέπουμε», είπα μέσα μου. Ηξερα ότι έλεγα ψέματα στον εαυτό μου. Τι θα «βλέπαμε αύριο»; Με το χιονόνερο να πέφτει, τη θερμοκρασία στους 8 βαθμούς και δυνατό βορριά, πού θα τον πήγαινα;
Τον εγκατέστησα στον μπροστινό κήπο, παρέα με τον καλό μου τον Σούρτα, ξέροντας ότι αυτός δεν θα τον πείραζε. Αν τον πήγαινα στον πίσω κήπο, η Αλλοπάρ θα του 'ριχνε κάνα μπερντάκι ξύλο, όπως συνηθίζει σε κάθε νεοφερμένο, για να του δείξει ότι αυτή είναι το «αφεντικό». Πράγματι, ο Σούρτας τον καλοδέχτηκε. Και όταν ο πιτσιρικάς ντερλίκωσε κι άρχισε να του δαγκώνει πότε την ουρά και πότε τ' αυτιά, εκείνος δεν θύμωσε. Το βράδυ, κοιμήθηκαν κι οι δύο στο «σπιτάκι» του Σούρτα -ο πιτσιρικάς χώθηκε στην κοιλιά του για να ζεσταθεί. Κι ο ένας ζέστανε τον άλλον.
Δύο μέρες μετά τον πήγα στον πίσω κήπο να γνωρίσει τις δύο τσαπερδόνες μου. Ο μικρός, με το θράσος της άγνοιας, μπήκε στο βασίλειο της Αλλοπάρ σαν στο σπίτι του. Ε, όπως ήταν αναμενόμενο, τον βούτηξε η τρελή και του 'ριξε ένα βρομόξυλο για να μάθει. Οπως είχε κάνει και με τον Σούρτα όταν πρωτοήρθε. Ο Σούρτας έμαθε τότε το μάθημά του. Τούτος εδώ, μόλις τον «έσωσα» ξανάρχισε τα ίδια. Ταρζάν ο τύπος (ωραίο! Λέω να τον βγάλω Ταρζάν. Συμφωνείτε; Ο βασιλιάς της ζούγκλας! Γουάου).
Στο μεταξύ ο πιτσιρικάς μεγαλώνει. Τον κόβω να γίνεται ίσαμε 20-25 κιλά σκύλος. Χμ… Ετσι όπως είναι κυριαρχικός -ήδη ο Σούρτας, ο γλυκός μου, έχει γίνει παιχνιδάκι στα χέρια και τα δοντάκια του- ίσως να 'χουμε πρόβλημα στο μέλλον με την Αλλοπάρ, που δεν εννοεί με τίποτα να ανεχθεί άλλον σκύλο για καπέλο της. Θα δείξει.
Και όλο τρώει. Τα πάντα, σε μεγάλες για το μπόι του ποσότητες και αστραπιαία. Δεν προλαβαίνω να τον ταΐζω. Είναι πανέξυπνος -σαΐνι!- κι έμαθε να γαβγίζει όποιον περνάει απ' έξω. Πρέπει να 'ναι 4-5 μηνών, ζωή να 'χει, και ήδη δεν τον λες κουτάβι, αλλά «σκυλάκι». Δεν κάνει ζημιές στον κήπο, κυνηγάει τις αράχνες και τ' αυτιά του Σούρτα, που τον έχει ταράξει στις επιθέσεις.
Κυρίες και κύριοι, αυτός είναι ο Ταρζάν! Το νέο μας απόκτημα.
Ο Παναγιώτης Διαμαντής θα παίρνει τα γράμματά σας στη διεύθυνση: Κολοκοτρώνη 8, Αθήνα (στήλη «Εμείς κι αυτά»), τα τηλεφωνήματά σας στον αριθμό 211 1045000, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, 11.00-13.00 και τα e-mails σας στη διεύθυνση [email protected]
