Του Δημήτρη Τρίμη
Αν υπήρχε στοιχειώδης συνέπεια μεταξύ των διακηρυγμένων στόχων του προγράμματος λιτότητας, δηλαδή της «εσωτερικής υποτίμησης» (πολιτική που έχει αποδεχτεί και υλοποιεί με τα αλλεπάλληλα μνημόνια η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου) και της κατά το Σύνταγμα -και την κοινή λογική- φορολογικής πολιτικής -για τη «δημοσιονομική εξυγίανση»-, θα έπρεπε να έχουν ήδη αποπεμφθεί τουλάχιστον πέντε-έξι υπουργοί και να έχει επιληφθεί η Δικαιοσύνη. Εκτός βεβαίως αν οι πραγματικοί στόχοι των τροϊκανών συγκαλύπτονται επιμελώς και στην πραγματικότητα, πίσω από τα success stories και την υγιή ανάπτυξη, η κεντρική πολιτική επιδίωξη είναι η επίτευξη της εξάπλωσης της φτηνής «μαύρης» εργασίας και της ληστρικής φορολόγησης υπέρ των συμφερόντων των δανειστών -και γαία πυρί μιχθήτω.
Διότι πώς αλλιώς μπορεί να αντιμετωπιστεί το φορολογικό τερατούργημα που κατασκευάστηκε με τα τελευταία πραξικοπηματικά νομοθετήματα, σύμφωνα με το οποίο για το ίδιο ετήσιο εισόδημα, λ.χ. 15.000 ευρώ τον χρόνο, δυο απλοί εργαζόμενοι που προσφέρουν την ίδια εργασία στον ίδιο εργοδότη φορολογούνται: ο μεν μισθωτός (με σύμβαση εργασίας) με περίπου 1.400 ευρώ τον χρόνο (που παρακρατείται προκαταβολικά επί του μηνιαίου μισθού), ο δε συνάδελφός του που αμείβεται με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών (ΔΠΥ), για την ίδια δουλειά, ως δήθεν «ελεύθερος επαγγελματίας» ή «εργολάβος» καλείται να πληρώσει εφάπαξ 6.800 ευρώ; Σε ποιο φορολογικό σύστημα, με βάση ποιο Σύνταγμα και σε ποια χώρα το ίδιο εισόδημα, από την ίδια εργασία, φορολογείται 385% επιπλέον, ή περίπου 4 φορές παραπάνω σε εργαζόμενους -οι οποίοι καλούνται να πληρώνουν επίσης πανάκριβες ασφαλιστικές εισφορές από το ήδη κουτσουρεμένο εισόδημά τους;
Με σειρά απίθανων νόμων (εδώ και δεκαετίες και μετά τα μνημόνια, εντατικότερα) ξηλώνουν τη μισθωτή εργασία υπέρ των δήθεν ελευθέρων επαγγελματιών, οι οποίοι πληρώνουν μόνοι τους ολόκληρη την πανάκριβη ασφάλισή τους (στον ΟΑΕΕ ή στα ειδικά Ταμεία επιστημόνων), ώστε και τα αφεντικά να απαλλάσσονται από κάθε ευθύνη που θα προέκυπτε από τη μισθωτή εργασία (ωράριο, άδεια, υπερωρία, εργασία Σαββατοκύριακου, νυχτερινά, υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση, οικογενειακά και άλλα επιδόματα, αποζημίωση απόλυσης).
Οταν όμως η φορολόγηση των δήθεν «ανεξάρτητων υπηρεσιών» που παρέχονται με ΔΠΥ είναι πολλαπλάσια εκείνης του μισθωτού, τότε είναι προφανές ότι οι άνθρωποι σπρώχνονται προς την αθέατη πλευρά της βιοπάλης: μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, εργασιακός μεσαίωνας, φορολογική εξόντωση, αγεφύρωτες ανισότητες, κοινωνική καταστροφή. Την επόμενη φορά που θα ξεσπάσει η οργή των φτωχών κατά της πολιτικής και της οικονομικής εξουσίας δεν θα αρκούν πια οι ηθικές παραινέσεις των χορτάτων στα σκηνοθετημένα τηλεπαράθυρα περί καταδίκης των «οχλοκρατικών» και λοιπών εκδηλώσεων πραγματικής ή συμβολικής βίας.
