→Τρεις «πράσινοι» λόγοι για να σηκώσει ο Παναθηναϊκός το Κύπελλο!
Του Κ. Μανωλιουδάκη
Υπάρχουν λόγοι για τους οποίους «αξίζει» να σηκώσει την κούπα του Κυπέλλου Ελλάδας ο Παναθηναϊκός στον τελικό της 26ης του Απρίλη; Αυτό έλειπε, δα, να μην υπάρχουν…
Οχι απαραίτητα «οπαδικοί». Ο καθένας άλλωστε υποστηρίζει την ομάδα του και επιπλέον κανένας δεν έχει δικαίωμα να το παίζει «απεσταλμένος» του Υψίστου για να καθορίζει νικητές και ηττημένους. Υπάρχουν ποδοσφαιρικοί λόγοι. Και είναι κατά βάση τρεις.
Για να τους διακρίνει όμως κανείς, θα πρέπει να φορέσει «πράσινα γυαλιά». Δεν γίνεται διαφορετικά, απ' όποια οπτική γωνία κι αν το αναλύσεις το θέμα. Εμείς τα «φορέσαμε» για τις ανάγκες των περιστάσεων (με σεβασμό προς όλους και φυσικά χωρίς να το παρακάνουμε) και με την υπόσχεση ότι δεν θα το επαναλάβουμε στο μέλλον, σας παραθέτουμε τα τρία «πράσινα»… γιατί πρέπει η ομάδα να σηκώσει την κούπα στον ουρανό του ΟΑΚΑ. Διαλέγετε και παίρνετε, λοιπόν…
1. Διότι είναι η πρώτη φορά στα επαγγελματικά χρόνια του ποδοσφαίρου μας που μια ομάδα από τις λεγόμενες «μεγάλες» της χώρας αποφασίζει -έστω και εξ ανάγκης- να κινηθεί με σαφές ποδοσφαιρικό πλάνο, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην ανάδειξη της Ακαδημίας της. Των παιδιών από τα σπλάχνα της. Χωρίς πιασάρικα «μπαμ». Με… φιστίκια (που έλεγε κάποτε και μια ψυχή), αλλά δίχως «μαϊμούδες». Με κανονικούς παίκτες, με ορθολογικό μπόλιασμα έμπειρων και πιτσιρικάδων που είχαν κοινό παρονομαστή τη «δίψα»! Τη «δίψα» που αφορούσε είτε το restart, την επιστροφή στον ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό χάρτη, είτε την καθιέρωση.
2. Διότι «ο θεός του ποδοσφαίρου» βρίσκει τους τρόπους να «δικαιώνει» τις ομάδες όταν αυτές σέβονται τον εαυτό τους, την ιστορία και τον κόσμο τους, αλλά και το ίδιο το άθλημα. Ο Παναθηναϊκός πέρυσι δεν σεβάστηκε τίποτα και κανέναν. Αγνόησε επιδεικτικά την άρρωστη κατάστασή του, τη χειροτέρεψε και έχτισε στην «άμμο» ποντάροντας σε ξένους αμφίβολης αξίας, καθοδηγούμενος από τη λογική (;) των «καραβιών»: από Εσπάρθα μέχρι… Καζιγιάμα είχε ο μπαξές! Στο τέλος, «τιμωρήθηκε» παραδειγματικά, όπως του έπρεπε. Τη φετινή αγωνιστική περίοδο που άλλαξε ρότα, που δεν φοβήθηκε να προχωρήσει ποδοσφαιρικά και αγνόησε τα επικοινωνιακά τρικ και τους λαϊκισμούς, που λειτούργησε σεβόμενος την κατάστασή του, την ίδια του την ύπαρξη αλλά και το ποδόσφαιρο, δικαιώνεται. Δικαίωση χωρίς τίτλο, όμως, είναι μισή δικαίωση…
3. Διότι το ποδόσφαιρο είναι πάνω απ' όλα απόλαυση, θέαμα, επίθεση. Οσοι αγαπούν πραγματικά τη στρογγυλή θεά (μία είναι αυτή!) και όχι τις… νίκες με κάθε τίμημα, θέτουν σε δεύτερη μοίρα την όποια σκοπιμότητα και της γυρίζουν την πλάτη, ενίοτε ακόμα και όταν αφορά την αγαπημένη τους ομάδα.
Ο φετινός Παναθηναϊκός στηρίχθηκε στη φιλοσοφία ενός ποδοσφαίρου επιθετικού, στηριζόμενου στα θεμέλια των ολλανδικών αρχών και βάζοντας πινελιές ελληνικού τσαμπουκά και (λιγότερο) πονηριάς – τακτικής. Επέλεξε τον δύσκολο δρόμο. Αυτόν του συνδυασμού ουσίας και θεάματος. Τόλμησε και -τηρουμένων των αναλογιών- τα κατάφερε, παρ' ότι το έμψυχο δυναμικό του δεν ξεχειλίζει από ποιότητα και ουδεμία σχέση έχει με άλλες, πρόσφατες εποχές…
