Οι απαρχές του φαινομένου ανάγονται στο πρώτο μισό της περασμένης δεκαετίας, όταν στο εγχώριο στερέωμα μεσουρανούσε ο μακαριστός Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης. «Καλό Πάσχα» έλεγες, «Καλή Ανάσταση» σου απαντούσε ο άλλος, σ’ έναν δασκαλίστικο τόνο που δεν άφηνε την παραμικρή αμφιβολία πως η δική σου ευχή ισοδυναμούσε με λανθάνουσα εκδήλωση προβληματικών εθνοθρησκευτικών φρονημάτων -κατάλοιπο μιας εποχής που η χριστιανορθόδοξη ταυτότητά μας δεν είχε ακόμη υποστεί τη δέουσα κάθαρση από τις ιουδαϊκές ρίζες της.

Ο αντισημιτισμός είναι βέβαια παλιά υπόθεση σε τούτο τον τόπο, όπως και σε ολάκερη τη χριστιανική Ευρώπη˙ η ίδια η επαναστατική γέννηση του νεοελληνικού έθνους, παρά τις φιλελεύθερες και μασονικές ρίζες της, συνοδεύτηκε εξάλλου από την ολοσχερή εξολόθρευση των ισραηλιτικών κοινοτήτων της επαναστατημένης Πελοποννήσου και Ρούμελης. Μετά το χιτλερικό ολοκαύτωμα και την εξόντωση του 90% των Ελληνοεβραίων, τα παραδοσιακά αυτά ανακλαστικά απωθήθηκαν για ένα διάστημα στα κατάβαθα της ελληνοχριστιανικής ψυχής ή στριμώχτηκαν στο περιθώριο του επίσημου λόγου. Η δημόσια εκφορά τους, και στο επίπεδο των γραπτών συνθημάτων, έμεινε αποκλειστικό προνόμιο παραχριστιανικών κύκλων (1) ή αναγκαζόταν να καμουφλαριστεί με «φιλοπαλαιστινιακή» παρένδυση –πρακτική που απαντάται ώς τις μέρες μας (2). Την εθνικιστική υστερία του 1992-94 για το «Σκοπιανό» ακολούθησε όμως η αποενοχοποίηση του ναζισμού. Ευφάνταστες θεωρίες που ερμήνευαν κάθε εθνική συμφορά και κοινωνικό πρόβλημα ως απότοκα της προαιώνιας εβραϊκής συνωμοσίας βγήκαν ξανά από το χρονοντούλαπο, συνδυαζόμενες με κάθε λογής εθνικιστική συνθηματολογία (3). Για τους αυθεντικούς εκπροσώπους του είδους, ο εβραϊσμός δεν αποτελεί άλλωστε σε τελική ανάλυση θρήσκευμα ή «φυλή», αλλά «φρόνημα» (4).

Σ’ ένα πρακτικότερο επίπεδο ο συνθηματολογικός «εξιουδαϊσμός» του πολιτικού αντιπάλου δείχνει να καθιστά πιο εύπεπτη την καταγγελία του, τουλάχιστον για τους εμπνευστές της˙ ο Κώστας Σημίτης -«Ααρών Αβουρής», κατά τον Καρατζαφέρη- δεν ήταν ο μόνος που γεύτηκε αυτή τη συνταγή (5). Ανάλογη στοχοποίηση υφίστανται κάθε είδους ριζοσπαστικές συλλογικότητες, με την κατασυκοφάντησή τους ως οργάνων τού (εβραϊκής καταγωγής) Ουγγροαμερικανού χρηματιστή Τζορτζ Σόρος –θεωρία που έλκει την καταγωγή της από παρεμφερείς κατασκευές της αμερικανικής Ακροδεξιάς (6). Αμερικανικής κοπής είναι και η ναζιστική φόρμουλα περί ZOG (Zionist Occupied Government, «Κυβέρνηση υπό Σιωνιστική Κατοχή»), που εμφανίστηκε πρόσφατα στους αθηναϊκούς τοίχους, αν και η χρήση της απέχει ακόμη πολύ από το να θεωρηθεί δημοφιλής (9-10). Κατεξοχήν ιδεότυπο ανθέλληνα Εβραίου συνωμότη παραμένει πάντως ο Χένρι Κίσινγκερ, σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Αμερικανού προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον και εν συνεχεία υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ πριν από σχεδόν μισό αιώνα (1969-76). Στο πρόσωπό του μπορούν κατά βούληση ν’ αποδοθούν σχεδόν τα πάντα: από την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1976, η οποία -σύμφωνα με την πασίγνωστη πλαστή «δήλωσή» του- υποτίθεται ότι απέβλεπε στην αποκοπή του Ελληνισμού από τις ρίζες και τη δύναμή του, μέχρι τις πυρκαγιές του 2007 στα δάση (7) ή την πολιτική των μνημονίων (8). Σε κάθε περίπτωση πάντως οι σχετικές εγγραφές ανοίγουν πεδίον δόξης λαμπρόν για ψυχαναλυτές και ψυχίατρους (11-12).