Απαισιοδοξία από την ετήσια έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Ισότητα Φύλου
Της Χριστίνας Πάντζου
Αν η προοπτική ισότητας αντρών και γυναικών στην Ευρώπη μπορούσε να αποτυπωθεί σε έναν χρονικό χάρτη, οι συντεταγμένες του θα ορίζονταν από τέσσερις αριθμούς που δεν τιμούν διόλου τη θεωρούμενη ως πιο ισότιμη περιοχή του πλανήτη: 20 – 30 – 40 – 70. Με τον σημερινό ρυθμό οι Ευρωπαίες θα χρειαστούν 20 χρόνια για να κατακτήσουν την ισότητα με τους άντρες στα Κοινοβούλια των κρατών-μελών, 30 χρόνια για να επιτύχουν τον κοινοτικό στόχο της γυναικείας απασχόλησης κατά 75%, 40 χρόνια για να μοιράζονται ισότιμα με τους συντρόφους τους τη φροντίδα του νοικοκυριού και της οικογένειας και έως και 70 χρόνια για να φτάσουν στην πλήρη ισότητα αποδοχών. Αυτά επισημαίνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην ετήσια έκθεσή της για την Ισότητα Φύλου που δημοσιοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα, σημειώνοντας τον βραδύ ρυθμό των μεταρρυθμίσεων για την ισότιμη συμμετοχή των γυναικών σε κάθε πλευρά της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής.
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Παρότι οι έξι στους δέκα Ευρωπαίους πτυχιούχους είναι γυναίκες, εξακολουθούν να αμείβονται κατά 16,4% λιγότερο (ποσοστό μάλιστα αυξημένο σε σχέση με το 2010). Η απασχόλησή τους περιορίζεται στο 63% έναντι 75% των αντρών και το 32% εργάζεται σε καθεστώς μερικής απασχόλησης έναντι του 8% των αντρών, καταλήγοντας να έχουν συντάξεις κατά 39% μικρότερες από εκείνων. Αποτελούν μόλις το 27% των υπουργών και των βουλευτών των κρατών-μελών.
Ισότητα στα… χαρτιά
Η παρουσία τους στα Δ.Σ. των εισηγμένων στο χρηματιστήριο επιχειρήσεων εξαντλείται σε ένα 17,8%, ποσοστό που μειώνεται στο 3% στους προέδρους και διευθύνοντες συμβούλους τους. Οχι μόνο προσφέρουν 26 ώρες απλήρωτης εργασίας στη φροντίδα της οικογένειας και του νοικοκυριού (έναντι 9 ωρών των συντρόφων τους), αλλά και το 33% των γυναικών άνω των 15 ετών έχει βιώσει τη σεξουαλική ή σωματική βία. Οι μέσοι όροι είναι απατηλοί, καθώς πίσω τους κρύβονται πολλά παράδοξα. Οπως το γεγονός ότι το Λουξεμβούργο και η Γερμανία, από τις χώρες με το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ε.Ε., κατέχουν την πρωτιά του μεγαλύτερου χάσματος συντάξεων με 46% και 44%, αντίστοιχα, ακολουθούμενες από Ολλανδία και Ηνωμένο Βασίλειο με 41%. Ή ότι πρώτες στο χάσμα αποδοχών μετά την Εσθονία (30%) έρχονται η Αυστρία (23%) και η Γερμανία (22%). Οσο για την Ελλάδα, αναδεικνύεται ουραγός στη γυναικεία απασχόληση με μόλις 44% και στην εκπροσώπηση γυναικών στην κυβέρνηση με 5% το 2012, αλλά και πρώτη στη φτώχεια των μονογονεϊκών οικογενειών με επικεφαλής γυναίκες με 66%.
«Η ισότητα ευκαιριών είναι ζωτική για την ευρωπαϊκή οικονομία. Για τους Ευρωπαίους, η ισότητα φύλου δεν είναι μια εναλλακτική, ούτε είναι πολυτέλεια. Είναι επιταγή», δήλωσε κατά την παρουσίαση της έκθεσης η αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και επίτροπος Δικαιοσύνης, Βίβαν Ρέντινγκ. Αλλά η πραγματικότητα τη διαψεύδει.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Στο διάστημα 2002-2013 καταγράφηκαν 908 φόνοι οικολόγων ακτιβιστών
Το μόνο έγκλημα της Τζούβι Καπιόν ήταν ότι προστάτευε τα εδάφη της φυλής της, Μπλάαν, και αντιτάχθηκε στην εκμετάλλευσή τους από τη μεταλλευτική SMI στο νησί Μιντανάο. Μαζί με τον σύζυγό της Νταγκίλ, ηγέτη της φυλής τους, ήταν ένα τεράστιο αγκάθι για τις αρχές των Φιλιππίνων λόγω των καταγγελιών τους για τον εκφοβισμό που ασκούν οι πολυεθνικές εξορυκτικές και των κινητοποιήσεων που οργάνωναν για αποκλεισμό των ορυχείων χαλκού και χρυσού του Ταμπακάν. Το πλήρωσε με τη ζωή της. Ενοπλοι επέδραμαν στο σπίτι της εγκύου ακτιβίστριας σκοτώνοντας την ίδια και τα δύο παιδιά της. Στη δίκη μάρτυρες κατέθεσαν πως οι δολοφόνοι ήταν στρατιώτες. Αλλά οι δικαστές απέρριψαν τις κατηγορίες αποδεχόμενοι την εκδοχή του στρατού, ότι «απάντησαν στα πυρά που δέχθηκαν από τον σύζυγό της και επικηρυγμένο ηγέτη της φυλής, Νταγκίλ Καπιόν», παρότι, όπως επιβεβαίωσε έρευνα 30 ΜΚΟ, εκείνος δεν βρισκόταν στο σπίτι.
Η ιστορία της Φιλιππινέζας ακτιβίστριας ανοίγει τη λίστα που εκπόνησε η οργάνωση Global Witness στην έκθεσή της «Θανάσιμο περιβάλλον» για τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν όσοι αγωνίζονται για την προστασία του περιβάλλοντος. Σύμφωνα με αυτήν, είναι συνήθως ο στρατός ή άλλες δυνάμεις καταστολής του κράτους που ευθύνονται για τον θάνατό τους. Αλλά και η παραστρατιωτική ομάδα Δυνάμεις Προστασίας Επενδύσεων (όπου συμμετέχουν και εν ενεργεία στρατιωτικοί), ιδρυμένη αποκλειστικά για να εγγυάται με κάθε τίμημα τα συμφέροντα των ιδιωτικών επιχειρήσεων που καταστρέφουν τα δάση, αρπάζουν τα εδάφη των ιθαγενών κοινοτήτων και εκμεταλλεύονται τον δημόσιο ορυκτό πλούτο.
«Τα οικονομικά συμφέροντα που σχετίζονται με την υλοτομία και την εξόρυξη ορυκτών είναι τεράστια», λέει ο ερευνητής της Global Witness, Κλεμέντε Μπαουτίστα, καταγγέλλοντας τη συνενοχή και του δικαστικού συστήματος: «Ελάχιστοι ένοχοι συλλαμβάνονται και ακόμη λιγότεροι καταλήγουν στη φυλακή».
Η Τζούβι αποτελεί εμβληματικό παράδειγμα μιας παγκόσμιας τάσης που βαθαίνει, όπως επισημαίνει η διεθνής οργάνωση: στο διάστημα 2002-2013 καταγράφηκαν 908 φόνοι οικολόγων ακτιβιστών, από τους οποίους 448 στη Βραζιλία, 103 στην Ονδούρα και 67 στις Φιλιππίνες.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Ακόμη και στον Ποπάι και στην Ολιβ μπορεί να συμβεί
Ο Ιταλός καλλιτέχνης Αλεσάντρο Παλόμπο, δημιουργός του διάσημου ιστότοπου Humor Chic, εκεί όπου τέχνη, κόμικς και σάτιρα συναντιούνται, προστέθηκε στην πλειάδα των διεθνών δημιουργών που στρατεύουν το έργο τους για την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών.
Ο Παλόμπο, καλλιτέχνης και κριτικός μόδας που συνηθίζει να στρέφει το βλέμμα του και να στρατεύει την τέχνη του σε κοινωνικά ζητήματα, είχε ήδη στο παρελθόν προκαλέσει πολλά σχόλια με τη σειρά «Σου αρέσουμε ακόμα;», όπου παρουσιάζει τις πριγκίπισσες της Disney σε αναπηρικά καροτσάκια ή ακρωτηριασμένες για να σχολιάσει πώς η λαϊκή κουλτούρα προωθεί εξωπραγματικά πρότυπα ομορφιάς.
Τώρα, στο στόχαστρο του 40χρονου Μιλανέζου μπήκε και η κακοποίηση των γυναικών από τους συντρόφους τους διαλέγοντας ως όχημα μερικά από τα πιο γνωστά ζευγάρια κόμικς. Η σειρά «Τι τύπος άντρα είσαι;» μεταφέρει το μήνυμα ότι η οικογενειακή βία είναι ένα οικουμενικό πρόβλημα και ότι κάθε γυναίκα ανεξαρτήτως κοινωνικού, οικονομικού και μορφωτικού επιπέδου μπορεί να είναι θύμα της.
«Την κακοποίηση τη συναντάς στις πιο απίθανες περιπτώσεις, ακόμη και πίσω από τη συχνά απατηλή εικόνα ευτυχισμένων ζευγαριών που φαντάζουν να ζουν μια ιδανική πραγματικότητα, αλλά σκιάζονται από τον φόβο της καθημερινής βίας». Γι’ αυτό και επέλεξε ως πρωταγωνιστές της εκστρατείας του «ζευγάρια υπεράνω υποψίας» που έχουν συντροφεύσει μικρούς και μεγάλους. Εκείνες, η Βίλμα των Φλίνστοουνς, η Μαρτζ των Σίμπσονς, η Wonder Woman ή η Ολιβ Οϊλ, ανάμεσα στις άλλες, στέκονται με μαυρισμένα μάτια ή αίμα να τρέχει από το στόμα τους πλάι στους συντρόφους τους. Κι εκείνοι, ο Φρεντ, ο Χόμερ, ο Superman ή ο Ποπάι στέκονται αγέρωχοι όπως πάντα, με το χαμόγελο στο πρόσωπο σαν τίποτε να μην έχει διαταράξει τη δική τους οικογενειακή γαλήνη. Μόνο των γυναικών τους.
