Ο κιθαρίστας των Mattise Greggy K. και η Ren, η Ειρήνη Δούκα των C-Real, ένωσαν τις δυνάμεις και τα όνειρά τους και ξεκίνησαν για μουσικές περιπλανήσεις. Το πρώτο άλμπουμ τους θα βγει τον Σεπτέμβριο, αλλά ήδη ως πρόγευση κυκλοφόρησε EP με τέσσερα ωραία, μελωδικά κομμάτια
Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Οι Εcho Train είναι μεν μια ολοκαίνουργια μπάντα με ζωή μόλις τριών-τεσσάρων μηνών, αποτελούνται όμως από δύο παιδιά που έχουν γράψει ήδη την ιστορία τους στην εγχώρια μουσική σκηνή. Ενα ντουέτο, ο Greggy K., παλιός κιθαρίστας των Mattise, και η Ren, η περίφημη Ειρήνη Δούκα των C-Real.
Θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σας και να σας πω πως έτυχε να γνωρίζω προσωπικά τους δυο τους – με τον Γρηγόρη είμαστε και κοντοχωριανοί, αυτό ελπίζω να μην επηρεάζει (πολύ, τουλάχιστον) την αντικειμενικότητα της κρίσης μου. Είναι δύο μοναδικοί καλλιτέχνες πάντως και με περίσσεια ταλέντου. Και είναι μεγάλη τύχη που συναντήθηκαν και συμπορεύονται καλλιτεχνικά τα τελευταία χρόνια – το «Echo Τrain» είναι το καινούργιο τους όνομα.
Μόλις κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP από τη «Τhe Sound of Everything». Στην ουσία αποτελεί μια πρόγευση, μια εισαγωγή για το ολοκληρωμένο άλμπουμ τους που θα βγει τον Σεπτέμβριο. «Και τα τέσσερα κομμάτια είναι δικά μας, γραμμένα στο διάστημα μεταξύ 2012 και 2014» λένε. «Εcho Train είναι το “όχημα” που μας ταξιδεύει στις μουσικές μας περιπλανήσεις, ένα τρένο που μπορεί να μας πηγαινοφέρνει στον χρόνο, χωρίς τα στεγανά και τον κυνισμό της εποχής μας. Ενα μέσο για να ανακαλύπτουμε πώς “ηχούν” τα συναισθήματά μας στον τρόπο που εκφραζόμαστε καθημερινά».
Στους Matisse λοιπόν μέλος για χρόνια ο Γρηγόρης, στους C-Real η Ειρήνη. Πόσο εύκολο είναι να αποτινάξεις ένα μουσικό παρελθόν; «Κακά τα ψέματα, η Ελλάδα, ειδικά στον χώρο της αγγλόφωνης pop και rock σκηνής, είναι μια μικρή κοινότητα», επισημαίνει ο Greggy K. «Γι' αυτό και είναι δύσκολο να δραπετεύσεις από τις επιλογές του παρελθόντος. Ολες οι μπάντες λίγο-πολύ γνωριζόμαστε προσωπικά, άρα ξέρουμε και τι καπνό φουμάρει ο καθένας μας. Προσωπικά και λόγω ηλικίας δεν θεωρώ ότι ακόμα έχω κάνει κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπομαι, αν και είμαι της πεποίθησης ότι αν δεν κάνεις το λάθος δεν θα μάθεις ποτέ ποιο είναι το σωστό».
Η Ειρήνη, η Ren, είναι πιο… φευγάτη: «Εχω μια περίεργη, κατά τον κόσμο, νόηση της πραγματικότητας. Δύσκολα αποδέχομαι μοιρολατρικές θεωρίες, όπως ότι “το παρελθόν σου σε ακολουθεί”, “ο έρωτας κρατάει λίγο και μετά έρχεται η αγάπη” ή “η μέρα έχει 24 ώρες”. Τα βρίσκω όλα κατασκευασμένα όρια που κλειδώνουν τη φαντασία στη φυλακή. Είναι εξαιρετικά απλό σαν σκέψη να ακολουθείς τα όνειρά σου αδιαφορώντας για το ποιος πιστεύουν οι άλλοι ότι είσαι. Ετσι κι αλλιώς, ο κόσμος γνωρίζει ένα ελάχιστο κομμάτι του εαυτού σου, το οποίο έχει εκτεθεί σε κάποια δημοσιότητα. Αρα είναι μια πλάνη το να θες να αποτινάξεις το παρελθόν στα μάτια τους. Στην πράξη, αποτελεί μια αργή διαδικασία να ξεκλειδώσεις τη φαντασία τους και να σπάσεις τα κουτάκια στα οποία σε έχουν τοποθετήσει. Είναι θέμα πίστης και εκτίμησης στον εαυτό σου».
Ομορφα τραγούδια έχουν γράψει, πάντως. Καλές μελωδίες. Αναζητήστε στο internet το «Fire», καταπληκτικό. Ακούστε επίσης το «Things you cannot see», αυτό κι αν είναι ωραίο. Και τα δύο περιέχονται στο EP και κυκλοφορούν «ελεύθερα» και «ωραία» προς ακρόαση στο Διαδίκτυο.
Πότε η μουσική γίνεται εμπόριο; «Οταν αντιμετωπίζεται, κυρίως από τις μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες, σαν προϊόν. Υπό αυτή την έννοια η μουσική δημιουργία εμπορευματοποιείται. Θα κρυβόμασταν πίσω από το δάχτυλό μας αν λέγαμε ότι ο καλλιτέχνης, και στη συγκεκριμένη περίπτωση ο μουσικός, δεν θέλει να ζει αξιοπρεπώς από την τέχνη του. Το θέμα είναι ότι η λέξη “εμπόριο” ευτελίζει την ποιότητα του παραγόμενου μουσικού αποτελέσματος. Για παράδειγμα, αν σε ένα τραγούδι που σε εκφράζει έρθει ο Χ “μανάβης” της τέχνης και σου πει “βάλε μέσα λίγο αυτό και βγάλε κάτι άλλο γιατί αυτά γουστάρει ο κόσμος”, το γνωστό παραμύθι, ε ναι, τότε η μουσική εκχυδαΐζεται. Ας αφήσουμε το εμπόριο σε αυτούς που σκέφτονται μόνο το κέρδος και ο χρόνος θα δείξει ποιος είχε δίκιο».
Ενδιαφέροντα βέβαια όλα αυτά και πολύ ρομαντικά, πρέπει όμως να είναι λυμένο πρώτα το θέμα του βιοπορισμού. Αραγε, από οικονομικής απόψεως, πώς τα βγάζει πέρα ένα συγκρότημα όπως οι Echo Train; «Ακόμα και σε περιόδους που η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα ήταν καλύτερη (πότε;), έμοιαζαν πολύ δύσκολα τα πράγματα για μια εναλλακτική αγγλόφωνη μπάντα», λένε τα παιδιά. «Πόσω μάλλον τώρα που, και να θέλεις, το κράτος-άρπαγας δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο να ζήσεις άνετα από το επάγγελμά σου, όποιο και αν είναι αυτό». Και τι κάνουν; «Αναγκαζόμαστε και κάνουμε πολλά διαφορετικά πράγματα για να επιβιώσουμε και ευτυχώς υπάρχει και το δικό μας White Studio, στο οποίο εκτελούμε και χρέη ηχολήπτη, καθηγητή μουσικής, μουσικού παραγωγού και γενικά “μάθε τέχνη και άστηνε”». Ζόρικα όντως, αλλά εντάξει, έτσι πορεύονται τα περισσότερα παιδιά στην εγχώρια alternative σκηνή. «Αυτό που μας ενώνει είναι η αλληλοβοήθεια και η ομαδικότητα. Προχωράμε, αντιστεκόμαστε κι ευτυχώς ακόμα ονειρευόμαστε. Αυτό δεν θα μας το πάρουν ποτέ».
