→Για να κλείσει το κεφάλαιο της αστοχίας με τη Σουλεϊμάν, ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει τη φυγή προς τα εμπρός, ανεβάζοντας τους αντιπολιτευτικούς τόνους και απομακρύνοντας πρόσωπα με προβληματικές απόψεις επί των εθνικών, όπως ο διπλωματικός σύμβουλος Γ. Αϋφαντής

Του Φώτη Παπούλια

Τη γνωστή τακτική «φυγή προς τα εμπρός» υιοθετεί πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθειά του να κλείσει τις πληγές που άνοιξαν οι αστοχίες, τα λάθη και οι εσωκομματικές συγκρούσεις με τις υποψηφιότητες της Σαμπιχά Σουλεϊμάν στο ευρωψηφοδέλτιο και του περιφερειακού συμβούλου Αχμέτ Κουρτ στην Αν. Μακεδονία-Θράκη.

«Κινδυνέψαμε να διαλυθούμε από τις κακές επιλογές, ανοίξαμε μειονοτικά ζητήματα που για την Αριστερά ήταν ήδη λυμένα» υποστηρίζουν στελέχη του κόμματος, τα οποία δεν έκρυβαν την οργή τους για την ανεπάρκεια όσων είχαν αναλάβει την επιλογή και τη στελέχωση των ψηφοδελτίων. «Ενδεχομένως να αγνοήσαμε τις προτάσεις των τοπικών κοινωνιών» λένε εκ των υστέρων στην Κουμουνδούρου και επιχειρούν να χαμηλώσουν τους εσωκομματικούς τόνους, αφού αυτό που δεν θέλουν και επί της ουσίας θα μπορούσε να αποδειχθεί καταστροφικό είναι η συντήρηση «μιας συζήτησης που ναρκοθετεί τους στόχους όχι πλέον του κόμματος αλλά της ίδιας της κοινωνίας».

Μια πρώτη κίνηση που δείχνει τη διάθεση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να τελειώσει με πρόσωπα που «χρεώνονται» ατυχείς επιλογές, είναι η σιωπηρή απομάκρυνση του μέχρι πρότινος διπλωματικού συμβούλου του Αλ. Τσίπρα, Γ. Αϋφαντή, η οποία ενδέχεται να συμπαρασύρει και θύλακες των οποίων οι απόψεις για τα εθνικά και μειονοτικά ζητήματα προκάλεσαν τους πρόσφατους κλυδωνισμούς. Στελέχη του κόμματος δεν παραλείπουν να υπενθυμίζουν την αρθρογραφία του διπλωματικού συμβούλου και την επίθεσή του μέσω των στηλών της «Αυγής» στον καθηγητή και εκ των συντακτών της ιδρυτικής διακήρυξης του κόμματος Αρ. Μπαλτά.

«Το τοπίο πρέπει να ξεκαθαρίσει» διατείνονται στην Κουμουνδούρου, αλλά οι «όποιες αλλαγές θα δρομολογηθούν μετά τις εκλογές».

Με άλλα λόγια, «προέχει η νίκη στις εκλογές για να σωθεί ο τόπος» και όλα τα άλλα έπονται.

Στη λογική αυτή πρώτος και κρίσιμος στόχος είναι να μεταφερθεί ο προεκλογικός αγώνας στο πραγματικό πεδίο, εκείνο δηλαδή της οικονομίας και της κοινωνικής καταστροφής. Οπως εκτιμάται από το σύνολο των στελεχών του κόμματος, «αυτό είναι το προνομιακό μας πεδίο, να αποδεικνύουμε καθημερινά τα ψεύδη της κυβέρνησης και ενός κρυπτόμενου πρωθυπουργού»· και η επιχειρηματολογία τους εστιάζεται σε τρεις βασικούς άξονες:

• Πρώτον, σε εκείνον της πραγματικής οικονομίας. Ουσιαστικά θα επιχειρηθεί να καταδειχθεί το ψεύδος της κυβέρνησης τόσο για το ελληνικό πλεόνασμα και τα «μαγειρέματα» όσο και για την «ντροπή του δήθεν κοινωνικού μερίσματος». Οπως επισημαίνουν στελέχη του κόμματος «η επίθεση στο πρόσωπο ενός κρυπτόμενου πρωθυπουργού θα είναι συνεχής και σκληρή», αφήνοντας να εννοηθεί πως ο Αντ. Σαμαράς θα πρέπει να απαντά σε «πραγματικό χρόνο για την πραγματική οικονομία».

• Δεύτερον, στην πλήρη αποδόμηση της εικόνας που επιχειρεί να πλασάρει η κυβέρνηση μιας χώρας που οδεύει στην ανάπτυξη. «Ανάπτυξη με αρνητικό πρόσημο είναι πατέντα του Σαμαρά», λένε στελέχη του οικονομικού επιτελείου και αναμένεται να ξεδιπλώσουν την επίθεσή τους στους τομείς «των κυβερνητικών παραμυθιών», δηλαδή στην έξοδο στις αγορές, το τέλος της λιτότητας, τη μείωση της ανεργίας, τη λεηλάτηση του τραπεζικού και χρηματοπιστωτικού τομέα. Η «κλοπή ψήφων από κακοστημένα παιχνίδια δεν θα γίνει αποδεκτή από την κοινωνία» ισχυρίζονται στελέχη τα οποία έχουν άμεση και καθημερινή επαφή με την ελληνική επαρχία.

• Τρίτον, στο ζήτημα του δημόσιου χρέους, για το οποίο υπενθυμίζεται ότι το 2009 βρισκόταν στο 129% του ΑΕΠ και σήμερα μετά τις πολιτικές «άγριας λιτότητας» είναι στο 175%. «Οντως επιτυχία της κυβέρνησης», σχολιάζουν σκωπτικά στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για την οποία θα κληθεί να απολογηθεί ο ίδιος ο Αντ. Σαμαράς.

Ο Αλ. Τσίπρας κατανοεί ότι απέναντί του βρίσκεται ένα «σύστημα το οποίο θα δώσει τον υπέρ πάντων αγώνα», άρα η πόλωση, που δεν θα έχει τα χαρακτηριστικά προηγούμενων αναμετρήσεων αλλά θα είναι πιο ύπουλη και τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη καθημερινό φαινόμενο, θα κυριαρχήσει. Και γι' αυτό επιλέγει την κατά μέτωπο επίθεση καθιστώντας την ελληνική κοινωνία ταυτόχρονα «συμμέτοχο και κοινωνό σ' αυτόν τον αγώνα».

Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν ο χρόνος μέχρι τις εκλογές είναι επαρκής για να θεραπεύσει τις αστοχίες, γιατί αν «ο μη γένοιτο προκύψει νέο κρούσμα», τότε ο κίνδυνος μια διαγραφόμενη νίκη να μετατραπεί σε οδυνηρή ήττα είναι πολύ πιθανός.