Του Πέτρου Μανταίου

Εχει μια μανία ασυγκράτητη, από νέος, ο Θόδωρος Πάγκαλος να χώνει την ουρά του και να σχολιάζει, προκαλούμενος είτε απρόκλητος, τους πάντες και τα πάντα∙ λες και έχει εκ γενετής δικαίωμα, μόνος αυτός από όλους τους εν ενεργεία ή εν απομαχία πολιτικούς, να ενσαρκώνει (στο πληθωρικό του βάρος) τον «εθνικό σχολιαστή». Εχει και το βήμα του στο «Βήμα» και στον «Βήμα FM» του Ψυχάρη, κουβέντα δεν αφήνει να πέσει∙ με εμμονή –παθολογική θα έλεγα– στον ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί δίνει ρέστα.

Ευκαιρία βρήκε πάλι ο «διαβολάκος» (ελπίζω να μην απειληθώ με αγωγή!) κι έχωσε την ουρά του στο ζήτημα της (ανακληθείσης από τον ΣΥΡΙΖΑ) υποψηφιότητας στην Ξάνθη της Ρομά Σαμπιχά Σουλεϊμάν, σχολιάζων («Βήμα FM») ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τεμενά στον Ερντογάν και κηρύσσει πίστη στα θέσφατα του (τουρκικού) προξενείου». Αυτομάτως αντέδρασε ο ΣΥΡΙΖΑ, σημειώνοντας σε ανακοίνωσή του πως «ο τελευταίος που δικαιούται, ηθικά και πολιτικά, να κάνει κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ (…) είναι ο κ. Πάγκαλος, όλοι γνωρίζουν (…) ποιος παρέδωσε τον Οτσαλάν στην Τουρκία». Αλλο που δεν ήθελε ο Θόδωρος, πάλι από τον «Βήμα FM»… παρακαλεί «αυτούς που έγραψαν αυτή την ανακοίνωση, εάν έχουν στοιχειώδες φιλότιμο, να πουν ότι την έγραψαν. Διότι δεν μπορώ να κάνω αγωγή στον ΣΥΡΙΖΑ».

Τ’ είχες Γιάννη, τ’ είχα πάντα. Δεν αναφέρομαι, ως «Γιάννη», στον κ. Πάγκαλο. Αναφέρομαι στον ΣΥΡΙΖΑ, ως δημοσκοπικά πρώτο κόμμα και, πιθανόν, αυριανή κυβέρνηση. Πώς; Με επισχολιασμούς σχολιασμών κάθε Πάγκαλου (που μπορεί να λέει ό,τι θέλει), τύπου «ο τελευταίος που δικαιούται…», που παραπέμπουν σε εποχές, τουλάχιστον, Κουτσόγιωργα; Με «διάλογο» «καφενείου» και επιχειρήματα «πολιτικώς νηπίων» επαγγελλόμαστε την «άλλη» Ελλάδα; Αδιάφορο, για μας, ποιοι συνέταξαν την ανακοίνωση. Ομως εξαιρετικά ενδιαφέρον, αν ο «κοινός νους» μετέχει στις συσκέψεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Ακούς εκεί; Να «δολώνει» ο Πάγκαλος κι αυτοί να «τσιμπάνε»;