Η χειρονομία της 80χρονης Σελέστε Μαρτίνς Καέιρο χάρισε το όνομα σε μια επανάσταση
Της Χριστίνας Πάντζου
Η Σελέστε Μαρτίνς Καέιρο ήταν από τις πρώτες που κατέβηκαν στον δρόμο την 25η Απρίλη για να γιορτάσει τα 40 χρόνια της Επανάστασης των Γαριφάλων. Δεν βρέθηκε στο βήμα των ομιλητών, ούτε μνημονεύτηκε στις επίσημες εκδηλώσεις προς τιμήν στρατιωτικών και πολιτικών που ανέτρεψαν τη δικτατορία και εγγυήθηκαν τη δημοκρατική μετάβαση της Πορτογαλίας, κι ας ήταν μία από τις πρωταγωνίστριες της ιστορικής εκείνης στιγμής. Η 80χρονη σήμερα γυναίκα, σερβιτόρα, καμαριέρα, μοδίστρα, εργάτρια της επιβίωσης, ήταν αυτή που έδωσε στην επανάσταση των λοχαγών το όνομα με το οποίο θα έμενε στην ιστορία.
«Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι τα γαρίφαλα θα σήμαιναν τόσα για την επανάσταση, ήταν μια αυθόρμητη χειρονομία», δήλωσε στο πρακτορείο Efe αφηγούμενη πώς εκείνο το πρωί, φτάνοντας στο εστιατόριο όπου εργαζόταν, ο ιδιοκτήτης τής είπε πως κλείνουν, γιατί γίνεται επανάσταση, και της πρότεινε να πάρει σπίτι της τα γαρίφαλα που προορίζονταν για τα τραπέζια, για να μη μαραθούν. «Αν γίνεται επανάσταση, εγώ θα είμαι στον δρόμο μαζί τους», απάντησε και πήγε προς την πλατεία Ροσίο, εκεί όπου τα άρματα των εξεγερμένων λοχαγών περίμεναν διαταγές. «Ενας στρατιώτης πάνω σε τανκς μού ζήτησε τσιγάρο. Ποτέ δεν είχα καπνίσει και ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που το μετάνιωσα. Κοίταξα τα χέρια μου και το μόνο που είχα να του προσφέρω ήταν ένα κόκκινο γαρίφαλο. Το έβαλε στο τουφέκι του και αμέσως μου ζήτησαν λουλούδια κι άλλοι φαντάροι. Τα μοίρασα όλα». Σε λίγο, δεκάδες γυναίκες μοίραζαν γαρίφαλα στους στρατιώτες, που στις κάννες των όπλων τους έγιναν σύμβολα ελευθερίας.
Ανύπαντρη μητέρα και στρατευμένη στο Κ.Κ., η Σελέστε μετείχε στο κίνημα της αντιδικτατορικής αντίστασης και ακόμη και σήμερα, παρά την εύθραυστη υγεία της, δεν έχει λείψει ποτέ από τις διαδηλώσεις κατά των μέτρων λιτότητας της κυβέρνησης. Χάρισε σε μια επανάσταση το όνομά της, αλλά ζει στη λησμονιά, πασχίζοντας να επιβιώσει με μια σύνταξη 370 ευρώ, από τα οποία τα 190 πηγαίνουν για ενοίκιο. «Δεν θα τα έβγαζα πέρα αν δεν με βοηθούσε η κόρη μου. Εχουμε ακόμη πολλά για να διαμαρτυρηθούμε», λέει, συμφωνώντας με τους λοχαγούς της επανάστασης, που εδώ και τρία χρόνια δεν μετέχουν στους επίσημους εορτασμούς, καταγγέλλοντας ότι οι κυβερνητικές πολιτικές κατέστρεψαν όλα τα μεγάλα επιτεύγματα της επανάστασης: παιδεία, υγεία, κοινωνική πρόνοια, αξιοπρεπείς μισθοί και συντάξεις, προστασία των ευάλωτων. «Ολα χάθηκαν, μόνο ανεργία και φτώχεια έχουμε», λέει δίχως κανέναν ενθουσιασμό που τον Μάιο η Πορτογαλία βγαίνει από το μνημόνιο, γιατί ξέρει πως «ό,τι παίρνουν από τον λαό, αυτές οι κυβερνήσεις δεν το επιστρέφουν ποτέ».
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Ούτε μία ψήφο…
Το μήνυμά της δεν συγκίνησε κανέναν από τους βουλευτές του Λιβάνου
Η πρώτη γυναίκα υποψήφια για την προεδρία του Λιβάνου δεν τιμήθηκε ούτε με μία ψήφο στη σχετική κοινοβουλευτική ψηφοφορία. Η Ναντίν Μούσα, έγκριτη νομικός και ακτιβίστρια των ανθρωπίνων και γυναικείων δικαιωμάτων, είναι φωτεινή εξαίρεση σε μια χώρα που βιώνει την κληρονομιά του εμφυλίου και κυριαρχείται από την οικογενειακή αριστοκρατία και τους πρώην πολέμαρχους. Η Μούσα υποσχέθηκε «μια ριζοσπαστική αλλαγή», όπως δήλωσε, παρουσιάζοντας το πρόγραμμά της για ένα σύγχρονο κοσμικό κράτος μακριά από τον διαθρησκευτικό διχασμό, τη φεουδαρχία, την πατριαρχία. «Δεν ζούμε στον Μεσαίωνα. Χρειαζόμαστε ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, το τέλος της διαφθοράς κι ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με ίση συμμετοχή των γυναικών, δωρεάν σύστημα υγείας, προγράμματα σύνταξης για τους ηλικιωμένους, υποχρεωτική δημόσια παιδεία, μια πιο ισότιμη διανομή του πλούτου».
Το μήνυμά της δεν συγκίνησε κανέναν από τους βουλευτές που θα επέλεγαν τον αντικαταστάτη του προέδρου Μισέλ Σουλεϊμάν, του οποίου η θητεία λήγει στις 25 Μαΐου. Ο πρώην ηγέτης των Φαλαγγιτών Χριστιανών Σαμίρ Ζααζάα και ο Ενρί Χέλου, που στηρίχθηκε από τον Ουαλίντ Τζουμπλάτ, έναν ακόμη από τους πρωταγωνιστές του πολέμου, μοιράστηκαν τις περισσότερες ψήφους χωρίς ωστόσο να συγκεντρώσουν την πλειοψηφία των δύο τρίτων που απαιτεί ο πρώτος γύρος.
«Ηταν μια τραγική σαπουνόπερα, η ίδια που βλέπουμε επί δεκαετίες. Αυτή δεν είναι δημοκρατία. Το πρόγραμμά μου δεν μοιράστηκε στους βουλευτές. Αναγκάστηκα να τους υποχρεώσω να αναφέρουν επίσημα το όνομά μου ως υποψήφιας, γιατί πολλοί ούτε που γνώριζαν την υποψηφιότητά μου», κατήγγειλε η γυναίκα, που εδώ και μία δεκαετία είναι αναφορά των κινημάτων της κοινωνίας των πολιτών.
Πρόεδρος της Ενωσης για την Πρόληψη της Διαφθοράς και μέλος του κινήματος «Ας Ανακτήσουμε το Κοινοβούλιο», η Μούσα έγινε γνωστή από εκστρατεία για τα δικαιώματα των οικιακών βοηθών που ζουν σε συνθήκες σχεδόν σκλαβιάς, πετυχαίνοντας έπειτα από δικαστικές μάχες χρόνων την πρώτη καταδίκη εργοδοτών. «Αυτό είναι απτό παράδειγμα ότι με επιμονή μπορούμε να τα καταφέρουμε. Στο τέλος, η πολιτική τάξη θα υποχρεωθεί από τα πράγματα να ακούσει τη φωνή του λαού».
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Αντι-Μπάρμπι με ανθρώπινες διαστάσεις
Μια νέα κούκλα με «λογικές» ανθρώπινες διαστάσεις, σε αντίθεση με τις εξωπραγματικές της Μπάρμπι, είναι έτοιμη να κυκλοφορήσει στο εμπόριο. Λέγεται Λάμιλι και είναι δημιούργημα του Αμερικανού καλλιτέχνη Νικολάι Λαμ. Η ανακοίνωση είχε γίνει πέρυσι, αλλά πλέον ο Λαμ κατάφερε μέσα από ένα σχέδιο crowdfunding να συγκεντρώσει τα 95.000 δολάρια που χρειαζόταν για να αρχίσει την παραγωγή της κούκλας. Ο Λαμ έμεινε έκπληκτος όταν ανακάλυψε πόσο διαφέρουν οι διαστάσεις της κούκλας με την οποία επί δεκαετίες μεγαλώνουν εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο από τις μέσες αναλογίες μιας φυσιολογικής γυναίκας 19 ετών, όπως αυτές προκύπτουν από τις επίσημες στατιστικές των αμερικανικών αρχών. Κι αποφάσισε να δημιουργήσει το πρωτότυπο μιας νέας κούκλας, βασισμένο στις πραγματικές μέσες αναλογίες των απλών καθημερινών γυναικών. «Αν η Μπάρμπι ήταν πραγματική γυναίκα, το αποτέλεσμα θα ήταν πραγματικά απόκοσμο και αντιαισθητικό. Ωστόσο συνεχίζει να θεωρείται απόλυτα λογικό να φαντάζονται τα κορίτσια -και τα αγόρια- μας ότι αυτό είναι το πρότυπο ομορφιάς», λέει ο Λαμ, που εξηγεί πως αν διαστάσεις της Μπάρμπι μεταφέρονταν σε μια πραγματική γυναίκα, θα ζύγιζε 50 κιλά και θα είχε περίμετρο μέσης 51 εκατοστά!
«Επιτέλους, κάποιος ήταν αρκετά γενναίος ώστε να δείξει πώς φαίνεται μια πραγματική γυναίκα», λέει η Πατ Χάρτλεϊ, συγγραφέας του βιβλίου «Εικόνες Σώματος». «Αργήσαμε πολύ να καταφέρουμε να έχουμε μια κούκλα σαν κι αυτήν που να φτάσει στις πρώτες φάσεις παραγωγής, γιατί πολλοί βγάζουν τεράστια πλούτη προβάλλοντας μια εξαιρετικά αδύνατη γυναίκα ως την ιδανική. Ιδίως η βιομηχανία της μόδας και της δίαιτας. Ηταν καιρός κάποιος να ξεσηκωθεί». Παραμένει άγνωστο, ωστόσο, αν όταν κυκλοφορήσει η Λάμιλι θα μπορέσει να συναγωνιστεί την Μπάρμπι στα ράφια των καταστημάτων παιχνιδιών.
