→Πολιτική θύελλα στην Ευρώπη μετά από δήλωση του Μπερλουσκόνι για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί
ΡΩΜΗ Του Θεόδωρου Ανδρεάδη Συγγελλάκη
Οι έμπειροι πολιτικοί σχολιαστές το είχαν προβλέψει: το κόμμα του Φόρτσα Ιτάλια, στα γκάλοπ, έχει κατρακυλήσει στο 19% και στις τέσσερις αυτές εβδομάδες που μας χωρίζουν από την ψήφο θα πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για να ανεβάσει τους τόνους της πολιτικής αντιπαράθεσης και να τραβήξει την προσοχή των ψηφοφόρων.
Ο Σίλβιο, λοιπόν, δεν έχασε πολύτιμο χρόνο. Παρουσιάζοντας το ευρωψηφοδέλτιο του κόμματός του, μας πληροφόρησε ότι «σύμφωνα με τους Γερμανούς τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν υπήρξαν ποτέ. Οι ομαδικοί τάφοι του Κατίν -πρόσθεσε-, όπου οι Ρώσοι έθαψαν τους Πολωνούς αξιωματικούς ναι, αλλά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης απολύτως όχι».
Με τον τρόπο αυτόν θέλησε να επιτεθεί και πάλι, έμμεσα, στον υποψήφιο του κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της Κομισιόν, Μάρτιν Σουλτς. Το 2003, παρεμβαίνοντας στο Ευρωκοινοβούλιο, τον είχε συμβουλέψει «να παίξει σε κινηματογραφικό έργο τον ρόλο τού κάπο, του διοικητή ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης».
Ηταν σαφές ότι η νέα αυτή προκλητική παρέμβαση του πρώην καβαλιέρε θα προκαλούσε σωρεία αντιδράσεων. Επειδή, όμως, μεσολαβούσε η Κυριακή, οι απαντήσεις καθυστέρησαν ένα 48ωρο. Οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές χαρακτήρισαν «απαράδεκτες» τις δηλώσεις Μπερλουσκόνι, ζητώντας από όλη την ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά να τις καταδικάσει.
Και ο υποψήφιος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, χθες, χωρίς μισόλογα, τόνισε ότι «οι δηλώσεις του Ιταλού πρώην πρωθυπουργού τού προκαλούν αποστροφή» και ότι «πρέπει να τις πάρει αμέσως πίσω» διότι δεν μπορεί να παίζει κανείς με τραγικά ιστορικά γεγονότα όπως το Ολοκαύτωμα των Εβραίων. Ο δε εκπρόσωπος της καγκελαρίας υπογράμμισε, με τη σειρά του, ότι «πρόκειται για τόσο εξωπραγματικές δηλώσεις που η γερμανική κυβέρνηση δεν εννοεί να τις σχολιάσει». Ο Σίλβιο παραλογίζεται; Υπάρχει η πιθανότητα «κάποια μπλε χαπάκια να προκάλεσαν ανεξέλεγκτες παρενέργειες;» διερωτήθηκε η ιταλική εφημερίδα «Λα Ρεπούμπλικα».
Μάλλον όχι. Ο Ιταλός πολιτικός, άρχοντας των media και ομαδάρχης, ήξερε πολύ καλά ότι θα ξεσπούσε πολιτική θύελλα. Ηθελε, απλώς, να επανέλθει, με κάποιον τρόπο στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και να προβληθεί. Διάλεξε να εκμεταλλευθεί, αδέξια και προσβλητικά, την εκτεταμένη δυσαρέσκεια προς τη Γερμανία, που την έχει προκαλέσει η οικονομική κρίση. Μετά τις οργισμένες αντιδράσεις, ο Σίλβιο δεν παρέλειψε -και αυτή τη φορά- να απαντήσει ότι «πρόκειται για σπέκουλες και παγίδες της Αριστεράς», διεκδικώντας «την ιστορική του φιλία με τον λαό και το κράτος του Ισραήλ». Οσο για τη Γερμανία, ο πρώην καβαλιέρε αποσαφήνισε: «Δεν εχθρεύομαι τον γερμανικό λαό. Εχθρεύομαι τη λιτότητα που λειτουργεί ως μπούμερανγκ».
Πρόκειται, δηλαδή, για τη γνωστή πλοκή της «μπερλουσκονιάδας»: Ο μεγιστάνας και πρώην πρωθυπουργός προκαλεί, δημιουργεί σάλο και στη συνέχεια κατηγορεί τους «κακούς αριστερούς» ότι τον παρερμηνεύουν, με πολιτική σκοπιμότητα. Πριν από δέκα, όμως, ή έστω και πέντε χρόνια, μπορούσε να επιτρέψει στον εαυτό του τέτοιου είδους επικίνδυνες και άκρως συζητήσιμες ακροβασίες. Τώρα, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Με την οριστική δικαστική καταδίκη, παλιοί του φίλοι και σύμμαχοι τον εγκαταλείπουν και το κόμμα του κινδυνεύει να σημειώσει στις ευρωεκλογές του Μαΐου ιστορικό αρνητικό ρεκόρ σε ποσοστό ψήφων. Η περίοδος των προκλήσεων έχει μάλλον παρέλθει οριστικά, αλλά ο Σίλβιο ακόμη δεν το κατάλαβε…
