Ο θάνατός της στοίχειωσε τη ζωή των παιδιών της. Και τώρα στοιχειώνει τον ηγέτη του Σιν Φέιν
Της Χριστίνας Πάντζου
Ηταν Δεκέμβρης του 1972 όταν ομάδα 12 ενόπλων, μπροστά στα μάτια των δέκα παιδιών της, έσυραν την 37χρονη χήρα Τζιν Μακόνβιλ έξω από το σπίτι της. Την οδήγησαν σε μια αποθήκη όπου την ανέκριναν και την υπέβαλαν σε απερίγραπτα βασανιστήρια. Της έσπασαν κόκαλα και της έκοψαν δάχτυλα προτού την σκοτώσουν με μια σφαίρα ως πληροφοριοδότρια των Βρετανών και εξαφανίσουν το πτώμα της.
O σύζυγός της, Αρθουρ, ήταν καθολικός, που ωστόσο υπηρέτησε στον βρετανικό στρατό. Εκείνη ήταν προτεστάντισσα που ασπάστηκε τον καθολικισμό όταν παντρεύτηκε. Δεν ταίριαξαν πουθενά στο διχασμένο Μπέλφαστ. Αναγκάστηκε να φύγει από την προτεσταντική συνοικία όπου έμενε γιατί την εκφόβιζαν. Κατέφυγε στις κοινωνικές κατοικίες του Δυτικού Μπέλφαστ, ζώντας σε ακραία φτώχεια. Ούτε κι εκεί έγινε αποδεκτή και κανείς δεν τη βοήθησε όταν το 1971 πέθανε ο Αρθουρ. Ηταν η εποχή των «Ταραχών» και ο πόλεμος ανάμεσα σε καθολικούς και προτεστάντες στοίχιζε τη ζωή εκατοντάδων ανθρώπων τον χρόνο. Στα προπύργιά του, ο IRA αναζητούσε πληροφοριοδότες τους οποίους ένα τάγμα εξολόθρευσης, γνωστό ως «The Unknowns» (Οι Αγνωστοι), αναλάμβανε να εκτελέσει. Σήμερα θεωρούνται υπεύθυνοι για την εξαφάνιση 9 ανθρώπων, ανάμεσά τους και της Τζιν Μακόνβιλ, όπως αναγνώρισε ο IRA μετά τη Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής το 1998, που άνοιξε τον δρόμο για την ειρήνευση.
«Εκγλημα πολέμου»
Για τα παιδιά της το τραύμα είναι ακόμη ζωντανό. Δύο υιοθετήθηκαν από συγγενείς, τα υπόλοιπα κατέληξαν σε άσυλα και κάποια οδηγήθηκαν στον αλκοολισμό και τα ναρκωτικά. Ο θάνατός της στοίχειωσε τη ζωή τους. Και τώρα στοιχειώνει και τον Τζέρι Ανταμς, τον ηγέτη του Σιν Φέιν, που σύμφωνα με ηχογραφημένες συνομιλίες με πρώην ηγέτες του IRA φέρεται να ήταν ο άνθρωπος που έδωσε την εντολή για τον φόνο της.
«Αν ο Τζέρι Ανταμς λέει ότι είχαμε πόλεμο, τότε ο φόνος της μητέρας μου είναι ένα έγκλημα πολέμου», λέει η Ελεν Μακέντρι, η μεγαλύτερη κόρη της Τζιν, που έσπασε τον νόμο της σιωπής και έδωσε στις αρχές ονόματα πιθανών εκτελεστών της. «Ηταν τέσσερις γυναίκες και οκτώ άντρες και κάποιους από αυτούς τους ήξερα. Τους συναντώ στον δρόμο και ξέρουν πού ζω, αλλά δεν μπορώ πια να σωπαίνω. Εχω πέντε παιδιά που μοιράζονται μαζί μου αυτόν τον αγώνα και δεν θα σταματήσουν μέχρι να νικήσει η αλήθεια».
Οι βρετανικές αρχές δήλωσαν επίσημα πως η Μακόνβιλ ποτέ δεν συνεργάστηκε μαζί τους ενώ ανεξάρτητη έρευνα της βορειοϊρλανδικής αστυνομίας το 2006 συμπέρανε επίσης ότι δεν ήταν πληροφοριοδότρια των Βρετανών: «Ηταν απλώς μια αθώα γυναίκα που απήχθη και δολοφονήθηκε».
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Εξαφάνιση πολιτικής ακτιβίστριας στην Κίνα
Είχε καταγγείλει ότι η κρατική ασφάλεια την προειδοποίησε να απόσχει από δημόσιες δηλώσεις
Εναν μόλις μήνα πριν από την 25η επέτειο της εξέγερσης της Τιενανμέν, η έγκριτη δημοσιογράφος Γκάο Γιου, γνωστή και ως «φάρος» των ξεσηκωμένων φοιτητών που επιχείρησαν να αλλάξουν την Κίνα, έχει εξαφανιστεί. Το κινητό της είναι απενεργοποιημένο, το τηλέφωνο του σπιτιού της δεν απαντά, ενώ έχει να χρησιμοποιήσει τον λογαριασμό της στο Twitter από τις 23 Απριλίου. Οι ανησυχίες κορυφώθηκαν όταν δεν εμφανίστηκε σε προγραμματισμένη επετειακή συζήτηση σχετικά με κεντρικό άρθρο στη «Λαϊκή Ημερησία» του Πεκίνου (όργανο του Κ.Κ.) της 26ης Απριλίου του 1989, που άλλαξε τον ρου της αντιπαράθεσης κυβέρνησης-φοιτητών χαρακτηρίζοντας τις διαδηλώσεις τους ως αντικομματική αποσταθεροποιητική εξέγερση που πρέπει να αντιμετωπιστεί σθεναρά, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την κλιμάκωση της καταστολής.
Η πολιτική ακτιβίστρια παρακολουθείται στενά από τις αρχές, που συχνά της επιβάλλουν περιοριστικούς όρους όταν πλησιάζουν ευαίσθητες επέτειοι, όπως η 15η Απριλίου, ημερομηνία θανάτου του μεταρρυθμιστή προέδρου Χου Γιαομπάνγκ και έναρξης των φοιτητικών διαδηλώσεων που θα κατέληγαν στην αιματηρή καταστολή της 4ης Ιουνίου του 1989, με τους εκατοντάδες νεκρούς. Μία ημέρα πριν, η Γκάο Γιου είχε συλληφθεί για την υποστήριξή της στις κινητοποιήσεις και παρέμεινε επί έναν χρόνο στη φυλακή. Το 1992 καταδικάστηκε σε έξι χρόνια φυλακή για «αποκάλυψη μυστικών του κράτους» σε άρθρα της στο μηνιαίο περιοδικό του Χονγκ Κονγκ «Jing Bao». Συνεπεία των συνθηκών κράτησής της, η υγεία της 70χρονης σήμερα δημοσιογράφου είναι εξαιρετικά εύθραυστη και οποιαδήποτε κράτηση θα μπορούσε να έχει μοιραίες συνέπειες.
Λίγο πριν εξαφανιστεί, σε συνέντευξή της στο Fairfax Media, κατήγγειλε πως η κρατική ασφάλεια την προειδοποίησε να απόσχει από δημόσιες δηλώσεις και εμφανίσεις αυτή την ευαίσθητη περίοδο και ότι ανάλογες προειδοποιήσεις έλαβαν ακτιβιστές και διανοούμενοι. «Είναι η 25η επέτειος, πέρασε ένα τέταρτο του αιώνα κι ούτε μια πιθανότητα για δημοκρατία. Πιστεύω ότι η Κίνα περιμένει μια ευκαιρία και η ηγεσία επιβλέπει άγρυπνα ώστε να την αποτρέψει», ήταν οι τελευταίες της δηλώσεις.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Απαγορεύουν στους άντρες να πλένουν
Από όλα τα απίστευτα που μπορεί να ζουν οι φοιτητές στις εστίες σχολών και πανεπιστημίων, οι Μαδριλένοι που διαμένουν στις εγκαταστάσεις της εστίας Δούκας Αουμάδα της Εθνοφυλακής αντιμετωπίζουν μια αδιανόητη απαγόρευση. Δεν επιτρέπεται στους φοιτητές να χρησιμοποιούν τα πλυντήρια της εστίας επί ποινή αποβολής. Παρότι εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια οι φοιτητές έχουν ξεκινήσει κινητοποιήσεις για να αρθεί η αναχρονιστική διάταξη, στον κανονισμό του ιδρύματος εξακολουθεί να διαβάζει κανείς ότι «η χρήση των πλυντηρίων από τους άρρενες φιλοξενούμενους τιμωρείται με αποβολή από την εστία για διάστημα από 15 ημέρες έως και τρεις μήνες».
Αντ’ αυτού οι φοιτητές παροτρύνονται να δίνουν τα ρούχα τους σε φίλες τους φοιτήτριες για να τους τα πλύνουν! Η εστία, που φιλοξενεί τα παιδιά και τα εγγόνια μελών της Εθνοφυλακής, έχει εξοργίσει με την άκαμπτη στάση της ακόμη και την Ενωση Αξιωματικών, που στηρίζοντας το φοιτητικό αίτημα, σε ανακοίνωσή της, τονίζει πως «αυτό που ζητούν από τους φοιτητές είναι παρωχημένο, άδικο, σεξιστικό και ακραία γελοίο. Ζούνε σε άλλες εποχές. Ποιος σήμερα μπορεί να συμβουλεύει φοιτητές να πασάρουν τα ρούχα τους σε μια φίλη για να τους τα πλύνει;» δήλωσε στην «Ελ Μούντο» ο Φρανθίσκο Θεσίλια. Τα άπλυτα δεν είναι το μόνο πρόβλημα στο οποίο διεκδικούν λύσεις οι φοιτητές. Επιπλέον, δεν τους επιτρέπεται να μπουν στα δωμάτια των φοιτητριών ή να δέχονται επισκέψεις, σαν να βρίσκονται σε φυλακή κι όχι σε ένα ίδρυμα όπου πληρώνουν 465 ευρώ τον μήνα». Οσο για τη διοίκηση του ιδρύματος, απαντά πως τα πλυντήρια εγκαταστάθηκαν πριν από χρόνια έπειτα από αίτημα των φοιτητριών και μολονότι οι φοιτητές δεν μπορούν να κάνουν χρήση τους, δεν χρειάζεται να επιβαρύνουν τις φοιτήτριες γιατί υπάρχει εξωτερική υπηρεσία πλυσίματος που περιλαμβάνεται στο ενοίκιο!
